Μία συζήτηση του Κυριάκου Αθανασιάδη για την ATHENSvoice με τον Δαυίδ Σαλτιέλ, Πρόεδρο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος και της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, για την Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος (τιμάται κάθε χρόνο στις 27 Ιανουαρίου), για τα αρχεία των Ισραηλιτικών Κοινοτήτων, το Μουσείο του Ολοκαυτώματος, την ανάπλαση της Πλατείας Ελευθερίας και τον αντισημιτισμό.
Κ.Α.:Κύριε Πρόεδρε, κλείνουμε σχεδόν 80 χρόνια από το πρώτο τρένο που έφυγε από τον σταθμό της πόλης για το Άουσβιτς-Μπιρκενάου. Είναι πολύς καιρός. Όμως τα περισσότερα από αυτά τα χρόνια οι Θεσσαλονικείς ιδίως, Εβραίοι και χριστιανοί, τα πέρασαν μέσα σε μία μεγάλη, βαριά σιωπή — πράγμα που άλλαξε ουσιαστικά μόνο τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια όλα κι όλα. Τι ήταν αυτό που κρατούσε κλειστά τα στόματα; Ο φόβος; Οι ενοχές; Η ντροπή; Το ότι υπήρξαν άνθρωποι που κέρδισαν από όλο αυτό;
Δ.Σ.:Οχτώ δεκαετίες είναι όντως πολύς χρόνος. Όμως παρά το πέρασμά του δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι τα όσα έζησαν οι διωκόμενοι Εβραίοι την περίοδο του Ολοκαυτώματος ήταν απάνθρωπες εμπειρίες που δημιούργησαν τραύματα σωματικά και ψυχικά τα οποία ταλαιπώρησαν όσους επέζησαν για μια ζωή. Οι άνθρωποι αυτοί βίωσαν, όσο κανένας άλλος, στο ίδιο τους το πετσί κυριολεκτικά, τη σωματική και ψυχική καταρράκωση που προκάλεσε η βάναυση μεταχείριση από τον συνάνθρωπο, ο ξεριζωμός από την πατρίδα και βέβαια τα ανεξίτηλα σημάδια που τους άφησαν η καταναγκαστική εργασία, η βία, τα ιατρικά πειράματα, η πείνα, η απώλεια συγγενών και φίλων και πόσα ακόμη.
|