«Ξέρεις κάτι; Δεν έχω τίποτα πρωτότυπο να πω, ούτε η φαντασία μου, ούτε η λογική μου έχουν κάτι να πουν. Είμαι αποσβολωμένη από αυτά που συμβαίνουν και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα που να  μπορούμε να πούμε. Ίσως είναι πολλοί αυτοί που μιλούν πολύ». Τα λόγια αυτά δεν είναι από συνέντευξη, αλλά κάποιες σκέψεις της Λιλιάνα Σεγκρέ, της Μιλανέζας γερουσιαστή και επιζώσας του Ολοκαυτώματος που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα «Εβραϊκές Σελίδες» του ΚΙΣ Ιταλίας.

«Είναι σα τη Μεγάλη Πλημμύρα», σχολίασε η Λ. Σεγκρέ, η οποία εξήγησε ότι επέλεξε να παραμείνει σιωπηλή και να μη μιλήσει για τον κίνδυνο στη δημόσια υγεία,  παρά τις προσκλήσεις που λαμβάνει. «Απαγόρευσα στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου να με επισκέπτονται και είμαι πολύ προσεκτική», λέει σχετικά με την καραντίνα στο σπίτι. «Δεν θα ακούσεις από μένα αυτά που θα ήθελες να σου πω, ότι δηλαδή διαβάζω αρκετά, αξιοποιώ τις ημέρες μου τακτοποιώντας το σπίτι, ότι ανακαλύπτω παλιές φωτογραφίες, όπως κάνουν πολλοί. Φωτογραφίες έβρισκα σ΄όλη μου τη ζωή, ανασύροντάς τις από τα συρτάρια της μνήμης μου. Τώρα δεν το κάνω πια. Κυριολεκτικά δεν κάνω τίποτα. Βρίσκομαι σε μία κατάσταση τρομακτικής ραστώνης. Κοιμάμαι και λύνω σταυρόλεξα –που είναι φανταστικά διότι αποσπούν την προσοχή από τα σοβαρά προβλήματα. 

Έζησαν το χειρότερο κομμάτι του 20ου αιώνα αλλά παραμένουν μαζί, παντρεμένες και δυνατές. Η μία είναι 101 και η άλλη 95.

Στα 101 της η Naomi Replansky, ποιήτρια και εργάτρια-επαναστάτρια, έχει αντέξει πολλά. Γεννήθηκε, στο διαμέρισμα της οικογένειάς της στο Μπρονξ, τον Μάιο του 1918. Ο ερχομός της στον κόσμο συνέπεσε με την Ισπανική Γρίπη, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα να χαθούν 10.000 εκατομμύρια ζωές, πολλές από αυτές ήταν παιδιά κάτω των 5 ετών. Ήταν μια περίοδος έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία και απομόνωσης, σαν αυτή που βιώνουμε με την πανδημία του κορωνοϊού.

Η πολυομελίτιδα ορίστηκε ως επιδημία στη Νέα Υόρκη το 1916. Εκείνη τη χρονιά τουλάχιστον 2.000 άνθρωποι πέθαναν από την ασθένεια. Όσοι επέζησαν θα είχαν έντονα την ανάμνηση της εξάπλωσης του τύφου που σάρωσε την πόλη εννιά χρόνια νωρίτερα. Μέχρι να αρχίσει να χρησιμοποιείται το εμβόλιο της πολυομελίτιδας, γύρω στο 1950, σχεδόν κάθε άνοιξη εμφανιζόταν η εξάπλωσή του στη χώρα. Οι δημόσιες συγκεντρώσεις συχνά ακυρώνονταν και οι πλούσιοι άνθρωποι των πόλεων έφευγαν για την εξοχή.

Στις αρχές του 1920, η μικρή αδερφή της Naomi χτυπήθηκε με αποτέλεσμα να παραλύσει για πάντα το ένα από τα πόδια της. Η μητέρα τους εναπόθεσε τις ελπίδες της σε θεραπείες νερού που ανέπτυξε ο Franklin Roosevelt αλλά μάταια. “Ήταν μια αναπτέρωση ηθικού, μια χαρούμενη αίσθηση αλλά όχι θεραπευτικό”, δήλωσε η Naomi στους New York Times.