Έναν χρόνο μετά την απελευθέρωσή του από τη Χαμάς, έπειτα από πέντε χρόνια αιχμαλωσίας, ο πρώην στρατιώτης του Ισραήλ Γκιλάντ Σαλίτ έχει γίνει αθλητικός συντάκτης της εφημερίδας «Γεντιότ Αχρονότ» και προσκλήθηκε από την Μπαρτσελόνα για να παρακολουθήσει το ματς με τη Ρεάλ στις 7 Οκτωβρίου στο Καμπ Νου - κατόπιν διαμαρτυρίας της Χαμάς, η καταλανική ομάδα έσπευσε πάντως να διαβεβαιώσει ότι δεν μεροληπτεί στην ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση. Έδωσε επίσης την πρώτη τηλεοπτική συνέντευξή του, στην οποία μίλησε για τις 1.492 ημέρες που πέρασε στα χέρια των ισλαμιστών και για τη ζωή μετά την απελευθέρωσή του.

Ο Σαλίτ ήταν 19 ετών όταν αιχμαλωτίστηκε, τον Ιούνιο του 2006, από άνδρες της Χαμάς. Κρατούνταν σε υπόγεια στη Λωρίδα της Γάζας και τα επόμενα πέντε χρόνια δεν είδε σχεδόν καθόλου τον ήλιο. Απελευθερώθηκε πέρυσι στις 18 Οκτωβρίου, αφού το Ισραήλ συμφώνησε με τη Χαμάς σε αντάλλαγμα να αφήσει ελεύθερους 1.027 παλαιστίνιους κρατουμένους. Ουδείς τον γνώριζε όταν αιχμαλωτίσθηκε, όμως όταν απελευθερώθηκε ήταν διάσημος στο Ισραήλ και το εξωτερικό.

Στη διάρκεια της αιχμαλωσίας του, αφηγήθηκε στην τηλεοπτική συνέντευξή του, μιλούσε μόνο με τους δεσμοφύλακές του, στα αγγλικά και λίγο στα αραβικά. Δεν αύξησε τις ώρες του ύπνου για να μην οδηγηθεί στην κατάθλιψη. Άντεξε ψυχολογικά κυρίως χάρη στα σπορ, που ήταν ανέκαθεν το πάθος του. «Έφτιαχνα μπάλα από ένα πουκάμισο ή μια κάλτσα και έβαζα καλάθια στο δοχείο απορριμμάτων», αφηγήθηκε. Σχεδίαζε επίσης χάρτες του Ισραήλ με την πόλη όπου γεννήθηκε, την Μίτζπε Χίλα, και τα αγαπημένα του μέρη. «Στην αρχή το έκανα αρκετά συχνά για να θυμάμαι, να μην ξεχάσω», είπε. «Έγραφα, έφτιαχνα καταλόγους και παρακολουθούσα τις αθλητικές συναντήσεις», μερικές φορές μαζί με τους δεσμοφύλακές του, πρόσθεσε. Οι τελευταίοι τον άφηναν να παρακολουθεί αραβικά κανάλια, αλλά τον τελευταίο χρόνο της αιχμαλωσίας του, του είχαν δώσει ένα ραδιόφωνο και άκουγε τις ισραηλινές ειδήσεις. Μερικές φορές έπαιζε σκάκι ή ντόμινο μαζί τους. «Τον ήλιο τον έβλεπα μόνο στην τηλεόραση. Τον φανταζόμουν επίσης…».

Την τελευταία χρονιά της αιχμαλωσίας του, οι δεσμοφύλακές του, του έδωσαν ένα ρολόι. «Η εβδομάδα που μου ανακοίνωσαν ότι θα απελευθερωθώ ήταν ατελείωτη. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, κοιμόμουν ίσως μια ώρα τη νύκτα», είπε. «Φοβόμουν ότι οι άνθρωποι θα με είχαν ξεχάσει». Διαπίστωσε όμως πως αντίθετα είχε γίνει διάσημος, παρ' όλο που δεν θέλησε να εκμεταλλευτεί αυτή τη διασημότητά του. «Είναι δύσκολο να επιστρέφεις στη φυσιολογική ζωή, είναι δύσκολο κοινωνικά, οι άνθρωποι έχουν αλλάξει, έχουν μεγαλώσει, αισθάνεσαι να έχεις μείνει πίσω… Όμως τελικά το κράτος του Ισραήλ με απελευθέρωσε, πλήρωσε το τίμημα. Πιστεύω πως θα στείλω τα παιδιά μου στον Στρατό. Ελπίζω να μην πρέπει να πάνε, όμως προς το παρόν αυτό δεν φαίνεται ότι θα αποτελεί επιλογή». 

 (ΤΑ ΝΕΑ, 23.10.12)