Σε βιντεοσκοπημένο μήνυμά του προς τη Διασπορά, ο Πρόεδρος του Ισραήλ Ρούβεν Ρίβλιν τόνισε τη σημασία των εβραϊκών αξιών, και συγκεκριμένα της προσφοράς βοήθειας στον συνάνθρωπο, και την ανάγκη διατήρησης του εβραϊκού πνεύματος. (Δείτε εδώ το video). Ο Ισραηλινός Πρόεδρος τόνισε,  μεταξύ άλλων: «Σε κάθε νέα ενημέρωση που ακούμε για τη διάδοση του ιού στον κόσμο σκεπτόμαστε και εσάς, την οικογένειά μας στο εξωτερικό, και προσευχόμαστε να είστε γεροί, ενωμένοι, υγιείς και καλά. Ο λαός του Ισραήλ, στο διάβα των χρόνων, κατάφερε να ξεπεράσει κινδύνους και κρίσεις και να επιζήσει -πολλές φορές ενάντια στις πιθανότητες- χάρη στην αξία που αποδίδουμε στην κοινότητα και στην αμοιβαία ευθύνη που είναι διάχυτη στην εβραϊκή μας παράδοση. Αυτές είναι οι στιγμές που πρέπει να ενεργοποιήσουμε αυτή την παράδοση και τις αξίες με τις οποίες μεγαλώσαμε για να φροντίσουμε τον εαυτό μας και ακολουθώντας τις οδηγίες να φροντίσουμε και τους άλλους, κυρίως τους μεγαλύτερους σε ηλικία, στις πολυκατοικίες, στις κοινότητες και στις γειτονιές μας, αυτούς που κινδυνεύουν όχι μόνο να αρρωστήσουν αλλά και να βρεθούν απομονωμένοι και χωρίς προμήθειες. Το αίσθημα αμοιβαίας υπευθυνότητας είναι η θεμελιώδης αρχή που μας έχει προστατέψει. Αυτό είναι το εβραϊκό πνεύμα, η νοοτροπία μας, και εάν τη διατηρήσουμε, θα μας βοηθήσει».

«Γεννήθηκα στη Φλαμανδική πόλη Οστένδη, στο Βέλγιο, το 1930, που σημαίνει ότι τα έχω τα χρόνια μου!», γράφει ο Ισραηλινός σήμερα Αριε Μπερενμπάουμ, που αντιμετωπίζει την καραντίνα με πειθαρχία και αισιοδοξία, στέλνοντας το δικό του μήνυμα σε όσους κάνουν ασυνείδητες επιλογές. Η κανονική, παιδική ζωή του Αριε κράτησε μόλις 9 χρόνια. Μετά ήρθε ο πόλεμος και ανέτρεψε τα πάντα. «Στο ‘κανονική’ συμπεριλαμβάνω και τα παιδιά που με κυνηγούσαν όταν γύριζα από το σχολείο και με έβριζαν επειδή ήμουν Εβραίος», λέει με πίκρα. Στη διάρκεια του πολέμου ο Αριε και η οικογένειά του κρύβονταν σε διάφορα μέρη προσπαθώντας να επιβιώσουν. Το πρώτο καταφύγιο ήταν η σοφίτα ενός καφενείου στην Αμβέρσα, απέναντι από το αρχηγείο της Γκεστάπο. «Ούτε να μιλάμε δεν επιτρεπόταν, για να μη μας ακούσουν και μας προδώσουν, ούτε να κοιτάμε απ΄ το μικρό παράθυρο». Στη συνέχεια κρύφτηκαν σ΄ένα αγρόκτημα. «Ο αγρότης μας δέχθηκε γιατί είχε μόνο κόρες και χρειαζόταν εργατικά χέρια για τις δουλειές της φάρμας».

Το να μείνουμε σπίτι και να βρισκόμαστε σε καραντίνα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για εμάς και τη γενιά μας που έχουμε μεγαλώσει και ζήσει αλλιώς, η απομόνωση είναι δύσκολη. Δεν είναι έτσι όμως για όλους.

Μια γιαγιά από την Αργεντινή έχει γίνει viral μιας και με τον τρόπο της στηλιτεύει όσους παραπονιούνται για την καραντίνα και την κοινωνική απόσταση.

Η Connie Ansaldi έβγαλε βίντεο τη γιαγιά της να διηγείται την ιστορία της για το πώς επέζησε από το Ολοκαύτωμα. «Πόσα χρόνια κρυβόσουν στο πηγάδι;», ρωτά στο βίντεο η εγγονή της.

«Τρία χρόνια! Χωρίς μπάνιο, χωρίς τίποτα. Δεν συγκρίνεται», απάντησε η επιζήσασα γιαγιά.

«Η γιαγιά μου (επιζήσασα του Ολοκαυτώματος) μου είπε ότι πέρασε 3 χρόνια να κρύβεται σε υπόγειο πηγάδι και 2 χρόνια σε γκέτο», αναφέρει η Connie.

Πηγή: Ιστότοπος Bovary.gr

«Ξέρεις κάτι; Δεν έχω τίποτα πρωτότυπο να πω, ούτε η φαντασία μου, ούτε η λογική μου έχουν κάτι να πουν. Είμαι αποσβολωμένη από αυτά που συμβαίνουν και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα που να  μπορούμε να πούμε. Ίσως είναι πολλοί αυτοί που μιλούν πολύ». Τα λόγια αυτά δεν είναι από συνέντευξη, αλλά κάποιες σκέψεις της Λιλιάνα Σεγκρέ, της Μιλανέζας γερουσιαστή και επιζώσας του Ολοκαυτώματος που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα «Εβραϊκές Σελίδες» του ΚΙΣ Ιταλίας.

«Είναι σα τη Μεγάλη Πλημμύρα», σχολίασε η Λ. Σεγκρέ, η οποία εξήγησε ότι επέλεξε να παραμείνει σιωπηλή και να μη μιλήσει για τον κίνδυνο στη δημόσια υγεία,  παρά τις προσκλήσεις που λαμβάνει. «Απαγόρευσα στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου να με επισκέπτονται και είμαι πολύ προσεκτική», λέει σχετικά με την καραντίνα στο σπίτι. «Δεν θα ακούσεις από μένα αυτά που θα ήθελες να σου πω, ότι δηλαδή διαβάζω αρκετά, αξιοποιώ τις ημέρες μου τακτοποιώντας το σπίτι, ότι ανακαλύπτω παλιές φωτογραφίες, όπως κάνουν πολλοί. Φωτογραφίες έβρισκα σ΄όλη μου τη ζωή, ανασύροντάς τις από τα συρτάρια της μνήμης μου. Τώρα δεν το κάνω πια. Κυριολεκτικά δεν κάνω τίποτα. Βρίσκομαι σε μία κατάσταση τρομακτικής ραστώνης. Κοιμάμαι και λύνω σταυρόλεξα –που είναι φανταστικά διότι αποσπούν την προσοχή από τα σοβαρά προβλήματα.