Ακολούθως δημοσιεύουμε την ομιλία του Γενικού Γραμματέα του ΚΙΣΕ κ. Βίκτωρα Ισ. Ελιέζερ που έγινε κατά την εκδήλωση για την Ημέρα Μνήμης Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη στις 30.1.2022.

"Αγαπητοί και σεβαστοί μας όμηροι που επιστρέψατε ζωντανοί από τη κόλαση των ναζιστικών στρατοπέδων,

Κυρίες και κύριοι,

Το Ολοκαύτωμα αντιπροσωπεύει  τη μεγαλύτερη αποτυχία που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Χαρακτηρίστηκε από  τον συνδυασμό της τεχνικής αρτιότητας και της γραφειοκρατικής αποτελεσματικότητας που στόχο είχε την επίτευξη του απόλυτου κακού. Την εξόντωση του Εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης, των Τσιγγάνων Ρομά και των «διαφορετικών» ανθρώπων.  Αυτή είναι πραγματικά η μεγαλύτερη αποτυχία της ανθρωπότητας που μπορώ να σκεφτώ.

Μπορούμε άραγε να εμπιστευθούμε την ανθρωπότητα;

«Έμαθα να μην φοβάμαι τίποτα, σκληραγωγήθηκα. Πως είναι δυνατόν να ξεχάσουμε; Είναι δυνατόν; Eπανέρχομαι μέρα, νύχτα. Είναι κάτι που με καίει. Δεν γνώρισα τον πατέρα μου. Είναι μια ανοιχτή πληγή. Άλλαξε η ζωή μου τελείως. Δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει δικαίωση. Ούτε αρκεί μια συγνώμη. Είναι δυνατόν; Μόνο από τη Θεσσαλονίκη εξοντώθηκαν 50.000 άνθρωποι. Για ποια συγνώμη μου μιλάς. Τα παιδικά τραύματα είναι χαραγμένα ακόμη στην ψυχή μου» τονίζει με εμφανή πικρία μιλώντας στο ethnos.grη Βικτώρια Μονίνα-Μπενουζίλιο. Διστακτική, αρχικά, να μας μιλήσει γιατί κάθε φορά που μιλά για το παρελθόν ένας κόμπος την πιάνει στο στομάχι, τελικά μας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της στη Θεσσαλονίκη ανήμερα της ημέρας μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, ξετυλίγοντας το κουβάρι της ζωή της αλλά και πως ένα ζευγάρι χριστιανών στην Αθήνα την έσωσε.

«Οι παλιοί, παλιοί Θεσσαλονικείς που έζησαν με Εβραίους, έχουν άλλη συμπεριφορά. Αντίθετα πολλοί νέοι Θεσσαλονικείς που δεν έζησαν καθόλου τους Εβραίους έχουν διαφορετική στάση. Δεν ξέρουν καν τι θα πει Εβραίος. Νομίζουν ότι είναι από τον…. Έβρο» λέει, ξεφυλλίζοντας το άλμπουμ από την Κατοχή με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που κρατά φυλαγμένες στο σπίτι της.

Μία συζήτηση του Κυριάκου Αθανασιάδη για την ATHENSvoice με τον Δαυίδ Σαλτιέλ, Πρόεδρο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος και της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, για την Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος (τιμάται κάθε χρόνο στις 27 Ιανουαρίου), για τα αρχεία των Ισραηλιτικών Κοινοτήτων, το Μουσείο του Ολοκαυτώματος, την ανάπλαση της Πλατείας Ελευθερίας και τον αντισημιτισμό.

Κ.Α.:Κύριε Πρόεδρε, κλείνουμε σχεδόν 80 χρόνια από το πρώτο τρένο που έφυγε από τον σταθμό της πόλης για το Άουσβιτς-Μπιρκενάου. Είναι πολύς καιρός. Όμως τα περισσότερα από αυτά τα χρόνια οι Θεσσαλονικείς ιδίως, Εβραίοι και χριστιανοί, τα πέρασαν μέσα σε μία μεγάλη, βαριά σιωπή — πράγμα που άλλαξε ουσιαστικά μόνο τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια όλα κι όλα. Τι ήταν αυτό που κρατούσε κλειστά τα στόματα; Ο φόβος; Οι ενοχές; Η ντροπή; Το ότι υπήρξαν άνθρωποι που κέρδισαν από όλο αυτό;

Δ.Σ.:Οχτώ δεκαετίες είναι όντως πολύς χρόνος. Όμως παρά το πέρασμά του δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι τα όσα έζησαν οι διωκόμενοι Εβραίοι την περίοδο του Ολοκαυτώματος ήταν απάνθρωπες εμπειρίες που δημιούργησαν τραύματα σωματικά και ψυχικά τα οποία ταλαιπώρησαν όσους επέζησαν για μια ζωή. Οι άνθρωποι αυτοί βίωσαν, όσο κανένας άλλος, στο ίδιο τους το πετσί κυριολεκτικά, τη σωματική και ψυχική καταρράκωση που προκάλεσε η βάναυση μεταχείριση από τον συνάνθρωπο, ο ξεριζωμός από την πατρίδα και βέβαια τα ανεξίτηλα σημάδια που τους άφησαν η καταναγκαστική εργασία, η βία, τα ιατρικά πειράματα, η πείνα, η απώλεια συγγενών και φίλων και πόσα ακόμη.

Η ιστορικός Οντέτ Βαρών-Βασάρ μεταφράζει και σχολιάζει ένα μέχρι πρότινος αδημοσίευτο στα ελληνικά κείμενο του Πρίμο Λέβι, που κυκλοφόρησε στην ιταλική «La Stampa» το 1975, στην 30ή επέτειο από την απελευθέρωση του Άουσβιτς. (Από το In.gr, 28.1.2022):

Της Οντέτ Βαρών-Βασάρ

Φέτος, η Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος συμπίπτει με τα 80 χρόνια από την επίσημη εναρκτήρια ημερομηνία της «Τελικής Λύσης» που αποφασίστηκε στη Σύσκεψη της Βάνζεε, στις 20 Ιανουαρίου του 1942, από δεκαπέντε υψηλούς αξιωματούχους των ναζί υπό την προεδρία του Χάιντριχ. Στα 80 αυτά χρόνια η μνήμη της Shoah διήνυσε μια μακρά πορεία προς την ανάδυση και την καθιέρωσή της. Το κείμενο που επέλεξα να παρουσιάσω ανήκει ακόμη στην εποχή της σιωπής.

Στις 9 Φεβρουαρίου του 1975 η εφημερίδα La Stampa, στην οποία ο Πρίμο Λέβι αρθρογραφούσε συστηματικά, δημοσίευε κείμενό του με τίτλο «Έτσι ήταν το Άουσβιτς». Τριάντα χρόνια είχαν παρέλθει από την είσοδο του Κόκκινου Στρατού την 27η Ιανουαρίου του 1945 στο εγκαταλελειμμένο από τους Γερμανούς στρατόπεδο του Αουσβιτς-Μπίρκεναου, στο οποίο σέρνονταν 7.000 ανθρώπινα κουρέλια που γλίτωσαν τις πορείες θανάτου προς άλλα ναζιστικά στρατόπεδα στην εκκένωση του στρατοπέδου. Ένας από αυτούς είναι και ο νεαρός χημικός Πρίμο Λέβι από το Τορίνο.