Του Άρη Εμμανουήλ

Το Ολοκαύτωμα, σαν ρατσιστικό γεγονός, είναι αναμφισβήτητα παγκόσμιο. Αλλά μια που οι Εβραίοι πλήρωσαν το μεγαλύτερο αντίτιμο γι’ αυτό, κατέληξε να είναι (και παραμένει), κατά τη γνώμη μου, εβραϊκό.
Πράγματι είναι το αποτέλεσμα μιας μαζικής υιοθέτησης στερεοτύπων που εξελίχθηκε από την ανοχή, στην αδιαφορία, στη συμμετοχή και τέλος σε μια μαζική έκφραση μίσους από τεράστιες ομάδες πληθυσμού.
Πράγματι μέχρι πριν λίγα σχετικά χρόνια, η μνήμη του Ολοκαυτώματος εξαντλούνταν στο εσωτερικό των Εβραϊκών Κοινοτήτων και των οικογενειών, μια υπόθεση αποκλειστικά δική μας, ενώ η Πολιτεία ήταν απούσα και η κοινωνία ακόμα περισσότερο.

Πράγματι από το 2005, μετά την καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας Μνήμης του Ολοκαυτώματος στις 27 Ιανουαρίου, έπαψε να είναι μόνο εβραϊκή υπόθεση. Έκτοτε γίνονται αμέτρητες εκδηλώσεις τιμής και μνήμης από την Πολιτεία, την Εκπαιδευτική Κοινότητα, Πολιτιστικούς φορείς, Ιδρύματα, Μουσεία, Δήμους, ακόμα και από ιδιώτες που σχετίζονται με τις τέχνες, τη μουσική, το βιβλίο, το θέατρο.