Ακολούθως της επίσκεψής του στη Θεσσαλονίκη στις 14 Ιουνίου 2017, ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ κ. Μπέντζαμιν Νετανιάχου απέστειλε ευχαριστήρια επιστολή προς τον πρόεδρο του ΚΙΣΕ και της Ι.Κ. Θεσσαλονίκης κ. Δαυίδ Σαλτιέλ, στην οποία ανέφερε:

«30 Ιουλίου 2017

Αξιότιμε κύριε Σαλτιέλ,

Σας ευχαριστώ για τη θερμή και γενναιόδωρη φιλοξενία που επιφυλάξατε, εσείς και η Ισραηλιτική Κοινότητα, προς εμένα και την αντιπροσωπεία μου κατά την πρόσφατη επίσκεψή μας στη Θεσσαλονίκη.

Η επίσκεψή μας στην καταπληκτική Συναγωγή Μοναστηριωτών, που αποκαταστάθηκε τόσο όμορφα, σε πολύ μεγάλο βαθμό χάρη στη δική σας αποφασιστικότητα και αφοσίωση, αποτέλεσε την κορωνίδα της επίσκεψής μου. Συγκινήθηκα βλέποντας τη ζωντάνια της Ισραηλιτικής Κοινότητας της Θεσσαλονίκης, η οποία αναδομήθηκε μετά την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Παρότι είχαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε για μικρό χρονικό διάστημα, όταν κάναμε τα αποκαλυπτήρια της πλάκας που σηματοδοτεί την κατασκευή του Μουσείου Ολοκαυτώματος, ελπίζω να έχουμε τη ευκαιρία να μιλήσουμε ξανά, ίσως στα εγκαίνια του Μουσείου.

Επιτρέψτε μου να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία για να σας συγχαρώ για το σημαντικό σας έργο για την μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος από τη Θεσσαλονίκη και για όλα όσα πράττετε για την τοπική σας Κοινότητα.

Με τιμή,

Μπέντζαμιν Νετανιάχου»

Εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της Κυριακής» 23.7.17, του Ιωσήφ Βαένα:

Τα τελευταία χρόνια το σαλονικιώτικο καλοκαίρι -πέρα από το φυτοπλαγκτόν και τις ουρές καθ’ οδόν προς τη Χαλκιδική- χαρακτηρίζεται και από την ανέλπιστη αύξηση των τουριστών που επισκέπτονται την πόλη. Πολλοί ανακαλύπτουν έκπληκτοι ότι σε όλη τη Θεσσαλονίκη υπάρχουν διάσπαρτες εβραϊκές ταφόπλακες.

Προέρχονται από το Παλαιό Εβραϊκό Νεκροταφείο της πόλης, το μεγαλύτερο της Ευρώπης, με περισσότερους από 350.000 τάφους, από το 2ο αιώνα μέχρι το 1946, που εκτείνονταν σε 350 στρέμματα στο χώρο από εκεί όπου βρίσκεται σήμερα η Πανεπιστημιούπολη μέχρι το Καυταντζόγλειο. Το νεκροταφείο βρισκόταν έξω από τα τείχη και εκτός πόλεως μέχρι το 19ο αιώνα, οπότε η Θεσσαλονίκη επεκτάθηκε ανατολικά. Μετά την πυρκαγιά του 1917 υπήρξαν συνεχείς πιέσεις από τις νέες ελληνικές αρχές, που ισχυρίζονταν ότι η έκταση ήταν απαραίτητη για την επέκταση της πόλης. Βέβαια αξίζει να σημειωθεί ότι το γειτονικό χριστιανικό κοιμητήριο της Ευαγγελίστριας έμεινε άθικτο και επιζεί μέχρι σήμερα. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες τα ιστορικά εβραϊκά κοιμητήρια έμειναν άθικτα, παρότι βρίσκονται στο κέντρο των πόλεων.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής οι προπολεμικές επιθυμίες του χριστιανικού τμήματος της πόλης βρήκαν ευήκοα γερμανικά ώτα και έτσι ξεκίνησε η καταστροφή, το Δεκέμβριο του 1942. Οι ταφόπλακες και τα τούβλα των τάφων χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής αλλά κυρίως μεταπολεμικά από πληθώρα ατόμων και φορέων ως οικοδομικό υλικό. Από ιδιώτες για την κατασκευή σπιτιών ή για την εμπορία των υλικών. Από τη μητρόπολη για την επισκευή ή αναστύλωση εκκλησιών, όπως ο Αγ. Δημήτριος και η Αγ. Σοφία. Ο δήμος Θεσσαλονίκης για δημόσια έργα, όπως η κατασκευή της λεωφόρου Στρατού, η πλακόστρωση της Ροτόντας, της πλατείας Λευκού Πύργου, του Βασιλικού Θεάτρου. Μέχρι και τα ρείθρα των πεζοδρομίων ήταν φτιαγμένα από λεηλατημένα κειμήλια αιώνων και αργότερα πουλήθηκαν στο δήμο Καλαμαριάς. Στη λεηλασία συμμετείχαν ακόμη και οργανισμοί, που λόγω θέσης θα περίμενε κανείς να αντισταθούν, όπως το Πανεπιστήμιο ή η αρχαιολογική υπηρεσία. Η τελευταία υπό τον κ. Πελεκανίδη αγνόησε τις ικεσίες της Ισραηλιτικής Κοινότητας, που μεταπολεμικά ζητούσε να σταματήσει η κατασκευή του Αγ. Δημητρίου με τα χιλιάδες τούβλα και τεράστιες μαρμάρινες ταφόπλακες που στοιβάζονταν στην αυλή του. Ακόμη και σήμερα μπορεί κάποιος να δει τα αποτελέσματα της λεηλασίας που πραγματοποιήθηκε στην Κατοχή από τη Σουρωτή μέχρι τη Βουρβουρού. Στη νέα παραλία ρίχθηκαν οστά και ταφόπλακες, ενώ ο τεχνητός λόφος στον οποίο χτίστηκε το Παλατάκι διαβρώνεται από τη θάλασσα και βγάζει στο Θερμαϊκό ταφόπλακες. Με άλλα λόγια η ρήση ότι η πόλη χτίστηκε πάνω σε ένα έγκλημα δεν έχει μόνο μεταφορική αλλά και κυριολεκτική σημασία.