Οι κοινωνικές υπηρεσίες για τα θύματα του Ναζισμού υποστηρίζονται με χορηγία της Conference on Jewish Material Claims Against Germany.
Η Conference on Jewish Material Claims Against Germany παρείχε κονδύλια για το Πρόγραμμα Επείγουσας Βοήθειας για τα Θύματα των Ναζί κατ’ εντολήν του United States District Court που έχει την εποπτεία για τα ένδικα μέσα της υπόθεσης RE: Holocaust Victim Assets Litigation (Swiss Banks).
Οι βίαιες και αιματηρές διαδηλώσεις στο Charlottesville των Ηνωμένων Πολιτειών πριν από λίγους μήνες, η άνοδος που σημείωσαν τα ακροδεξιά κόμματα AFD και FPO στις πρόσφατες εκλογές στη Γερμανία και Αυστρία αντίστοιχα, και οι πρόσφατες τρομοκρατικές ενέργειες στο Λονδίνο, στο Μάντσεστερ και στη Βαρκελώνη, αναδεικνύουν την πολυδιάστατη φύση της έξαρσης της τρομοκρατικής απειλής σε διεθνές επίπεδο.
Τα πρόσφατα αυτά γεγονότα αναδεικνύουν επίσης την ταυτόχρονη εξάπλωση του τζιχαντισμού και του νεοναζισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Οφείλουμε λοιπόν να κατανοήσουμε την αλληλεπίδραση και τη σύνδεση της «νέας νεοναζιστικής ακροδεξιάς» με τους Ισλαμιστές εξτρεμιστές, με αλληλοτροφοδοτούμενα ωφέλη και αμοιβαία δυναμική εξέλιξη, παρά την φαινομενική ιδεολογική απόσταση.
Οι τζιχαντιστές επί της ουσίας επιδιώκουν να επιφέρουν επίπονα πλήγματα στις σύγχρονες Δημοκρατίες και προφασιζόμενοι την «απάνθρωπη συμπεριφορά» Χριστιανών και Εβραίων εναντίον των Μουσουλμανικών πληθυσμών, επιχειρούν να επιβάλλουν τον νόμο του Αλάχ. Αφού σχεδόν εξαφάνισαν τους Χριστιανούς στο Ιράκ και στη Συρία, σκορπούν το θάνατο οπουδήποτε, αδιαφορώντας για το μέγεθος της αιματοχυσίας. Κάθε κτύπημα αυξάνει τον φόβο των πολιτών, αναβαθμίζει το επίπεδο συναγερμού και εντείνει τα μέτρα ασφαλείας των Αρχών. Κάθε κτύπημα συνοδεύεται από ιαχές πανηγυρισμών των οπαδών του Ισλαμικού κράτους αλλά και άλλων συγγενών τρομοκρατικών οργανώσεων, και ο ενθουσιασμός τους διαχέεται μέσω των κοινωνικών μέσων δυκτίωσης για να εμψυχώσουν και άλλους Ισλαμιστές να γίνουν και εκείνοι «Μάρτυρες του Αλάχ». Οι δήθεν καταπιεσμένοι δεν «επαναστατούν» για να αποκτήσουν την ελευθερία τους, δολοφονούν για να πλήξουν την ελευθερία των άλλων, των «διαφορετικών», να πλήξουν το δικαίωμα στη ζωή.
HUFFINGTON POST, 9.6.2017 του ΒΙΚΤΩΡΑ Ι. ΕΛΙΕΖΕΡ: «Ο πόλεμος των έξι ημερών» του 1967, άλλαξε την εικόνα της Μέσης Ανατολής και κατέστησε σαφές στον Αραβικό κόσμο ότι το κράτος του Ισραήλ αποτελεί αναπόσπαστη κρατική και εθνική οντότητα της περιοχής. Ο στόχος του Παναραβικού κινήματος περί εξαφάνισης του κράτους του Ισραήλ, όπως είχε τεθεί από τον ηγέτη του και πρόεδρο της Αιγύπτου Γκεμάλ Αμπντέλ Νάσερ, όχι μόνο δεν επετεύχθη, αλλά επιπλέον ο αραβικός κόσμος είχε υποστεί μια βαριά ήττα τόσο στο ηθικό επίπεδο, όσο και στο στρατηγικό.
Προκειμένου όμως να κατανοήσουμε το παρόν θα πρέπει να ανατρέξουμε στο παρελθόν. Ποια ήταν δηλαδή η εικόνα της Μέσης Ανατολής πριν τον πόλεμο των έξι ημερών του 1967.
Καταρχήν, ούτε το 1947, ούτε το 1967 υπήρχε Παλαιστινιακό κράτος. Η ίδρυση του προτάθηκε το 1947 από τα Ηνωμένα Έθνη, και η πρόταση αυτή απορρίφθηκε από τα αραβικά κράτη γιατί προέβλεπε ταυτόχρονα και την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους δίπλα στο παλαιστινιακό. Η Δυτική όχθη του Ιορδάνη όπως και η Ανατολική Ιερουσαλήμ ήταν υπό Ιορδανική κυριαρχία μέχρι το 1967, ενώ η Λωρίδα της Γάζας υπό Αιγυπτιακή. Η πρόσβαση βέβαια των Εβραίων στους ιερούς τόπους της Ανατολικής Ιερουσαλήμ απαγορευόταν από τους Ιορδανούς.
Η ιστορική πραγματικότητα λοιπόν διδάσκει ότι εάν ο αραβικός κόσμος επεδίωκε αποκλειστικά και μόνο την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους θα μπορούσε να είχε ιδρυθεί πριν από το 1967, στα ίδια ακριβώς εδάφη που σήμερα οι Παλαιστίνιοι διεκδικούν τη σύσταση ανεξάρτητου κράτους, και όταν τα εδάφη αυτά ήταν υπό Ιορδανική και Αιγυπτιακή κυριαρχία αντίστοιχα. Αλλά αυτό το ενδεχόμενο δεν αποτελούσε αντικείμενο συζήτησης ούτε στις διασκέψεις των Αράβων ηγετών, ούτε σε εκείνες των Διεθνών οργανισμών. Τότε το μόνο που κυριαρχούσε στις αραβικές διασκέψεις ήταν η άρνηση αποδοχής του κράτους του Ισραήλ. Το ίδιο πνεύμα επικρατούσε ακόμη και μετά τη βαριά ήττα του 1967. Αξίζει να επισημανθεί επίσης το γεγονός ότι η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, η PLO του Γιασέρ Αραφάτ, ιδρύθηκε το 1964 και από τότε έλαβε ενεργό μέρος στις εχθροπραξίες κατά του Ισραήλ. Τότε δε, δεν υπήρχαν εβραϊκοί οικισμοί στη Δυτική όχθη του Ιορδάνη γιατί πολύ απλά η Δυτική όχθη ανήκε στην Ιορδανία.
WJC, 24.5.2017: Πριν από πενήντα χρόνια έγινε η επανένωση της πόλης της Ιερουσαλήμ, ύστερα από τον διαχωρισμό της το 1948 κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ. Το 1967 σηματοδότησε την επανένωση της πολιτικής και πολιτιστικής πρωτεύουσας του Ισραήλ. Για πρώτη φορά από την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, δόθηκε τελικά η δυνατότητα στους Εβραίους να προσευχηθούν στο Δυτικό Τείχος, που αποτελεί τον ιερότερο χώρο για τον Ιουδαϊσμό. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που ο εβραϊκός λαός απέκτησε την κυριαρχία της Ιερουσαλήμ ύστερα από την καταστροφή του Δεύτερου Ναού από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 70 μ.Χ.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 50 χρόνων η Ιερουσαλήμ έχει αναζωογονηθεί και έχει γίνει μία ζωντανή μητρόπολη όπου ζουν και ευημερούν άνθρωποι όλων των φυλών και των θρησκειών έχοντας τη δυνατότητα να προσευχηθούν ελεύθερα. Για την επέτειο των 50 ετών από την επανένωση της Ιερουσαλήμ και τα 3.500 χρόνια της εβραϊκής ιστορίας της πόλης το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συνέδριο δημιούργησε σειρά βίντεο με τα οποία εορτάζονται η ομορφιά, το παρελθόν, η ανανέωση, καθώς και το πνεύμα της θρησκευτικής ανεκτικότητας που υπάρχει σήμερα.
Σας προσκαλούμε να δείτε αυτά τα βίντεο και να τα μοιραστείτε με τους φίλους σας.
3.500 χρόνια της εβραϊκής ιστορίας της Ιερουσαλήμ
Η Παλιά Ιερουσαλήμ με ζωντανά χρώματα
Η αναγέννηση της Ιερουσαλήμ
50 χρόνια συνύπαρξης των θρησκειών στην Ιερουσαλήμ
Για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, την πρόσφατη συνάντηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Νετανιάχου με τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ Τραμπ και τα συμπεράσματά της σε σχέση με τις προοπτικές για την ειρηνευτική διαδικασία μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων, μίλησε ο δημοσιογράφος κ. Βίκτωρ Ισαάκ Ελιέζερ, σε συνέντευξή του στις 15.2.2017, στον ραδιοφωνικό σταθμό «Αθήνα 9.84», στην εκπομπή «Ω, τι κόσμος!» του Κώστα Ράπτη. Μεταξύ άλλων, ο Β.Ι. Ελιέζερ σχολίασε τις τάσεις της Ισραηλινής κοινωνίας προς συντηρητικότερες θέσεις ως συνέπεια της τρομοκρατίας, τονίζοντας παράλληλα τη γερά θεμελιωμένη λειτουργία της δικαιοσύνης και του κράτους Δικαίου, που στο Ισραήλ «δεν παρασύρεται από κραυγές φανατικών». Ακούστε τηνεκπομπή εδώ(συνέντευξη Β.Ι. Ελιέζερ από λεπτό 31,34 έως 43,10’).
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 12.1.2017: Η απόφαση, που από πολλούς ερμηνεύθηκε απλά ως μια καταδίκη του Ισραήλ για τους οικισμούς στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη και στην Ιερουσαλήμ, υπονομεύει όλα τα υπάρχοντα σχέδια ειρήνευσης μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Γιατί; Γιατί στην ουσία υπονομεύεται η απόφαση 242/11.1967 του Συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ, που όριζε με σαφήνεια το δικαίωμα όλων των κρατών να ζουν ειρηνικά «σε ασφαλή και αναγνωρισμένα σύνορα» και καλούσε το Ισραήλ να υποχωρήσει «από κατεχόμενα εδάφη». Στην απόφαση 242, δεν υπάρχει η διατύπωση «από όλα τα κατεχόμενα» ούτε «από τα κατεχόμενα εδάφη», που κατέλαβε το Ισραήλ κατά τη διάρκεια του πολέμου των έξι ημερών, τον Ιούνιο του 1967. Η διεθνής κοινότητα είχε από τότε αναγνωρίσει την ανάγκη «των ασφαλών και αναγνωρισμένων συνόρων του Ισραήλ», που είχε υποστεί την επίθεση 4 αραβικών στρατών και για το λόγο αυτό δεν επέβαλλε την ολική αποχώρησή του στις γραμμές προ της 5ης Ιουνίου 1967. Το κατάλαβε ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Ανουάρ Σαντάτ, και με βάση αυτή την απόφαση υπέγραψε τη συνθήκη ειρήνης με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μεναχέμ Μπέγκιν, το κατάλαβε ο Βασιλιάς της Ιορδανίας Χουσεΐν και υπέγραψε τη συνθήκη ειρήνης με τον Ιτσχάκ Ράμπιν, το κατάλαβε ο Γιάσερ Αραφάτ και υπέγραψε τις συμφωνίες του Οσλο οι οποίες προβλέπουν την ίδρυση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική όχθη δίπλα στο κράτος του Ισραήλ με ασφαλή σύνορα.
.jpg)
.jpg){kind=small}