«…Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν ο πρόεδρος, επί παραδείγματι, μιας ορεινής κοινότητας τριάντα κατοίκων είχε ξεστομίσει τέτοια κουβέντα, θα είχε πάει σπίτι του –σε ορισμένες μάλιστα και στη φυλακή.

ΝΕΑΡΑ άτομα που τώρα μπαίνουν στη ζωή και εκδηλώνονται ως αντισημίτες, αν δεν είναι ετεροκινούμενοι, είναι εκτός των άλλων δυστυχισμένοι άνθρωποι. Είναι δυστυχισμένοι γιατί έχουν γεμίσει τη ψυχή τους με αλόγιστο μίσος εναντίον συνανθρώπων τους και κυρίως αλλοθρήσκων. Επειδή δεν διαθέτουν επιχειρήματα καταφεύγουν στην ανεξέλεγκτη βία. Τα νεαρά αυτά άτομα δεν γεννήθηκαν αντισημίτες, δεν ήρθαν στη ζωή με κακούργα ένστικτα. Στις δύο – τρεις μόλις δεκαετίες που έχουν ζήσει στην κοινωνία, μέσα σ΄ αυτή διδάχτηκαν τη μισαλλοδοξία, τη μισαλληλία. Μέσα στην κοινωνία έμαθαν να βλέπουν τους Εβραίους ως εχθρούς. Ηθικά ένοχοι, αυτουργοί για τα απεχθή αισθήματα των νέων ανθρώπων είναι εκείνοι –οι εμφανείς κι αφανείς – κοινωνικοί παράγοντες (ακόμη –δυστυχώς- και παράγοντες της Ελληνικής Εκκλησίας) που καλλιεργούν τον αντισημιτισμό, που δεν διστάζουν να κατηγορούν ανεξέλεγκτα για τα όσα συμβαίνουν στην ανθρωπότητα τον Σιωνισμό, συνεχίζοντας έτσι την πολύχρονη συκοφαντία.