Λειτουργικός ορισμός του αντισημιτισμού

Ο λειτουργικός ορισμός του αντισημιτισμού είναι ένα βασικό εργαλείο στη μάχη κατά του αντισημιτισμού, ένας οδηγός για την αναγνώριση και τον προσδιορισμό των αντισημιτικών επεισοδίων, τη συλλογή στοιχείων και την υποστήριξη της εφαρμογής της νομοθεσίας περί αντισημιτισμού. Εγκρίθηκε για πρώτη φορά από το Ευρωπαϊκό παρατηρητήριο των φαινομένων ρατσισμού και ξενοφοβίας (EUMC, σήμερα FRA, Fundamental Rights Agency) το 2005, αλλά υιοθετήθηκε μόλις το 2016 από τις 31 χώρες (εκ των οποίων οι 24 είναι ευρωπαϊκές) που απαρτίζουν την Διεθνή Συμμαχία για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA). H Διεθνής Συμμαχία για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος είναι και ο πρώτος διακυβερνητικός οργανισμός που υιοθετεί τον ορισμό. Τα τελευταία χρόνια, γίνονται προσπάθειες, να υιοθετηθεί ο ορισμός και από τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), αλλά, δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν έχει ακόμη επιτευχθεί.

Ποια είναι η χρησιμότητα του λειτουργικού ορισμού του αντισημιτισμού;

Το να κριθεί ένα επεισόδιο ως αντισημιτικό αποτελεί πολιτικό χαρακτηρισμό, ο οποίος, εάν δεν υπάρχει ένα εργαλείο όπως ο λειτουργικός ορισμός του αντισημιτισμού μπορεί να παραμείνει υποκειμενικός και νεφελώδης, αφήνοντας κάθε περιθώριο σε νόμιμες διαφωνίες και αντιπαραθέσεις. Για να χαρακτηριστεί ένα επεισόδιο ως αντισημιτικό πρέπει να γνωρίζουμε καλά το πώς λειτουργεί ο αντισημιτισμός, το περικείμενο εντός του οποίου σημειώθηκε το συγκεκριμένο επεισόδιο, τις προθέσεις και τις συνέπειές του. Ο λειτουργικός ορισμός του αντισημιτισμού μπορεί να  βοηθήσει τα κράτη και τους πολίτες τους στην κινητοποίηση κατά του αντισημιτισμού. Ένας σφαιρικός, ξεκάθαρος και κατανοητός από όλους ορισμός του αντισημιτισμού είναι ένα σημαντικό εργαλείο που βοηθά την κοινωνία αλλά και τις αρχές της κάθε χώρας να κατανοήσουν καλύτερα ποιες πράξεις χαρακτηρίζονται αντισημιτικές, τι ακριβώς είναι ο αντισημιτισμός και πώς πρέπει να τον αντιμαχόμαστε. Ας σημειώσουμε ενδεικτικά ότι ο ορισμός, διαχωρίζει, για παράδειγμα, με σαφήνεια την κριτική απέναντι στο κράτος του Ισραήλ, στο βαθμό βεβαίως που μπορεί να θεωρηθεί ότι κινείται στα πλαίσια της κριτικής που θα μπορούσε να ασκηθεί σε οποιοδήποτε άλλο κράτος, ξεκαθαρίζοντας ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να θεωρηθεί αντισημιτισμός. Άρα, όχι μόνο δεν αποτελεί απειλή για όσους είναι υπέρ της ελευθερίας της  Παλαιστίνης, αλλά, αντιθέτως, βοηθά στο να διακριθούν τα ζητήματα, αποτελώντας απειλή μονάχα για τον αντισημιτισμό, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά σε άρθρο του στην Jewish Chronicle (12.12.2016), ο David Hirsh.

Ο δημοσιογράφος κ. Βίκτωρ Ι. Ελιέζερ στις 7.12.2016 έδωσε συνέντευξη στο ραδιοφωνικό σταθμό του Ισραήλ, Kol Israel, σχετικά με την άνοδο της άκρας δεξιάς στην Ευρώπη.

Ακούστε ΕΔΩ τη συνέντευξη στα εβραϊκά από το 1.37.56 έως 1.43.23.

Διαβάστε παρακάτω τμήμα της συνέντευξης στα ελληνικά.

«Η μάχη που διεξάγεται σήμερα στην Ευρώπη είναι ανάμεσα στο λαϊκισμό και τη λογική, τη σωφροσύνη. Δείτε τι έγινε στην Αγγλία, ο λαϊκισμός κέρδισε και έχουμε το Brexit, δείτε τι έγινε στην Ιταλία με τον Πέπε Γκρίλο να εμφανίζεται ως ο επικρατέστερος διάδοχος του Ρέντσι και κανείς δεν γνωρίζει τι θα γίνει αύριο στη Γερμανία, στη Γαλλία, ή στην Ολλανδία ή και σε άλλες χώρες στην Ευρώπη.
Νομίζω ότι ο λαϊκισμός στρεφόταν πάντα εναντίον των Εβραίων και του Ισραήλ και πάντα υιοθετούσε ακραίες απόψεις εναντίον των ξένων, σήμερα εναντίον των Μουσουλμάνων, στο παρελθόν εναντίον των Εβραίων, αλλά και στο μέλλον ίσως επανέλθουν. Τι ακριβώς κάνουν;

Πολλά ακραία κόμματα, κυρίως της άκρας δεξιάς, προσπαθούν να αποδείξουν ότι έπαψαν να είναι αντισημιτικά. Δείτε την Μαρί Λεπέν, η οποία προσπαθεί να ρίξει γέφυρες προς το Ισραήλ. Το ίδιο και ο Πέπε Γκρίλο. Η υποστήριξη προς το Ισραήλ, μπορεί να ερμηνευτεί και ως υποστήριξη προς τους Εβραίους; Όχι βέβαια. Αυτό που κάνουν είναι να αλλάζουν τη στρατηγική τους. Σήμερα ως βασικό τους εχθρό θεωρούν τους Μουσουλμάνους λόγω της μαζικής μετανάστευσης στην Ευρώπη.

Θέλουν λοιπόν να αναρριχηθούν στην εξουσία. Θα αρχίσουν με τους Μουσουλμάνους και θα τελειώσουν με τους Εβραίους.

Εκείνο που εμείς πρέπει να κάνουμε ως Εβραίοι είναι να μην τους νομιμοποιήσουμε, αλλά αντίθετα, να κτίζουμε γέφυρες και να αναπτύξουμε τις σχέσεις μας με όλες εκείνες τις φιλελεύθερες και δημοκρατικές δυνάμεις σε κάθε κοινωνία στην οποία ζούμε στην Ευρώπη ή στην Αμερική».