Με μια εβραϊκή προσευχή, η οποία, όπως είπε, γράφτηκε πριν από 1000 χρόνια στην Γερμανία, ξεκίνησε την ομιλία του ενώπιον του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου της Γερμανίας, στις 29.1.2020, ο Πρόεδρος του Ισραήλ Ρούβεν Ρίβλιν, ο οποίος είναι ο δεύτερος, μετά τον Σίμον Πέρες το 2010, ισραηλινός Πρόεδρος που απευθύνεται στην Bundestag.

Σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη εκδήλωση μνήμης για τα θύματα του εθνικοσοσιαλισμού, ο κ. Ρίβλιν - μιλώντας εβραϊκά - εξέφρασε κατ' επανάληψη την εκτίμηση και τον σεβασμό του για την πολιτική της Καγκελαρίου 'Αγγελα Μέρκελ, στα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημοκρατίας και περιβάλλοντος. «Δικαιολογημένα θεωρείστε σήμερα η εκπρόσωπος του ελεύθερου κόσμου. Είστε πάρα πολύ προσηλωμένη στην εκπαίδευση των επόμενων γενεών», δήλωσε απευθυνόμενος στην κυρία Μέρκελ και παραδέχθηκε ότι ούτε ο ίδιος διαθέτει κάποια μαγική συνταγή κατά του αντισημιτισμού ή του ρατσισμού. «Η Ευρώπη κατατρέχεται σήμερα σε πολλά σημεία της από τα φαντάσματα του παρελθόντος: ρατσισμό, εθνικισμό, ξενοφοβία, αντισημιτισμό», σημείωσε ο κ. Ρίβλιν και πρόσθεσε: «Σήμερα στέκομαι εδώ μαζί σας. Η διαρκής ανάληψη της ευθύνης από τη Γερμανία για το έγκλημα του Ολοκαυτώματος καθιστά δυνατό να ανοίξουμε ένα νέο κεφάλαιο στις σχέσεις μας. Η Γερμανία και το Ισραήλ βαδίζουν σήμερα από κοινού μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος - με την υποχρέωση να μην ξεχάσουν. Έχουμε κοινή υποχρέωση για το μέλλον: ρατσισμός, εθνικισμός και πόλεμος δεν επιτρέπεται να επαναληφθούν».

της Μαργαρίτας Πουρνάρα

Όπως συμβαίνει πολλές φορές, τα ωραία δημοσιογραφικά θέματα εμφανίζονται ξαφνικά, εντελώς τυχαία. Κατηφορίζοντας με τον Νίκο Βερνίκο την οδό Αϊδινίου, πολύ κοντά στο σπίτι μου στη Νέα Σμύρνη, κοντοστάθηκε μπροστά σε ένα κομψό αρχοντικό. Το σπίτι έστεκε πεισματικά μόνο του ανάμεσα στις πολυκατοικίες, σαν μοναδικός επιζήσας της παλιάς οικιστικής φυσιογνωμίας μιας γειτονιάς που είχε κάποτε εκατοντάδες μονοκατοικίες. «Ξέρεις τι είναι αυτό το κτίριο;» με ρώτησε. Και βέβαια ήξερα. Επρόκειτο για την ολοκαίνουργια Δημοτική Βιβλιοθήκη. «Πιο πριν, όμως, ήταν το πατρικό σπίτι του παππού μου», συμπλήρωσε εκείνος και μου έδειξε το σύμπλεγμα των αρχικών γραμμάτων που ήταν χαραγμένα στη σιδερένια πόρτα. 

Το σωτήριο λεβητοστάσιο

Συνέχισε: «Ξέρεις, εδώ κρύφτηκε στην Κατοχή η οικογένεια του Σαμ Μοδιάνο, των Εβραίων φίλων του παππού και της γιαγιάς μου. Πάμε μέσα να σου δείξω». Χωρίς πολλά λόγια, με άρπαξε από το χέρι, διηγήθηκε στα βιαστικά την ιστορία στους σαστισμένους αλλά ευγενείς νεαρούς υπαλλήλους στο γραφείο της εισόδου και μέσα σε ένα λεπτό βρεθήκαμε σε ένα στενό δωμάτιο, το παλιό λεβητοστάσιο. «Ήταν ένα από τα πρώτα σπίτια στο λεκανοπέδιο που είχε κεντρική θέρμανση από την ημέρα που χτίστηκε», μου εξήγησε. «Εδώ, στο υπόγειο, ήταν ο λέβητας που έγινε η κρυψώνα τους από τον Αύγουστο του 1943 μέχρι και τον Οκτώβριο του 1944. Έτσι κατάφεραν και επέζησαν των διωγμών. Όμως, το αστείο με το σπίτι αυτό είναι ότι κατάφερε και το ίδιο να γλιτώσει τους “διωγμούς” της αντιπαροχής τη δεκαετία του ’80, επειδή κηρύχθηκε διατηρητέο».