Το άγχος της επιβίωσης από το Ολοκαύτωμα έχει μακροπρόθεσμα μόνιμες αρνητικές επιπτώσεις στη δομή του εγκεφάλου των επιζώντων, καθώς επίσης πιθανώς στα παιδιά και στα εγγόνια τους, σύμφωνα με μια νέα τσεχική επιστημονική έρευνα.

Η νέα έρευνα, που παρουσιάστηκε στο 5ο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Νευρολογίας στο Όσλο την Κυριακή, αναδεικνύει ότι η επιβίωση από το Ολοκαύτωμα έχει συναισθηματικές και βιολογικές επιπτώσεις που διαπερνούν τη ζωή των επιζώντων. Εξαιτίας της μείωσης της φαιάς ουσίας τους επηρεάζονται τα μέρη του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνα για την ανταπόκριση στο στρες, τη μνήμη, τα κίνητρα, τη μάθηση και τη συμπεριφορά.

Οι ερευνητές υπέβαλαν σε μαγνητική τομογραφία 56 άτομα με μέσο όρο ηλικίας τα 79-80 έτη, οι μισοί από τους οποίους ήσαν επιζώντες του Ολοκαυτώματος, ενώ οι υπόλοιποι δεν είχαν καμία εμπειρία από αυτό, ούτε προσωπική, ούτε οικογενειακή.

Με αφορμή τη χρήση του όρου «στρατόπεδο συγκέντρωσης» από την Αλεξάντρια Οκάσιο-Κόρτεζ αναφορικά με τις άθλιες συνθήκες των κέντρων κράτησης οικονομικών μεταναστών στα νότια σύνορα των Ηνωμένων Πολιτείων, ξέσπασε έντονος «σημειολογικός» πόλεμος σχετικά με το αν «επιτρέπεται» να γίνεται χρήση του όρου στις μέρες μας από τη στιγμή που αυτός έχει ταυτιστεί με το Ολοκαύτωμα.

Η αρθρογράφος του New Yorker, Masha Gessen στο κείμενό της με τίτλο «Η πέρα από κάθε φαντασία πραγματικότητα των αμερικανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης», υποστηρίζει ότι η χρήση του όρου δεν έχει να κάνει ούτε με τη γλώσσα ούτε με τα γεγονότα, αλλά με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ιστορία, τον εαυτό μας, και τη θέση του εαυτού μας στην ιστορία:

«Την προηγούμενη Δευτέρα το βράδυ η βουλευτής Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ από τη Νέα Υόρκη αποκάλεσε τα κέντρα κράτησης μεταναστών «στρατόπεδα συγκέντρωσης». Την επόμενη μέρα στο λογαριασμό της στο Twitter κοινοποίησε ένα πρόσφατο άρθρο του Esquire, στο οποίο η συγγραφέας του βιβλίου, One Long Night: A Global History of Concentration Camps (Μια μεγάλη νύχτα: Παγκόσμια ιστορία των στρατοπέδων συγκέντρωσης), Άντρεα Πίτζερ, έκανε την ίδια ακριβώς παρατήρηση: ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δημιουργήσει ένα 'σύγχρονο σύστημα στρατοπέδων συγκέντρωσης'».

Μια ανάρτηση στην ιστοσελίδα της ιταλικής πρεσβείας στην Αθήνα, που αναγγέλλει την πώληση ακίνητου περιουσιακού στοιχείου του ιταλικού κράτους στην Ελλάδα, ανασύρει μνήμες που αφορούν σε μια τραγική πτυχή της ελληνικής Ιστορίας, αυτής της εξόντωσης του εβραϊκού στοιχείου της Θεσσαλονίκης στην Κατοχή. Η κυβέρνηση της Ιταλίας βγάζει σε πλειστηριασμό στη Θεσσαλονίκη την περίφημη Βίλα Ολγα, στην οδό Βασιλίσσης Ολγας, αρχιτεκτονικό σύμβολο μιας εποχής αλλά και κτίριο με βαρύ ιστορικό φορτίο. Το ποσό εκκίνησης, σύμφωνα με την ανακοίνωση, ορίστηκε στο 1.500.000 ευρώ, που πιθανότατα θα ανέβει και μπορεί να φτάσει ψηλά, καθώς το οικόπεδο θεωρείται «φιλέτο» και το κτίριο κόσμημα. Ομως, η ιστορική και συναισθηματική αξία του δεν μπορούν να αποπληρωθούν με χρήματα και ακόμα πιο δύσκολα θα απαλειφθεί η λαμπρή σελίδα ανθρωπιάς και γενναιότητας που γράφτηκε στο εσωτερικό του. Εκεί, όπου στεγαζόταν το ιταλικό προξενείο, λειτούργησε στην Κατοχή «εργαστήριο σωτηρίας» για αρκετούς Εβραίους της πόλης.

Έχουν περάσει ήδη 32 ολόκληρα χρόνια από τότε που ο Πρίμο Λέβι – συγγραφέας του ανυπέρβλητου έργου Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος (1947) και ένας εκ των επιζώντων του Ολοκαυτώματος- έφυγε από τη ζωή με τόσο τραγικό τρόπο: Λόγω των τραυμάτων από την πτώση από τον τρίτο όροφο ενός κτηρίου στο Τορίνο την γενέτειρα πόλη του. Η αυτοκτονία ήταν η επίσημη εκδοχή, ενώ ακόμη και σήμερα δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν και υποστηρίζουν ότι η πτώση του Λέβι ήταν ένα τυχαίο γεγονός.

Ήταν 11 Απριλίου 1987 όταν ανακοινώθηκε ο θάνατός του. Είχε προλάβει να ζήσει 68 χρόνια (συμπεριλαμβανομένου και του «αιώνα» στο Άουσβιτς). 

Όταν πιάστηκε από τους φασίστες του Μουσολίνι για την αντιστασιακή του δράση ήταν μόλις 24 ετών. Ένας νεαρός ταλαντούχος χημικός. Στο τρένο για το Αουσβιτς ήταν μαζί με άλλους 649 συμπατριώτες και ομοθρήσκους του. Ο Λέβι ήταν Εβραίος. Από τους 650 του τρένου δεν γύρισαν ούτε 25. Ανάμεσα τους και εκείνος.