ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΤΑ ΝΕΑ», 23.7.2019, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ  ΣΤΟΝ ΜΑΝΟ ΧΑΡΑΛΑΜΠΑΚΗ:

«Αυτός που βεβηλώνει έναν τόπο μνήμης του μαρτυρίου επιθυμεί την αναβίωση της εγκληματικής παραφοράς του ναζισμού, λέει σε συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» για τις βεβηλώσεις μνημείων του Ολοκαυτώματος που παρατηρούνται και στην Ελλάδα ο ειδικός γραμματέας Θρησκευτικής και Πολιτιστικής Διπλωματίας και ειδικός απεσταλμένος για την Καταπολέμηση του Αντισημιτισμού και την Προάσπιση της Μνήμης του Ολοκαυτώματος στο υπουργείο Εξωτερικών Ευστάθιος Λιανός - Λιάντης. Όπως τονίζει, η Διεθνής Συμμαχία για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος -η οποία ανατέθηκε στην Ελλάδα για το 2021- εκπαιδεύει τους πολίτες στη γνώση του Ολοκαυτώματος με στόχο την αποτροπή εγκλημάτων μαζικής βίας.

Η προεδρία της Διεθνούς Συμμαχίας για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος ανατέθηκε στην Ελλάδα για το 2021. Πόσο σημαντικό είναι;

Η απόφαση της ανάθεσης από την Ολομέλεια της Συμμαχίας αντανακλά την εφαρμογή μιας συνεπούς και διαχρονικής εθνικής στρατηγικής από μέρους της Ελληνικής Δημοκρατίας αναφορικά με τα ζητήματα της καταπολέμησης του αντισημιτισμού και της προάσπισης της μνήμης του Ολοκαυτώματος. Η άσκηση της ενιαύσιος προεδρίας το 2021 θα φέρει τη χώρα μας στο επίκεντρο διαχείρισης αυτών των θεμάτων. Έχουμε ήδη σκιαγραφήσει στους εταίρους μας το σχέδιο της ελληνικής προεδρίας, που εκτός από τις πάγιες υποχρεώσεις θα ευρύνεται με ακαδημαϊκές, πολιτιστικές, εκπαιδευτικές δράσεις σε πόλεις της Ελλάδας με σημαντική εβραϊκή ιστορία. Η θετική συμβολή της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διεθνή Συμμαχία και η άρτια κατάρτιση του δυναμικού της συνέβαλαν ώστε σήμερα να είμαστε στον πυρήνα των κρατών που μάχονται τον αντισημιτισμό και έχουν αποφασιστικό λόγο στην κατάρτιση και την εφαρμογή νομοθετικών και μορφωτικών προτάσεων.

ΤΑ ΝΕΑ, 19.7.2019, του Γιώργου Ζαχαριάδη: Ο Βίκτωρ Χασσόν, ένας από τους τρείς τελευταίους Εβραίους επιζώντες της Ρόδου, που υπέστη απίστευτα βασανιστήρια αλλά κατόρθωσε να γλιτώσει, σήμερα, 75 χρόνια μετά, θυμάται τον αφανισμό της οικογένειάς του και των εκατοντάδων συμπολιτών του που εκτοπίστηκαν από το νησί, τον Ιούλιο του 1944, και βρήκαν τραγικό θάνατο στο Άουσβιτς. Σήμερα, ο 92χρονος Βίκτωρ Χασσόν ζει στις Βρυξέλλες και κάθε χρόνο επισκέπτεται τη γενέτειρά του, τη Ρόδο. Διαβάστε εδώ το άρθρο.

Το άγχος της επιβίωσης από το Ολοκαύτωμα έχει μακροπρόθεσμα μόνιμες αρνητικές επιπτώσεις στη δομή του εγκεφάλου των επιζώντων, καθώς επίσης πιθανώς στα παιδιά και στα εγγόνια τους, σύμφωνα με μια νέα τσεχική επιστημονική έρευνα.

Η νέα έρευνα, που παρουσιάστηκε στο 5ο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Νευρολογίας στο Όσλο την Κυριακή, αναδεικνύει ότι η επιβίωση από το Ολοκαύτωμα έχει συναισθηματικές και βιολογικές επιπτώσεις που διαπερνούν τη ζωή των επιζώντων. Εξαιτίας της μείωσης της φαιάς ουσίας τους επηρεάζονται τα μέρη του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνα για την ανταπόκριση στο στρες, τη μνήμη, τα κίνητρα, τη μάθηση και τη συμπεριφορά.

Οι ερευνητές υπέβαλαν σε μαγνητική τομογραφία 56 άτομα με μέσο όρο ηλικίας τα 79-80 έτη, οι μισοί από τους οποίους ήσαν επιζώντες του Ολοκαυτώματος, ενώ οι υπόλοιποι δεν είχαν καμία εμπειρία από αυτό, ούτε προσωπική, ούτε οικογενειακή.

Με αφορμή τη χρήση του όρου «στρατόπεδο συγκέντρωσης» από την Αλεξάντρια Οκάσιο-Κόρτεζ αναφορικά με τις άθλιες συνθήκες των κέντρων κράτησης οικονομικών μεταναστών στα νότια σύνορα των Ηνωμένων Πολιτείων, ξέσπασε έντονος «σημειολογικός» πόλεμος σχετικά με το αν «επιτρέπεται» να γίνεται χρήση του όρου στις μέρες μας από τη στιγμή που αυτός έχει ταυτιστεί με το Ολοκαύτωμα.

Η αρθρογράφος του New Yorker, Masha Gessen στο κείμενό της με τίτλο «Η πέρα από κάθε φαντασία πραγματικότητα των αμερικανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης», υποστηρίζει ότι η χρήση του όρου δεν έχει να κάνει ούτε με τη γλώσσα ούτε με τα γεγονότα, αλλά με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ιστορία, τον εαυτό μας, και τη θέση του εαυτού μας στην ιστορία:

«Την προηγούμενη Δευτέρα το βράδυ η βουλευτής Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ από τη Νέα Υόρκη αποκάλεσε τα κέντρα κράτησης μεταναστών «στρατόπεδα συγκέντρωσης». Την επόμενη μέρα στο λογαριασμό της στο Twitter κοινοποίησε ένα πρόσφατο άρθρο του Esquire, στο οποίο η συγγραφέας του βιβλίου, One Long Night: A Global History of Concentration Camps (Μια μεγάλη νύχτα: Παγκόσμια ιστορία των στρατοπέδων συγκέντρωσης), Άντρεα Πίτζερ, έκανε την ίδια ακριβώς παρατήρηση: ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δημιουργήσει ένα 'σύγχρονο σύστημα στρατοπέδων συγκέντρωσης'».