Huffington Post 18.10.2017: ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΜΟΣ & ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟΣ, του Βίκτωρα Ισαάκ Ελιέζερ

Οι βίαιες και αιματηρές διαδηλώσεις στο Charlottesville των Ηνωμένων Πολιτειών πριν από λίγους μήνες, η άνοδος που σημείωσαν τα ακροδεξιά κόμματα AFD και FPO στις πρόσφατες εκλογές στη Γερμανία και Αυστρία αντίστοιχα, και οι πρόσφατες τρομοκρατικές ενέργειες στο Λονδίνο, στο Μάντσεστερ και στη Βαρκελώνη, αναδεικνύουν την πολυδιάστατη φύση της έξαρσης της τρομοκρατικής απειλής σε διεθνές επίπεδο.

Τα πρόσφατα αυτά γεγονότα αναδεικνύουν επίσης την ταυτόχρονη εξάπλωση του τζιχαντισμού και του νεοναζισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Οφείλουμε λοιπόν να κατανοήσουμε την αλληλεπίδραση και τη σύνδεση της «νέας νεοναζιστικής ακροδεξιάς» με τους Ισλαμιστές εξτρεμιστές, με αλληλοτροφοδοτούμενα ωφέλη και αμοιβαία δυναμική εξέλιξη, παρά την φαινομενική ιδεολογική απόσταση.

Οι τζιχαντιστές επί της ουσίας επιδιώκουν να επιφέρουν επίπονα πλήγματα στις σύγχρονες Δημοκρατίες και προφασιζόμενοι την «απάνθρωπη συμπεριφορά» Χριστιανών και Εβραίων εναντίον των Μουσουλμανικών πληθυσμών, επιχειρούν να επιβάλλουν τον νόμο του Αλάχ. Αφού σχεδόν εξαφάνισαν τους Χριστιανούς στο Ιράκ και στη Συρία, σκορπούν το θάνατο οπουδήποτε, αδιαφορώντας για το μέγεθος της αιματοχυσίας. Κάθε κτύπημα αυξάνει τον φόβο των πολιτών, αναβαθμίζει το επίπεδο συναγερμού και εντείνει τα μέτρα ασφαλείας των Αρχών. Κάθε κτύπημα συνοδεύεται από ιαχές πανηγυρισμών των οπαδών του Ισλαμικού κράτους αλλά και άλλων συγγενών τρομοκρατικών οργανώσεων, και ο ενθουσιασμός τους διαχέεται μέσω των κοινωνικών μέσων δυκτίωσης για να εμψυχώσουν και άλλους Ισλαμιστές να γίνουν και εκείνοι «Μάρτυρες του Αλάχ». Οι δήθεν καταπιεσμένοι δεν «επαναστατούν» για να αποκτήσουν την ελευθερία τους, δολοφονούν για να πλήξουν την ελευθερία των άλλων, των «διαφορετικών», να πλήξουν το δικαίωμα στη ζωή.

HUFFINGTON POST, 9.6.2017 του ΒΙΚΤΩΡΑ Ι. ΕΛΙΕΖΕΡ: «Ο πόλεμος των έξι ημερών» του 1967, άλλαξε την εικόνα της Μέσης Ανατολής και κατέστησε σαφές στον Αραβικό κόσμο ότι το κράτος του Ισραήλ αποτελεί αναπόσπαστη κρατική και εθνική οντότητα της περιοχής. Ο στόχος του Παναραβικού κινήματος περί εξαφάνισης του κράτους του Ισραήλ, όπως είχε τεθεί από τον ηγέτη του και πρόεδρο της Αιγύπτου Γκεμάλ Αμπντέλ Νάσερ, όχι μόνο δεν επετεύχθη, αλλά επιπλέον ο αραβικός κόσμος είχε υποστεί μια βαριά ήττα τόσο στο ηθικό επίπεδο, όσο και στο στρατηγικό.

Προκειμένου όμως να κατανοήσουμε το παρόν θα πρέπει να ανατρέξουμε στο παρελθόν. Ποια ήταν δηλαδή η εικόνα της Μέσης Ανατολής πριν τον πόλεμο των έξι ημερών του 1967.

Καταρχήν, ούτε το 1947, ούτε το 1967 υπήρχε Παλαιστινιακό κράτος. Η ίδρυση του προτάθηκε το 1947 από τα Ηνωμένα Έθνη, και η πρόταση αυτή απορρίφθηκε από τα αραβικά κράτη γιατί προέβλεπε ταυτόχρονα και την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους δίπλα στο παλαιστινιακό. Η Δυτική όχθη του Ιορδάνη όπως και η Ανατολική Ιερουσαλήμ ήταν υπό Ιορδανική κυριαρχία μέχρι το 1967, ενώ η Λωρίδα της Γάζας υπό Αιγυπτιακή. Η πρόσβαση βέβαια των Εβραίων στους ιερούς τόπους της Ανατολικής Ιερουσαλήμ απαγορευόταν από τους Ιορδανούς.

Η ιστορική πραγματικότητα λοιπόν διδάσκει ότι εάν ο αραβικός κόσμος επεδίωκε αποκλειστικά και μόνο την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους θα μπορούσε να είχε ιδρυθεί πριν από το 1967, στα ίδια ακριβώς εδάφη που σήμερα οι Παλαιστίνιοι διεκδικούν τη σύσταση ανεξάρτητου κράτους, και όταν τα εδάφη αυτά ήταν υπό Ιορδανική και Αιγυπτιακή κυριαρχία αντίστοιχα. Αλλά αυτό το ενδεχόμενο δεν αποτελούσε αντικείμενο συζήτησης ούτε στις διασκέψεις των Αράβων ηγετών, ούτε σε εκείνες των Διεθνών οργανισμών. Τότε το μόνο που κυριαρχούσε στις αραβικές διασκέψεις ήταν η άρνηση αποδοχής του κράτους του Ισραήλ. Το ίδιο πνεύμα επικρατούσε ακόμη και μετά τη βαριά ήττα του 1967. Αξίζει να επισημανθεί επίσης το γεγονός ότι η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, η PLO του Γιασέρ Αραφάτ, ιδρύθηκε το 1964 και από τότε έλαβε ενεργό μέρος στις εχθροπραξίες κατά του Ισραήλ. Τότε δε, δεν υπήρχαν εβραϊκοί οικισμοί στη Δυτική όχθη του Ιορδάνη γιατί πολύ απλά η Δυτική όχθη ανήκε στην Ιορδανία.