Το Αμερικανικό Διεθνές Σχολείο Pinewood, στη Θεσσαλονίκη, διοργάνωσε εκδήλωση για την Ημέρα Μνήμης Ολοκαυτώματος, που έγινε στις 25.1.2019, με προσκεκλημένο τον Λεόν Σαλτιέλ, διδάκτορα σύγχρονης ελληνικής  ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και συγγραφέα.

Οι μαθητές παρουσίασαν εμπεριστατωμένη εργασία τους με κείμενα, ποιήματα, & τραγούδια, έρευνα σε προσωπικές ιστορίες επιζώντων και ιδιαίτερη μελέτη της ιστορίας των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, της εκτόπισης και του σχεδόν ολοκληρωτικού αφανισμού της εβραϊκής κοινότητας.

H εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τήρηση ενός λεπτού σιγής στη μνήμη των θυμάτων.

Η διεύθυνση και ο σύλλογος διδασκόντων του σχολείου, οργάνωσαν δίωρη εκδήλωση με τη συμμετοχή όλων των μαθητών για την προαναφερόμενη Ημέρα Μνήμης.

Αρχικά έγινε αναφορά από τη φιλόλογο του σχολείου κα Σχοινά στη μεγαλύτερη γενοκτονία που συνέβη στην παγκόσμια ιστορία κατά το δεύτερο μισό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης. Τονίστηκε η επιλογή της Ειρήνης αντί του πολέμου, της αγάπης αντί του μίσους, της αδελφοσύνης αντί της ξενοφοβίας και η ανοχή στη διαφορετικότητα.

Ακολούθησε η προβολή βίντεο σχετικά με το θέμα με την επιμέλεια του κου Μπάτρα Β. και η εκδήλωση έκλεισε η χορωδία του σχολείου με την καθοδήγηση του μουσικού κου Μπάτρα Ι. με το τραγούδι «Άσμα Ασμάτων» από τον κύκλο τραγουδιών «Ματχάουζεν», σε ποίηση Ιάκωβου Καμπανέλη (κρατούμενος στο στρατόπεδο από το καλοκαίρι του 1943 έως τον Μάϊο του 1945) και μουσική Μίκη Θεοδωράκη.

Πηγή: Ηλεκτρονική εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΟΣ

Μέσα από την καρδιά μου θέλω να πω ότι δεν μισώ κανέναν, αλλά δεν ξεχνώ, δεν συγχωρώ». Με τα λόγια αυτά η Αιμιλία Μαΐση, κόρη ομήρων του Άουσβιτς, έκλεισε τη συγκλονιστική περιγραφή των μαρτυρίων που πέρασε η μητέρα της στην κόλαση του στρατοπέδου εξόντωσης. Μαζί με την αδερφή της Λίνα Λεβί Σαμπετάι, που μίλησε για τα βασανιστήρια που πέρασε ο πατέρας τους στο ίδιο στρατόπεδο, έκαναν ένα ζωντανό μάθημα ιστορίας σε μαθητές Γυμνασίων του νομού, στο πλαίσιο εκδήλωσης για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, που διοργάνωσε για λογαριασμό της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας και σε συνεργασία με την Ισραηλιτική Κοινότητα Βόλου το 8ο Γενικό Λύκειο Βόλου, στις 4.2.2019. Και πέρα από το μάθημα ιστορίας μέσα από πραγματικές αφηγήσεις, οι δύο αδερφές – απόγονοι ομήρων της κόλασης του Άουσβιτς δίδαξαν αγάπη. «Η μητέρα μας, μας έλεγε τον πόνο της, όλα όσα έζησε, αλλά ποτέ δεν μας είπε να μισήσουμε τους Γερμανούς. Μας έλεγε να έχουμε αγάπη για όλους», ανέφερε η κ. Σαμπετάι.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 26.1.2019: Οταν κάποιος πλησιάζει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στον δρόμο που οδηγεί από την πόλη της Κρακοβίας στην πολωνική ύπαιθρο, κυριεύεται από ένα παράδοξο συναίσθημα. Από τη μία, γνωρίζοντας ήδη τα φρικώδη εγκλήματα που έλαβαν χώρα εκεί, περιμένει να συναντήσει κάτι απόλυτα αποκρουστικό. Περιμένει πως η φρίκη θα έχει αποτυπωθεί στα κτίρια και στον περιβάλλοντα χώρο, στην ίδια τη γη.Οταν κανείς πλησιάζει το Αουσβιτς ΙΙ, το στρατόπεδο Μπίρκεναου, είναι δύσκολο να μην αισθανθεί ασφυξία αντικρίζοντας τις αποκρουστικές και απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες αναγκάστηκαν να ζήσουν –αν αρμόζει η λέξη «ζωή» σε αυτή την περίσταση– και μέσα στις οποίες θυσιάστηκαν εκατομμύρια συνάνθρωποί μας. Από την άλλη, όμως, το καταπράσινο τοπίο μάς κάνει να σκεφτούμε πως εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε γνώριμο έδαφος. Το εύτακτο συγκρότημα κτισμάτων από κόκκινο τούβλο στο Αουσβιτς, η ίδια η οργάνωση των στρατοπέδων μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι το έγκλημα αυτό δεν ήταν ένα ανορθολογικό ξέσπασμα κάποιων παρανοϊκών: η κόλαση της εξόντωσης υπήρξε προϊόν της πιο μεθοδικής επεξεργασίας, προετοιμάστηκε και εκτελέστηκε από ανθρώπους σαν κι εμάς. Συνέβη δίπλα μας, στην ίδια καταπράσινη γη που κατοικούμε και εμείς. Αυτό είναι και το πιο συγκλονιστικό δίδαγμα των στρατοπέδων θανάτου: η ίδια η ύπαρξή τους ακυρώνει κάθε απλοϊκό ανθρωπισμό.