To Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επικύρωσε, με ψήφισμά του στις 2 Ιουνίου 2017, τον λειτουργικό ορισμό του αντισημιτισμού. Το ψήφισμα έθεσαν προς συζήτηση και επικύρωση στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (EPP), η Προοδευτική Συμμαχία Σοσιαλιστών και Δημοκρατών (S&D) και  το Κόμμα Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη (ALDE). Με την ομόφωνη επικύρωση του ψηφίσματος, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καλεί όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να υιοθετήσουν και να εφαρμόσουν τον λειτουργικό ορισμό του αντισημιτισμού, ένα εργαλείο που θα βοηθήσει στη συντεταγμένη αντιμετώπιση του αντισημιτισμού.Υπενθυμίζουμε εδώ ότι ο λειτουργικός ορισμός του αντισημιτισμού εγκρίθηκε για πρώτη φορά από το Ευρωπαϊκό παρατηρητήριο των φαινομένων ρατσισμού και ξενοφοβίας (EUMC, σήμερα FRA, Fundamental Rights Agency) το 2005, αλλά υιοθετήθηκε μόλις το 2016 από τις 31 χώρες (εκ των οποίων οι 24 είναι ευρωπαϊκές) που απαρτίζουν την Διεθνή Συμμαχία για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA).

Ο λειτουργικός ορισμός του αντισημιτισμού εγκρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σε μια περίοδο κατά την οποία παρατηρείται αύξηση των αντισημιτικών επεισοδίων, για να προσφέρει στα κράτη-μέλη το πλαίσιο εντός του οποίου μπορούν να κινηθούν για να αντιμετωπίσουν οργανωμένα τον αντισημιτισμό και, βεβαίως, να προστατεύσουν τους Εβραίους, αλλά και όλους τους πολίτες τους από ρητορικές και φυσικές εκδηλώσεις του αντισημιτισμού.  

Μέχρι στιγμής, μόνο το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστρία και η Ρουμανία έχουν υιοθετήσει επισήμως τον ορισμό αυτό της Διεθνούς Συμμαχίας για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA).

Εφημερίδα Συντακτών, 29.5.2017, του Δημήτρη Ψαρρά:  Με την απάντηση της διευθύντριας του Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ Ολγας Δρόσου («Εφ.Συν.», 24/5) φάνηκε ότι ολοκληρώνεται μια δύσκολη συζήτηση γύρω από το ζήτημα του αντισημιτισμού στην Ελλάδα.

Προηγήθηκε η παρουσίαση από τον Απόστολο Λυκεσά στην «Εφ.Συν.» (5/5) της σχετικής μελέτης του Ιδρύματος με τίτλο «Αντισημιτισμός στην Ελλάδα σήμερα. Εκφάνσεις, αίτια και αντιμετώπιση του φαινομένου» (Θεσσαλονίκη 2017), την οποία υπογράφουν οι Γιώργος Αντωνίου, Σπύρος Κοσμίδης, Ηλίας Ντίνας και Λεόν Σαλτιέλ.

Ακολούθησε η άμεση αντίδραση του Γιάννη Δραγασάκη στο twitter («Θεωρείτε όντως ότι η αναφορά στον Σάιλοκ συνιστά αντισημιτισμό; Και η εφημερίδα υιοθετεί άκριτα αυτή την “εκτίμηση”; Μήπως χάνεται το μέτρο;») και η σφοδρή καταγγελία του ΠΑΜΕ, ότι με το δημοσίευμα «αναπαράγονται άθλιες συκοφαντικές και προβοκατόρικες για το κίνημά μας αναφορές που χαρακτηρίζουν το ΠΑΜΕ ως αντισημιτική δύναμη και φτάνουν στην αθλιότητα να γράφουν ότι το ΠΑΜΕ βεβηλώνει μνημεία του Ολοκαυτώματος».

Ο συντάκτης της εφημερίδας απάντησε ότι για το περιεχόμενο ευθύνονται οι υπογράφοντες τη μελέτη και ξεκαθάρισε ότι διαφωνεί κι αυτός με πολλά από τα συμπεράσματά της («Εφ.Συν.», 8/5).

Ποιο είναι το συμπέρασμα του αναγνώστη από όλα αυτά; Από πρώτη ματιά, ότι έγινε πολύ κακό για το τίποτα. Αν όμως επιχειρήσει κανείς να διαβάσει πιο προσεκτικά τη μελέτη και τις αντιδράσεις που προκάλεσε η δημοσιοποίησή της, θα διαπιστώσει ότι αυτός ο δύσκολος «διάλογος» είναι εξόχως αποκαλυπτικός. Καταρχάς αυτό που είναι σαφές είναι ότι αισθάνθηκαν θιγμένοι και αντέδρασαν μόνο εκπρόσωποι της Αριστεράς. Παρά το γεγονός ότι στη μελέτη καταλογίζονται αντισημιτικές απόψεις σε πολλά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας (Αδωνις Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης, Μισέλ Ασημακοπούλου, Αθανάσιος Πλεύρης), αλλά και των ΑΝ.ΕΛΛ., από αυτές τις πτέρυγες δεν υπήρξε παρόμοια ευαισθησία. Δεν συζητάμε καν για τη Χρυσή Αυγή που θεωρεί τον αντισημιτισμό συστατικό στοιχείο της «κοσμοθεωρίας» της. Ο λόγος είναι ότι η Αριστερά θεωρεί την υπόθεση του ρατσισμού και ειδικά του αντισημιτισμού ξένη προς την ιδεολογία και την παράδοσή της. Θα επιχειρήσω παρακάτω να σχολιάσω αυτή την πεποίθηση. Ξεκινώ από τα δυο στοιχεία που προκάλεσαν τις αντιδράσεις.