Ο Πρόεδρος του Ισραήλ Ρούβεν Ρίβλιν, σε βιντεο-μήνυμά του, χαιρέτισε τη φετινή Ημέρα Ανεξαρτησίας του Κράτους του Ισραήλ. Απευθυνόμενος στις εβραϊκές Κοινότητες της Διασποράς και στους φίλους του Ισραήλ, ο Ρ. Ρίβλιν τόνισε μεταξύ άλλων: «Ο φετινός εορτασμός μπορεί να είναι διαφορετικός, αλλά κανένας ιός δεν μπορεί να μας αποτρέψει από το να γιορτάσουμε το θαύμα του εβραϊκού και δημοκρατικού Κράτους του Ισραήλ. Παρότι φέτος δεν θα μπορέσουμε να είμαστε μαζί, η κρίση μάς έκανε να νιώθουμε –σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά- ότι είμαστε όλοι μια οικογένεια, με κοινές αξίες και κοινό πεπρωμένο…. Ξανά και ξανά έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με μεγάλους κινδύνους και απειλές, αλλά η αποφασιστικότητα και η αλληλεγγύη του λαού μας μάς επέτρεψαν να ξεπεράσουμε κάθε πρόκληση και το Κράτος του Ισραήλ εξελίχθηκε σε μια δυνατή δημοκρατία. Η ίδια αποφασιστικότητα και η ίδια αλληλεγγύη θα μας κάνουν να ξεπεράσουμε και τις μεγάλες προκλήσεις του κορωνοϊού…». Δείτε εδώ το βίντεο και ολόκληρο το μήνυμα του Ισραηλινού Προέδρου Ρίβλιν.

«Για να είσαι ρεαλιστής στο Ισραήλ πρέπει να πιστεύεις στα θαύματα»! Τα λόγια είναι του Δαυίδ Μπεν Γκουριόν και έχουν αποδειχθεί αληθινά πολλές φορές στην ιστορία του Ισραήλ.  

Το «θαύμα» του Ισραήλ, στο οποίο αναφερόμαστε κάθε φορά στο Γιομ Αατσμαούτ –την επέτειο Ανεξαρτησίας του Ισραήλ- εννοιολογικά έχει μετεξελιχθεί από το βιβλικό στο σύγχρονο, βασισμένο στη διάδραση μεταξύ αλληλεγγύης, πίστης και σταθερών πεποιθήσεων, σπουδαίων ηγετών, σθένους και σκληρής δουλειάς, σοφών επιλογών και χάραξης συνετής στρατηγικής, καθώς και επιμονής στον στόχο για το κοινό καλό. Με μια κοινωνία που κτίστηκε από επιζώντες του Ολοκαυτώματος και από ανθρώπους που έφθασαν εκεί από Δύση και Ανατολή, άλλοι επειδή πίστεψαν στην ανάγκη δημιουργίας ενός ανεξάρτητου κράτους για τον Εβραϊκό λαό και άλλοι επειδή διώχθηκαν από τις χώρες όπου γεννήθηκαν.  Με μια κοινωνία που άντεξε και αντέχει στον πόνο των χιλιάδων παιδιών της που θυσιάστηκαν για την ύπαρξη και την ασφάλεια των πολιτών του Κράτους του Ισραήλ. Για τον λόγο αυτό το πένθος είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη χαρά της ανεξαρτησίας. 

Της ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΠΟΥΡΝΑΡΑ

Στις 8 Μαΐου του 1945, με τη συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερμανίας, σήμανε το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Παρότι οι σύμμαχοι είχαν απελευθερώσει τους κρατουμένους από πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης, κανείς δεν ήταν τότε σε θέση να συλλάβει το συνολικό μέγεθος του εγκλήματος: έξι εκατομμύρια Ευρωπαίοι Εβραίοι –ανάμεσα στους οποίους ένα εκατομμύριο παιδιά– είχαν χάσει τις ζωές τους στα κρεματόρια. Η Ελλάδα ήταν από τις χώρες που επλήγη περισσότερο αναλογικά με τον πληθυσμό της. Ιστορικές εβραϊκές κοινότητες έσβησαν εντελώς από τον χάρτη ή απισχνάστηκαν.

Καθώς οι επιζήσαντες της φρίκης φεύγουν από τη ζωή, περνά στους δικούς μας ώμους η ευθύνη της μνήμης, έτσι ώστε αυτό που συνέβη να μην επαναληφθεί. Η αναζωπύρωση του αντισημιτισμού σε πολλές χώρες της Ευρώπης αποδεικνύει ότι πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση και πως είναι μέγιστο καθήκον να περάσουμε τη γνώση για το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητος στις επόμενες γενιές. «Τίποτε δεν είναι δεδομένο. Φοβάμαι ότι ακόμα και στην περίοδο που ζούμε, καθώς κυριαρχούν ο φόβος, η ανασφάλεια, η απαισιοδοξία, δυστυχώς έχουμε την ενδυνάμωση αρνητικών στερεοτύπων και θεωριών συνωμοσίας, κάτι που γνωρίζουν από πρώτο χέρι οι Εβραίοι ανά τον κόσμο», μου λέει από την άλλη άκρη της γραμμής ο Βενιαμίν Αλμπάλας, ο οποίος έχει διατελέσει πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών από το 1998 μέχρι το 2013.

Της Οντέτ  Βαρών - Βασάρ* 

Εβδομήντα πέντε χρόνια κλείνουν φέτος από την 8η Μαΐου του 1945, όταν σήμανε και η επίσημη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας. Ο αιματηρότερος και πιο φριχτός πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας είχε φτάσει στο τέλος του, ο ναζισμός και το Γ’ Ράιχ κατέρρεαν, ο Χίτλερ είχε αυτοκτονήσει λίγες μέρες πριν (30 Απριλίου 1945). Τότε σήμανε και το τέλος των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Τα περισσότερα από τα  στρατόπεδα εξόντωσης του εβραϊκού λαού, τα στρατόπεδα της «τελικής λύσης» ή πιο σωστά «κέντρα θανάτωσης», είχαν πάψει να υπάρχουν έτσι κι αλλιώς, ορισμένων μάλιστα είχαν ήδη σβηστεί και τα ίχνη, αφού είχαν επιτελέσει σε μεγάλο βαθμό τον σκοπό τους, την εξάλειψη των Εβραίων της Ευρώπης (6.000.000).

Το μεγαλύτερο από αυτά, το Αουσβιτς - Μπίρκεναου, είχε εκκενωθεί από τους Γερμανούς από τις 18 Ιανουαρίου του 1945, κι έτσι εγκαταλειμμένο το βρήκε ο «Κόκκινος Στρατός» στις 27 Ιανουαρίου με 7.000 σκελετωμένους πρώην κρατούμενους. Ενας από αυτούς ήταν και ο Πρίμο Λέβι, συγγραφέας του «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος». Η 27η Ιανουαρίου έχει θεσπιστεί από το 2005 ως «Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων του Ολοκαυτώματος» από τον ΟΗΕ. Τα στρατόπεδα που υπηρέτησαν αποκλειστικά την εξόντωση ήταν η Τρεμπλίνκα, το Σόμπιμπορ, το Μπέλζετς, το Μαϊντάνεκ και το Χέλμνο (Κούλμχοφ στα γερμανικά). Στο Μπέλζετς, το Σόμπιμπορ και την Τρεμπλίνκα είχαν ήδη καταστραφεί οι εγκαταστάσεις και είχαν φυτευτεί δέντρα από το 1943, ενώ το Μαϊντάνεκ ήταν το πρώτο στρατόπεδο που ανακάλυψε ο σοβιετικός στρατός, έρημο, δίχως κανέναν επιζώντα. Στο Χέλμνο από τον Δεκέμβριο του ’41 θανάτωναν Εβραίους σε φορτηγά με αέριο, γυρνώντας την εξάτμιση προς τα μέσα.