Μέσα από την καρδιά μου θέλω να πω ότι δεν μισώ κανέναν, αλλά δεν ξεχνώ, δεν συγχωρώ». Με τα λόγια αυτά η Αιμιλία Μαΐση, κόρη ομήρων του Άουσβιτς, έκλεισε τη συγκλονιστική περιγραφή των μαρτυρίων που πέρασε η μητέρα της στην κόλαση του στρατοπέδου εξόντωσης. Μαζί με την αδερφή της Λίνα Λεβί Σαμπετάι, που μίλησε για τα βασανιστήρια που πέρασε ο πατέρας τους στο ίδιο στρατόπεδο, έκαναν ένα ζωντανό μάθημα ιστορίας σε μαθητές Γυμνασίων του νομού, στο πλαίσιο εκδήλωσης για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, που διοργάνωσε για λογαριασμό της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας και σε συνεργασία με την Ισραηλιτική Κοινότητα Βόλου το 8ο Γενικό Λύκειο Βόλου, στις 4.2.2019. Και πέρα από το μάθημα ιστορίας μέσα από πραγματικές αφηγήσεις, οι δύο αδερφές – απόγονοι ομήρων της κόλασης του Άουσβιτς δίδαξαν αγάπη. «Η μητέρα μας, μας έλεγε τον πόνο της, όλα όσα έζησε, αλλά ποτέ δεν μας είπε να μισήσουμε τους Γερμανούς. Μας έλεγε να έχουμε αγάπη για όλους», ανέφερε η κ. Σαμπετάι.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 26.1.2019: Οταν κάποιος πλησιάζει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στον δρόμο που οδηγεί από την πόλη της Κρακοβίας στην πολωνική ύπαιθρο, κυριεύεται από ένα παράδοξο συναίσθημα. Από τη μία, γνωρίζοντας ήδη τα φρικώδη εγκλήματα που έλαβαν χώρα εκεί, περιμένει να συναντήσει κάτι απόλυτα αποκρουστικό. Περιμένει πως η φρίκη θα έχει αποτυπωθεί στα κτίρια και στον περιβάλλοντα χώρο, στην ίδια τη γη.Οταν κανείς πλησιάζει το Αουσβιτς ΙΙ, το στρατόπεδο Μπίρκεναου, είναι δύσκολο να μην αισθανθεί ασφυξία αντικρίζοντας τις αποκρουστικές και απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες αναγκάστηκαν να ζήσουν –αν αρμόζει η λέξη «ζωή» σε αυτή την περίσταση– και μέσα στις οποίες θυσιάστηκαν εκατομμύρια συνάνθρωποί μας. Από την άλλη, όμως, το καταπράσινο τοπίο μάς κάνει να σκεφτούμε πως εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε γνώριμο έδαφος. Το εύτακτο συγκρότημα κτισμάτων από κόκκινο τούβλο στο Αουσβιτς, η ίδια η οργάνωση των στρατοπέδων μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι το έγκλημα αυτό δεν ήταν ένα ανορθολογικό ξέσπασμα κάποιων παρανοϊκών: η κόλαση της εξόντωσης υπήρξε προϊόν της πιο μεθοδικής επεξεργασίας, προετοιμάστηκε και εκτελέστηκε από ανθρώπους σαν κι εμάς. Συνέβη δίπλα μας, στην ίδια καταπράσινη γη που κατοικούμε και εμείς. Αυτό είναι και το πιο συγκλονιστικό δίδαγμα των στρατοπέδων θανάτου: η ίδια η ύπαρξή τους ακυρώνει κάθε απλοϊκό ανθρωπισμό. 

Η 27η Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί από τα Ηνωμένα Έθνη ως «Ημέρα μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος». Η ημερομηνία επιλέχθηκε, διότι, εκείνη την ημέρα του 1945, λίγο πριν τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς απελευθερώθηκε από τον στρατό των συμμάχων. Επίσης το σχέδιο της απόφασης των Ηνωμένων Εθνών καλεί τα κράτη - μέλη να επεξεργαστούν προγράμματα εκπαίδευσης που θα μεταδώσουν στις μελλοντικές γενεές τα διδάγματα του Ολοκαυτώματος και θα βοηθήσουν να προλαμβάνονται πράξεις γενοκτονίας.

Την Παρασκευή  25 Ιανουαρίου 2019, στο πλαίσιο αυτής της ημέρας,  στο 5ο Γυμνάσιο Τρικάλων διοργανώθηκε εκδήλωση που περιελάμβανε προβολή ντοκιμαντέρ με θέμα την εξέγερση των Ελλήνων κρατουμένων στο στρατόπεδο του Άουσβιτς.

Ο Σύλλογος Διδασκόντων του 1ου ΓΕΛ Βέροιας αποφάσισε να τιμήσει την «Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος», η οποία γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Ιανουαρίου με έναν πρωτότυπο τρόπο. Κάλεσε στο σχολείο την κυρία Πόπη Φιρτινίδου, συγγραφέα, καθηγήτρια Μουσικής και Φυσικό,  για να παρουσιάσει   κάποια σημαντικά στοιχεία από την πολύχρονη έρευνά της με θέμα «Η Μουσική στην καθημερινότητα των Ναζιστικών στρατοπέδων 1933-1945». Με τη βοήθεια της μαθήτριάς μας Λαζαρίδου Ιωάννας  η εισηγήτρια  προκάλεσε το ενδιαφέρον των παιδιών θέτοντας το ερώτημα πως είναι δυνατόν να συνδυάζεται η Μουσική- το απόλυτο Καλό – με το Ολοκαύτωμα- το απόλυτο Κακό.  Οι ενότητες της εργασίας  της  σχολίαζαν με ποιον τρόπο η Μουσική χρησιμοποιήθηκε ως μέσο διασκέδασης των Γερμανών αξιωματικών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ως υπόκρουση σε βασανισμούς και εκτελέσεις των Εβραίων, κυρίως,  κρατουμένων.

Οι μαθητές παρακολούθησαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις αναφορές για το πώς η Μουσική λειτούργησε ως μέσο προπαγάνδας, αλλά και μέσο αντίστασης, ελπίδας, επιβεβαίωσης της ανθρωπιάς  και επιβίωσης. «Σώθηκα χάρη στο τραγούδι», εξομολογείται ο διάσημος κάντορας  Εστρόγκο Ναχάμα, Θεσσαλονικιός Εβραίος, επιζών του Άουσβιτς, που έγινε διάσημος αργότερα στη Γερμανία! Η  εισηγήτρια αιχμαλώτισε το ενδιαφέρον των παιδιών διανθίζοντας την παρουσίαση με δικές της  φωτογραφίες από το Μαουτχάουζεν, βίντεο  και με αποσπάσματα μουσικών έργων που ακούγονταν στα ναζιστικά στρατόπεδα ή ήταν συνθεμένα  από κρατούμενους συνθέτες.