Έναν θησαυρό σπάνιων ηχητικών και ιστορικών ντοκουμέντων αναδεικνύει το βιβλίο με τίτλο «Θυμάμαι...». Πρόκειται για μια τρίγλωσση έκδοση, στα ελληνικά, τα αγγλικά και τα ισπανοεβραϊκά, ένα βιβλίο-CD, βασισμένο στο μουσικό αρχείο του Αλμπέρτου Ναρ και σε επιμέλεια του Λέοντος Α. Ναρ.

Επιζώντες του Ολοκαυτώματος τραγουδούν σεφαραδίτικα τραγούδια, σπάνια ηχητικά αρχεία που ακούστηκαν για τελευταία φορά σε μέρες σκοτεινές και σπίτια κλειστά, σημαδεύοντας τη στερνή στιγμή του αποχωρισμού από την αγαπημένη τους Θεσσαλονίκη, της εξορίας και του θανάτου.

Ο Αλμπέρτος Ναρ, ως απόγονος επιζώντων του Ολοκαυτώματος, σκιαγράφησε τον οδυνηρότατο απόηχο που άφησε η ναζιστική θηριωδία στις ψυχές και στα σώματα των δικών του ανθρώπων. Τη δεκαετία του '90 ηχογράφησε γυναίκες και άντρες που επιβίωσαν από το Ολοκαύτωμα, διατηρώντας με αυτόν τον τρόπο σπάνια ηχητικά ντοκουμέντα, που αλλιώς θα είχαν χαθεί παντοτινά. Φίλοι των γονιών του οι περισσότεροι, ερασιτέχνες ερμηνευτές των τραγουδιών, διασώζουν τα σεφαραδίτικα, μια διάλεκτο που έχει ως βάση της τη γλώσσα που μιλιόταν στην Καστίλη πριν από πέντε αιώνες και περιείχε ελληνικές, τουρκικές, ισπανικές και ιταλικές λέξεις.  

«Τούτα τα τραγούδια τα 'λεγαν ως προχτές στη Σαλονίκη οι κοπέλες καθώς συγύριζαν την κάμαρά τους, οι εργάτες στα καπνομάγαζα, οι βαρκάρηδες στο λιμάνι. Και με το πέσιμο της νύχτας, η μελωδία ξεχυνόταν από τα μισόκλειστα παράθυρα, απλωνόταν στα κακοτράχαλα καλντερίμια, αγκάλιαζε τη γειτονιά ολάκερη.

Του Σταύρου Τζίμα

Στα 94 χρόνια του ο Χάιντς Κούνιο αναμετρήθηκε με τον κορωνοϊό και βγήκε νικητής. Είναι η δεύτερη φορά στη ζωή του που ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο. Επέζησε του Ολοκαυτώματος στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μεταφέρθηκε από τους Γερμανούς ναζί στο Αουσβιτς, και τώρα, 80 χρόνια μετά, σ’ έναν άλλο παγκόσμιο πόλεμο, εναντίον ενός αόρατου (τούτη τη φορά) εχθρού, πολέμησε και κέρδισε και αυτή τη μάχη. Ηταν από τους πρώτους Εβραίους της Θεσσαλονίκης που φορτώθηκαν στα τρένα για τα κρεματόρια του Αουσβιτς – Μπίρκεναου.

Παρασκευή 12 Μαρτίου 1943, στις 11 το πρωί, μια ομάδα πολιτοφυλάκων εισέβαλε στο σπίτι του και διέταξε τους γονείς του και τα δύο παιδιά τους να ετοιμάσουν τα πράγματά τους για να φύγουν για την Πολωνία, όπου όπως είχε διαδοθεί θα ξεκινούσαν μια νέα ζωή. Τους οδήγησαν μαζί με άλλους ομόθρησκους στο γκέτο του βαρόνου Χιρς και από εκεί, την Κυριακή στις 2 μετά τα μεσάνυχτα, τους φόρτωσαν στο πρώτο «τρένο του θανάτου» –θα ακολουθήσουν άλλα δώδεκα– για το ταξίδι χωρίς επιστροφή, με προορισμό το Αουσβιτς. Επτά φορές έφθασε μπροστά στην πύλη του κρεματορίου με τους αδηφάγους φούρνους, ενόσω κρατείτο εκεί, ο Χάιντς Κούνιο, αλλά και τις επτά «κάποιο θαύμα συνέβη», όπως συνήθιζε να λέει, στη διαλογή και βρέθηκε στην «πλευρά της ζωής». Την όγδοη τον έστησαν για εκτέλεση, αλλά την τελευταία στιγμή και πάλι γλίτωσε.

Τη μαρτυρία της «για ένα παρελθόν ως ένα σημείο λησμονημένο, έτσι ώστε οι Χανιώτες, οι Κρητικοί του σήμερα, να πάρουν μια γεύση από την εβραϊκή παρουσία στο Νησί» καταθέτει η Ντόνα-Λίλιαν Καπόν στο βιβλίο της που πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε, με τίτλο “Αίνιγμα”.

Με την ευκαιρία αυτή, η κα Καπόν, γόνος παλιάς ελληνοεβραϊκής οικογένειας, σε συνέντευξή της στις “διαδρομές” μιλά τόσο για το βιβλίο της, όσο και για τη ζωή των Εβραίων των Χανίων και της Κρήτης.

Όπως τονίζει, μιλώντας για το “Αίνιγμα”, «το βιβλίο ιχνηλατεί τη συναρπαστική πορεία της οικογένειας Μινέρμπο μέσα στο χρόνο, ειδικότερα από την εγκατάσταση στην Κρήτη και μετά, και αποτελεί κατάθεση ψυχής εκ μέρους μου, γνωρίζοντας ότι απευθύνεται σε ένα κοινό που ξέρει να διακρίνει και να εκτιμάει το αληθινό».

Σημειώνεται ότι η κα Ντόνα-Λίλιαν Καπόν, διετέλεσε επί σειρά ετών μέλος των διοικητικών συμβουλίων της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών και του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος, από τη θέση της γενικής γραμματέως. Το 2018, τιμήθηκε με ειδική πλακέτα από τον ελληνικό εβραϊσμό, σε αναγνώριση του πολύπλευρου έργου της και της στήριξης που προσέφερε στη δημιουργία του Μουσείου Ολοκαυτώματος Ελλάδος.

Αυτή την εβδομάδα, όπως και κάθε χρόνο, τιμήσαμε τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος, έτσι ώστε οι ιστορίες των θυμάτων και των επιζώντων να μην ξεχαστούν ποτέ. Προς μεγάλη μου τιμή, κλήθηκα να συμμετάσχω στη Διεθνή Κληρονομιά των Σεφαραδιτών στο ετήσιο συνέδριο του Κογκρέσου για την Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος στην Ουάσιγκτον και να μοιραστώ την ιστορία της οικογένειάς μου σε σχέση με το Ολοκαύτωμα.

Μνήμη. Αυτή η λέξη, ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, με ενέπνευσε να μοιραστώ την ιστορία των γονιών μου. Επειδή αναγνωρίζω πόσο τυχερός είμαι που οι γονείς μου μοιράστηκαν τις ιστορίες τους μαζί μου και την υπόλοιπη οικογένειά μας.

Πολλοί επιζώντες του Ολοκαυτώματος δεν μίλησαν ποτέ στα παιδιά τους για τη φρίκη που έζησαν γιατί τους ήταν πολύ οδυνηρό. Όμως στην δική μου οικογένειά το συζητούσαμε συχνά. Μεγαλώνοντας στη Θεσσαλονίκη, μαζευόμασταν με τα ξαδέλφια μας τα σαββατοκύριακα, και οι γονείς μου, οι θείες και οι θείες μου συχνά μοιράζονταν τις ιστορίες τους.