του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

Ενενήντα χρόνια πριν, στις 30.1.1933, ο ναζισμός καρφώνεται βαθιά στο σώμα της Γερμανίας: ο Αδόλφος Χίτλερ –που έχει ακόμα λάτρεις, και στη χώρα του αλλά και στην Ελλάδα του Διστόμου, των Καλαβρύτων, της Βιάννου, της Κανδάνου– γίνεται καγκελάριος. Ο ρατσισμός και ο αντισημιτισμός υψώνονται σε κρατικά δόγματα. Ο δρόμος για την «Τελική Λύση» γίνεται λεωφόρος. Αφορά πρωτίστως τους Εβραίους, αλλά όχι μόνον αυτούς. Για τη συμμορία των αγρίων Αρίων, ο κόσμος είναι γεμάτος «κατσαρίδες».

Τέτοιες μέρες επίσης, στις 27.1.1945, η απελευθέρωση από τα σοβιετικά στρατεύματα του Αουσβιτς – Μπιρκενάου, του μεγαλύτερου στρατοπέδου εξόντωσης, αποκαλύπτει το αποτρόπαιο μέγεθος της «Τελικής Λύσης» στο βλέμμα όσων πράγματι δεν γνώριζαν αλλά και όσων υποκρίνονταν ότι δεν γνώριζαν: των πάμπολλων «απλών» Γερμανών, που «εκτελούσαν εντολές ανωτέρων τους», τίποτε παραπάνω, των Κουίσλιγκ και της Καθολικής Εκκλησίας. Το Βατικανό δεν δίστασε να αγιοποιήσει το 1998 τον Κροάτη καρδινάλιο Αλοΐσιο Στέπινατς, ο οποίος ευλόγησε τη θανάτωση εκατοντάδων χιλιάδων Σέρβων, Εβραίων και Ρομά από το φιλοναζιστικό καθεστώς των Ουστάσι. Ο ΟΗΕ έχει ορίσει την 27η Ιανουαρίου ως Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος. Για όσους χάθηκαν στην πρώτη στην ιστορία της ανθρωπότητας γενοκτονία που κηρύχτηκε επίσημα, μεθοδεύτηκε επιστημονικά και διεκπεραιώθηκε με εργοστασιακή πειθαρχία: έξι εκατομμύρια Εβραίοι. Τουλάχιστον 220.000 Ρομά και Σίντι. Διανοητικά ασθενείς, σωματικά ανάπηροι, πολιτικοί αντιφρονούντες, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλοι. Μάρτυρες του Ιεχωβά (οι «Σπουδαστές της Γραφής», όπως ήταν τότε γνωστοί, που υποχρεώθηκαν να φορούν ένα μοβ τρίγωνο, ήταν η μόνη ομάδα που διώχθηκε αποκλειστικά λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων). Ελευθεροτέκτονες, Σοβιετικοί στρατιώτες και πολίτες που αιχμαλωτίστηκαν σε κατεχόμενες περιοχές. Πολωνοί μη Εβραίοι, διανοούμενοι, καλλιτέχνες. Και λιγοστοί καθολικοί και προτεστάντες κληρικοί. Συνολικά 9 έως 11 εκατομμύρια αφανίστηκαν στη κατά Λεπέν «απλή λεπτομέρεια της Ιστορίας».