Το μεσημέρι της Δευτέρας 10 Ιουλίου 2017 η Περιφερειακή Αστυνομική Διεύθυνση Καβάλας εξέδωσε το παρακάτω δελτίο Τύπου:

Εξιχνιάστηκε ύστερα από κατάλληλη αξιοποίηση στοιχείων και έρευνες των αστυνομικών του Τμήματος Ασφάλειας Καβάλας, υπόθεση φθορών σε μνημείο, στην πόλη της Καβάλας. Ταυτοποιήθηκαν τα στοιχεία τεσσάρων (4) ημεδαπών, ηλικίας 40, 29, 22 και 20 ετών, σε βάρος των οποίων σχηματίσθηκε δικογραφία για διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς.

Ειδικότερα, τις πρώτες πρωινές ώρες της 30-3-2017, άγνωστοι δράστες έθραυσαν την μαρμάρινη πρόσοψη μνημείου, στην πόλη της Καβάλας.

Από τις αστυνομικές έρευνες που ακολούθησαν προέκυψε η εμπλοκή των τεσσάρων ημεδαπών στην συγκεκριμένη υπόθεση.

Η δικογραφία που σχηματίσθηκε σε βάρος τους θα υποβληθεί στην Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Καβάλας.

Στις 30 Ιουνίου 2017 απεβίωσε στο Παρίσι η Σιμόν Βέιλ, σημαντική Γαλλίδα πολιτικός, επιζήσασα του Ολοκαυτώματος, υπέρμαχος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της ελευθερίας και των δικαιωμάτων των γυναικών. Μια μεγάλη δημόσια τελετή θα πραγματοποιηθεί προς τιμήν της την Τετάρτη 5 Ιουλίου στο Παρίσι, στο Hotel National des Invalides, παρουσία του Γάλλου προέδρου, Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος θα εκφωνήσει και επικήδειο λόγο, όπως ανακοίνωσε το Elysee.

Η Σιμόν Βέιλ υπήρξε εξέχουσα μορφή της γαλλικής και της ευρωπαϊκής και πολιτικής ζωής.  Είχε διατελέσει υπουργός Υγείας στην κυβέρνηση Ζακ Σιράκ επί προεδρίας του Βαλερί Ζισκάρ ντ’Εσταίν, και, αργότερα, στην κυβέρνηση Εντουάρντ Μπαλλαντύρ (1993-1995) επί προεδρίας Φρανσουά Μιττερράν. Ήταν η πρώτη –και η μόνη έως σήμερα- γυναίκα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (1979-1982) και έκτη γυναίκα που γίνεται μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Θα μείνει στην ιστορία, για τον αγώνα της για τα δικαιώματα των γυναικών, τις μάχες της για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και τα ευρωπαϊκά ιδανικά.

Η Σιμόν Βέιλ, με το πατρωνυμικό επώνυμό της Σιμόν Γιακόμπ, συνελήφθη και εκτοπίστηκε στις 30 Μαρτίου 1944, σε ηλικία σχεδόν 17 ετών, μεταφέρθηκε στο ξενοδοχείο  Excelsior, αρχηγείο των Ναζί στην Νίκαια της Γαλλίας, και λίγες ώρες αργότερα συνελήφθη και η υπόλοιπη οικογένειά της. Την προηγουμένη είχε μόλις πάρει το απολυτήριο λυκείου. Στις 15 Απριλίου του 1944 μεταφέρθηκε με την μητέρα της και την αδερφή της Μαντλέν, στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου, όπου έλαβε τον αριθμό βραχίονα 78651. Η Σιμόν, η Μαντλέν και ο αδερφός τους Ντενίζ που είχε μπει στην αντίσταση, είναι οι μόνοι από την οικογένεια που επιβίωσαν. Ο πατέρας, η μητέρα και ο άλλος αδερφός τους δεν επέστρεψαν από τα στρατόπεδα εξόντωσης. Η Βέιλ, με την επιστροφή της στη Γαλλία, ήταν από την αρχή έτοιμη να μιλήσει για το Ολοκαύτωμα, αλλά κανείς δεν φαινόταν να θέλει να την ακούσει. Σε ντοκιμαντέρ, γυρισμένο στις 2 Σεπτεμβρίου 1976, μιλά για τον εκτοπισμό της οικογένειάς της. Δείτε το ΕΔΩ.

του ΝΙΚΟΥ ΔΑΒΒΕΤΑ

Ξ​​εχώριζαν πάνω στο πεζοδρόμιο της Βασ. Ολγας, μπροστά από το 1ο Γυμνάσιο της Θεσσαλονίκης, ξεχώριζαν τόσο έντονα φαίνεται αυτοί οι εγκιβωτισμένοι μπρούντζινοι λίθοι, που το μικρό αγόρι κοντοστάθηκε ξαφνιασμένο και προσπάθησε να διαβάσει τις χαραγμένες αφιερώσεις. Ενα σύντομο κείμενο σε κάθε λίθο, με το όνομα και την ηλικία τού εβραϊκής καταγωγής μαθητή, που η φοίτησή του στο Γυμνάσιο διακόπηκε βίαια, το 1943, για να εκτοπιστεί στο Αουσβιτς. Μια σειρά πανομοιότυπων λίθων, δίπλα στην είσοδο, έτσι που το μικρό αγόρι αναρωτήθηκε «τι είναι όλα αυτά» και ο πατέρας του ελαφρώς αμήχανος απάντησε: «ένα μίνι νεκροταφείο». Τον άκουσα καθώς τους προσπερνούσα και σκέφθηκα πως οι λεγόμενοι «λίθοι μνήμης», που έκαναν δειλά την εμφάνισή τους στο Βερολίνο το 1992 –ιδέα ενός ευαίσθητου καλλιτέχνη– κι έκτοτε εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη για να καλύψουν ένα κενό, την ανυπαρξία ενός τάφου για κάθε θύμα της ναζιστικής θηριωδίας, είναι τελικά ακριβώς αυτό: «ένα μίνι νεκροταφείο», μια σειρά απλών, απέριττων τάφων για όσους στροβιλίσθηκαν στάχτες στον ουρανό και δεν άφησαν ίχνος πίσω τους, ούτε καν τη σκιά τους στον τοίχο.

«Από τις απαρχές της ανθρωπότητας, αποτελεί ανάγκη για κάθε άνθρωπο να βγάλει από την ανωνυμία τον τόπο όπου βρίσκονται οι νεκροί του. Η ταφή των νεκρών αποτελεί όρο της ανθρώπινης διάστασης των ζωντανών. Η έξοδος από την ανωνυμία του τόπου του θανάτου δεν μπορεί παρά να συνδέεται αναπόσπαστα με την ουσιώδη έξοδο από την ανωνυμία των νεκρών...», γράφει ο ψυχαναλυτής και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Λυών, Κώστας Νασίκας, στη μελέτη του «Εξορίες γλώσσας» (εκδόσεις Γαβριηλίδη/σειρά «Γραφές της ψυχανάλυσης»), προσεγγίζοντας την ποίηση του Πολ Τσέλαν, αλλά και τις πεζογραφικές καταθέσεις των Πρίμο Λέβι, Ιμρε Κέρτες και Ααρον Απελφελντ, με τα εργαλεία της επιστήμης του. Ενα δοκίμιο για το πώς γράφουμε λογοτεχνία μετά το Αουσβιτς, πώς γράφουν τα ίδια τα θύματα, πώς και σε ποια γλώσσα μιλούν οι επιζώντες της Σοά για το άφατο. Αραγε διασώζουν την εγγύτητα και την οργή του μάρτυρα ή ουσιαστικά μουγγοί, άφωνοι, αρθρώνουν σπασμένες λέξεις, ασύνδετες φράσεις, που μοιάζουν με παιδικό ψέλλισμα, με επιθανάτιο ρόγχο, όπως οι τελευταίοι στίχοι του Πολ Τσέλαν;

Ο Νασίκας μοιάζει να συμφωνεί με τον αφορισμό του Ιμρε Κέρτες «Ο συγγραφέας της Σοά είναι, παντού και σε όλες τις γλώσσες, κάποιος που ζητάει πνευματικό άσυλο». Ωστόσο ο επιζών συγγραφέας, «ακόμη και αυτοεξόριστος μέσα στη γλώσσα», έχει εξασφαλίσει ένα γραπτό Σήμα, έχει πίσω του αφήσει ένα βιβλίο ως τελευταία κατοικία, «έστω μια υποτυπώδη ταφή φτιαγμένη από λέξεις», για τα εκατομμύρια όμως των ομοθρήσκων του, που χάθηκαν στα κρεματόρια, η μόνη δυνατή ταφή είναι η διάσωση του ονόματός τους σε ένα αρχείο, μια Ιστορία, έναν κατάλογο του Ερυθρού Σταυρού. Γράφοντας σήμερα πάνω σε έναν μικρό μπρούντζινο λίθο το επώνυμο, το όνομα, τις ημερομηνίες και τους τόπους γέννησης, ζωής και θανάτου, «προσφέρουμε μια ανθρώπινη ταφή στους εξαφανισμένους και η πράξη αυτή εξανθρωπίζει εμάς τους ζωντανούς», καταλήγει ο Κ. Νασίκας.

Στις 26 Ιουνίου 2017, 71 Ευρωβουλευτές διαφόρων κομμάτων από 20 χώρες  μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπέγραψαν τη Διακήρυξη «Ατελής Δικαιοσύνη: Αποκατάσταση και Μνήμη» με την οποία εκφράζεται η συμπαράστασή τους για την απόδοση περιουσιών από την εποχή του Ολοκαυτώματος και καλείται η ΕΕ να δεσμευτεί ότι θα κάνει σχετικές ενέργειες γι’ αυτό. Ακολουθεί το κείμενο της Διακήρυξης το οποίο προσυπέγραψε μεταξύ άλλων και ο Έλληνας Ευρωβουλευτής κ. Μιλτιάδης Κύρκος.        

ΠΡΟΛΟΓΟΣ: Έχουν πια περάσει πάνω από εβδομήντα χρόνια από το Ολοκαύτωμα (Shoah) στο οποίο δολοφονήθηκαν έξι εκατομμύρια Εβραίοι – το εβδομήντα πέντε τοις εκατό του εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης. Μόνο ένα μικρό τμήμα της κινητής και της ακίνητης περιουσίας των Εβραίων θυμάτων, αλλά και των κοινοτήτων, το οποίο κατασχέθηκε παράνομα, έχει επιστραφεί στους νόμιμους ιδιοκτήτες ή κληρονόμους ή εν γένει στον εβραϊκό λαό. Πολλοί από τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος ζουν σε συνθήκες φτώχειας και χωρίς επαρκή κοινωνική φροντίδα, ενώ οι ανάγκες για κοινωνική πρόνοια αυξάνονται καθώς μεγαλώνουν.

ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩ: Εμείς, τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, βεβαιώνουμε την ηθική ευθύνη των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προχωρήσουν στο ζήτημα της αποκατάστασης  της ιδιοκτησίας της εποχής του Ολοκαυτώματος.

Δηλώνουμε επίσης τη διαρκή δέσμευσή μας στην παροχή επαρκούς και άμεσης κοινωνικής πρόνοιας για τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος, στην οριοθέτηση, προστασία και συντήρηση των εβραϊκών νεκροταφείων, των μαζικών τάφων και άλλων χώρων ταφής, στην διατήρηση των χώρων εβραϊκής κληρονομιάς και στην προώθηση της εκπαίδευσης, της έρευνας και της μνήμης για το Ολοκαύτωμα.

Αναγνωρίζουμε τη δέσμευση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την αποκατάσταση περιουσιακών στοιχείων της εποχής του Ολοκαυτώματος όπως ζητήθηκε με προηγούμενα ψηφίσματα του Κοινοβουλίου και επιβεβαιώνουμε και πάλι τις προηγούμενες διεθνείς αρχές και διακηρύξεις που αντανακλούν τη συναίνεση για την αποκατάσταση των περιουσιακών στοιχείων της εποχής του Ολοκαυτώματος.