Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

«Η Κομπάρσα», το τελευταίο, αν δεν κάνω λάθος, μυθιστόρημα του Αβραάμ Γεοσούα, κλείνει με μια σκιά απαισιοδοξίας. Η ηρωίδα του, σολίστ της άρπας που ζει στην Ολλανδία και επιστρέφει στη γενέτειρά της Ιερουσαλήμ έπειτα από χρόνια, διαπιστώνει ότι η γειτονιά που μεγάλωσε έχει κατακλυσθεί από ορθόδοξους Εβραίους. Ο συγγραφέας παρουσιάζει το φαινόμενο σαν μια δυσμενή αλλοίωση της κοινωνίας του Ισραήλ. Αναρωτιέμαι ποια θα ήταν η τύχη ενός Παλαιστίνιου συγγραφέα ο οποίος θα θεωρούσε ως δυσμενή προοπτική τη θρησκευτική ριζοσπαστικοποίηση της δικής του κοινωνίας, η οποία εκφράζεται με την κυριαρχία της Χαμάς. Και να υπήρχε, δεν θα τον ξέραμε. Θα τον είχαν εξαφανίσει τα παιδιά των Αδελφών Μουσουλμάνων. Το πιο τρομακτικό με τον μουσουλμανικό κόσμο είναι ότι δεν ακούγονται από εκεί φωνές που αντιστέκονται στην εξάπλωση του θρησκευτικού φανατισμού. Σίγουρα υπάρχουν. Ομως τις πνίγει ο φανατισμός. Και το εντυπωσιακό με το Ισραήλ είναι η ελευθερία της έκφρασης που απολαμβάνουν οι συγγραφείς του παρά το γεγονός ότι η χώρα τελεί σε κατάσταση πολιορκίας από την ημέρα που γεννήθηκε. Ο Γεοσούα μού είχε πει κάποτε ότι αυτό οφείλεται στην παράδοση των Προφητών.

«Το Ισραήλ δέχεται επίθεση» λέει στο Βήμα ο πρέσβης του Ισραήλ στην Αθήνα κ. Γιόσι Αμράνι σχολιάζοντας το τελευταίο ξέσπασμα της βίας ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους.

Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα και στον κόσμο θεωρεί ότι πρόκειται για ακόμη μία περίπτωση χρήσης δυσανάλογης βίας από τους Ισραηλινούς προς τους Παλαιστινίους, βλέπει τους τουλάχιστον 20 νεκρούς από ισραηλινούς πυραύλους στη Γάζα, ανάμεσά τους εννέα παιδιά, και τους εκατοντάδες παλαιστινίους τραυματίες από την ισραηλινή αστυνομία στην Ιερουσαλήμ. Πώς μπορείτε να πείσετε τον κόσμο ότι το Ισραήλ δέχεται επίθεση από τους Παλαιστινίους και όχι το αντίθετο;

«Πρέπει να δούμε το πλαίσιο στο οποίο συμβαίνουν τα γεγονότα και την πολιτική πλευρά τους. Δεν συμβαίνουν σε κενό. Ο ιερός μήνας του Ραμαζανιού, τον οποίο σεβόμαστε, είναι πάντα μια πολύ ευαίσθητη περίοδος. Την εκμεταλλεύονται πολιτικές φατρίες για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Αυτό φέρνει το Ισραήλ σε ένα σημείο στο οποίο πρέπει να δράσει για να αποφευχθεί η κλιμάκωση. Η ισραηλινή κυβέρνηση δεν άφησε τους Παλαιστινίους και τους Ισραηλινούς να ασκήσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα όπως θα τα ασκούσαν συνήθως. Στόχος ήταν να υπάρξει συγκράτηση και ισορροπία.