«Γεννήθηκα στη Φλαμανδική πόλη Οστένδη, στο Βέλγιο, το 1930, που σημαίνει ότι τα έχω τα χρόνια μου!», γράφει ο Ισραηλινός σήμερα Αριε Μπερενμπάουμ, που αντιμετωπίζει την καραντίνα με πειθαρχία και αισιοδοξία, στέλνοντας το δικό του μήνυμα σε όσους κάνουν ασυνείδητες επιλογές. Η κανονική, παιδική ζωή του Αριε κράτησε μόλις 9 χρόνια. Μετά ήρθε ο πόλεμος και ανέτρεψε τα πάντα. «Στο ‘κανονική’ συμπεριλαμβάνω και τα παιδιά που με κυνηγούσαν όταν γύριζα από το σχολείο και με έβριζαν επειδή ήμουν Εβραίος», λέει με πίκρα. Στη διάρκεια του πολέμου ο Αριε και η οικογένειά του κρύβονταν σε διάφορα μέρη προσπαθώντας να επιβιώσουν. Το πρώτο καταφύγιο ήταν η σοφίτα ενός καφενείου στην Αμβέρσα, απέναντι από το αρχηγείο της Γκεστάπο. «Ούτε να μιλάμε δεν επιτρεπόταν, για να μη μας ακούσουν και μας προδώσουν, ούτε να κοιτάμε απ΄ το μικρό παράθυρο». Στη συνέχεια κρύφτηκαν σ΄ένα αγρόκτημα. «Ο αγρότης μας δέχθηκε γιατί είχε μόνο κόρες και χρειαζόταν εργατικά χέρια για τις δουλειές της φάρμας».

«Ξέρεις κάτι; Δεν έχω τίποτα πρωτότυπο να πω, ούτε η φαντασία μου, ούτε η λογική μου έχουν κάτι να πουν. Είμαι αποσβολωμένη από αυτά που συμβαίνουν και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα που να  μπορούμε να πούμε. Ίσως είναι πολλοί αυτοί που μιλούν πολύ». Τα λόγια αυτά δεν είναι από συνέντευξη, αλλά κάποιες σκέψεις της Λιλιάνα Σεγκρέ, της Μιλανέζας γερουσιαστή και επιζώσας του Ολοκαυτώματος που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα «Εβραϊκές Σελίδες» του ΚΙΣ Ιταλίας.

«Είναι σα τη Μεγάλη Πλημμύρα», σχολίασε η Λ. Σεγκρέ, η οποία εξήγησε ότι επέλεξε να παραμείνει σιωπηλή και να μη μιλήσει για τον κίνδυνο στη δημόσια υγεία,  παρά τις προσκλήσεις που λαμβάνει. «Απαγόρευσα στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου να με επισκέπτονται και είμαι πολύ προσεκτική», λέει σχετικά με την καραντίνα στο σπίτι. «Δεν θα ακούσεις από μένα αυτά που θα ήθελες να σου πω, ότι δηλαδή διαβάζω αρκετά, αξιοποιώ τις ημέρες μου τακτοποιώντας το σπίτι, ότι ανακαλύπτω παλιές φωτογραφίες, όπως κάνουν πολλοί. Φωτογραφίες έβρισκα σ΄όλη μου τη ζωή, ανασύροντάς τις από τα συρτάρια της μνήμης μου. Τώρα δεν το κάνω πια. Κυριολεκτικά δεν κάνω τίποτα. Βρίσκομαι σε μία κατάσταση τρομακτικής ραστώνης. Κοιμάμαι και λύνω σταυρόλεξα –που είναι φανταστικά διότι αποσπούν την προσοχή από τα σοβαρά προβλήματα.