Ο αντισημιτισμός είναι αρρώστια της κοινωνίας μας και δυστυχώς υφίσταται ακόμη και σήμερα 76 χρόνια μετά και εκδηλώνεται πότε με τη ρητορική πότε με τη βία αλλά συχνά παρουσιάζεται και με τη μορφή ενός «αστείου», μιας νοοτροπίας, μιας καχυποψίας για τα πράγματα. Την επισήμανση αυτή έκανε μιλώντας στο πρώτο πρόγραμμα και τον Θάνο Σιαφάκα ο εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συμβουλίου στα Ηνωμένα Έθνη Λεόν Σαλτιέλ.

Ο κ. Σαλτιέλ μίλησε για τον ασύλληπτο αριθμό των 6 εκατ. θυμάτων που οδηγήθηκε χωρίς απολύτως καμία διάκριση σε μαρτυρικό θάνατο τονίζοντας ότι ακόμη και σήμερα ένας στους τέσσερις εβραίους υφίσταται μόνον αντισημιτική ρητορική αλλά και φυσική βία και αυτό μόνο στην Ευρώπη. Φανταστείτε τι συμβαίνει και σε άλλα μέρη του κόσμου, υπογράμμισε ο εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συμβουλίου. Το αντίδοτο σε όλα αυτά παραμένει η εκπαίδευση και η παιδεία, όμως και αυτό απαιτεί χρόνο κατέληξε στη συνέντευξη του ο κ. Σαλτιέλ.

Τον Δήμαρχο Ιωαννιτών Μωυσή Ελισάφ υποδέχθηκε σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος, ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, στο Μέγαρο Μαξίμου.

«Είναι χαρά μου αυτή την τόσο συμβολική και ξεχωριστή ημέρα να υποδέχομαι τον πρώτο Εβραίο δήμαρχο στην πατρίδα μας», είπε ο Πρωθυπουργός καλοσωρίζοντας τον κ. Ελισάφ. “Ευχαριστώ πάρα πολύ. Κύριε Πρόεδρε, είναι ύψιστη τιμή για εμένα και την πόλη και την κοινότητα με όλο αυτό το έργο», απάντησε ο Δήμαρχος Ιωαννιτών.

Κατά τη συζήτηση, ο Πρωθυπουργός τόνισε πως η Ελλάδα τιμά τη μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, στα οποία περιλαμβάνονται δεκάδες χιλιάδες Έλληνες Εβραίοι οι οποίοι καταδιώχθηκαν και εξολοθρεύθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο κ. Ελισάφ ενημέρωσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την ιστορία των ισραηλιτικών κοινοτήτων της Ηπείρου, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία σε όσους επέζησαν της θηριωδίας των Ναζί, ανάμεσά τους και η 97χρονη σήμερα θεία του, Χρυσούλα Ελιασά.

Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου, Liberal, 28.1.2021

Με αφορμή τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, πρέπει να σημειώσουμε με αισιοδοξία, ότι σημαντικό ποσοστό των πολιτών στη χώρα μας, έχει αφήσει πίσω του, τα θλιβερά στερεότυπα και τις προκαταλήψεις του αντισημιτισμού και της εβραιοφοβίας. Στερεότυπα, που ήταν διάχυτα στην κοινωνία για πολλά χρόνια, σε όλο το φάσμα της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και θρησκευτικής ζωής του τόπου.

Αν ήσουν «προοδευτικός» και αριστερός, έπρεπε αυτόματα να στέκεσαι στο πλευρό του αραβικού κόσμου, στο πλάι της Αλ Φατάχ, να φοράς μαντήλα του Αραφάτ και να υπερασπίζεσαι όλες τις θέσεις των Παλαιστινίων κατά του Ισραήλ. Και ενδόμυχα να χαίρεσαι για την κατάρρευση των δίδυμων πύργων.

Του Μίνου Μωυσή*

Το 2005 ο ΟΗΕ αναγνώρισε την 27η Ιανουαρίου ως την παγκόσμια Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος. Είναι η ημέρα που ο Ερυθρός Στρατός το 1945 απελευθέρωσε το Άουσβιτς, η ημέρα που έπεσε το πρώτο φως πάνω στο πιο φρικαλέο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Για σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, ένα πέπλο σιωπής είχε απλωθεί στον κόσμο σχετικά με το Ολοκαύτωμα. Οι ελάχιστοι επιζώντες κράτησαν για δεκαετίες σφραγισμένα τα χείλη τους, σε μια προσπάθεια να οργανώσουν τις ζωές τους, να επουλώσουν τα τραύματά τους, να συμφιλιωθούν με την απώλεια παιδιών, συζύγων, γονιών, συγγενών, φίλων, ίσως και να ξεχάσουν. Όταν η χρονική απόσταση άρχισε να μαλακώνει τον πόνο, όταν πασίγνωστοι δημιουργοί και σκηνοθέτες της επόμενης γενιάς πήραν τη σκυτάλη, οι μνήμες ξύπνησαν, οι μαρτυρίες ξεχείλισαν και έγιναν εκατοντάδες ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, αφιερώματα, βιβλία, χιλιάδες βιβλία, αλλά και έρευνα και τεκμηρίωση από επιστήμονες. Και μουσεία, που μέσα τους οι προσωπικές μνήμες, οι εικόνες και τα τεκμήρια βρήκαν ζωτικό χώρο για να αποτυπώσουν την ιστορία που ο κόσμος θα προτιμούσε μάλλον να ξεχαστεί.