Ο αντισημιτισμός είναι αρρώστια της κοινωνίας μας και δυστυχώς υφίσταται ακόμη και σήμερα 76 χρόνια μετά και εκδηλώνεται πότε με τη ρητορική πότε με τη βία αλλά συχνά παρουσιάζεται και με τη μορφή ενός «αστείου», μιας νοοτροπίας, μιας καχυποψίας για τα πράγματα. Την επισήμανση αυτή έκανε μιλώντας στο πρώτο πρόγραμμα και τον Θάνο Σιαφάκα ο εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συμβουλίου στα Ηνωμένα Έθνη Λεόν Σαλτιέλ.

Ο κ. Σαλτιέλ μίλησε για τον ασύλληπτο αριθμό των 6 εκατ. θυμάτων που οδηγήθηκε χωρίς απολύτως καμία διάκριση σε μαρτυρικό θάνατο τονίζοντας ότι ακόμη και σήμερα ένας στους τέσσερις εβραίους υφίσταται μόνον αντισημιτική ρητορική αλλά και φυσική βία και αυτό μόνο στην Ευρώπη. Φανταστείτε τι συμβαίνει και σε άλλα μέρη του κόσμου, υπογράμμισε ο εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συμβουλίου. Το αντίδοτο σε όλα αυτά παραμένει η εκπαίδευση και η παιδεία, όμως και αυτό απαιτεί χρόνο κατέληξε στη συνέντευξη του ο κ. Σαλτιέλ.

Του Μίνου Μωυσή*

Το 2005 ο ΟΗΕ αναγνώρισε την 27η Ιανουαρίου ως την παγκόσμια Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος. Είναι η ημέρα που ο Ερυθρός Στρατός το 1945 απελευθέρωσε το Άουσβιτς, η ημέρα που έπεσε το πρώτο φως πάνω στο πιο φρικαλέο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Για σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, ένα πέπλο σιωπής είχε απλωθεί στον κόσμο σχετικά με το Ολοκαύτωμα. Οι ελάχιστοι επιζώντες κράτησαν για δεκαετίες σφραγισμένα τα χείλη τους, σε μια προσπάθεια να οργανώσουν τις ζωές τους, να επουλώσουν τα τραύματά τους, να συμφιλιωθούν με την απώλεια παιδιών, συζύγων, γονιών, συγγενών, φίλων, ίσως και να ξεχάσουν. Όταν η χρονική απόσταση άρχισε να μαλακώνει τον πόνο, όταν πασίγνωστοι δημιουργοί και σκηνοθέτες της επόμενης γενιάς πήραν τη σκυτάλη, οι μνήμες ξύπνησαν, οι μαρτυρίες ξεχείλισαν και έγιναν εκατοντάδες ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, αφιερώματα, βιβλία, χιλιάδες βιβλία, αλλά και έρευνα και τεκμηρίωση από επιστήμονες. Και μουσεία, που μέσα τους οι προσωπικές μνήμες, οι εικόνες και τα τεκμήρια βρήκαν ζωτικό χώρο για να αποτυπώσουν την ιστορία που ο κόσμος θα προτιμούσε μάλλον να ξεχαστεί.