Της Ροδούλας Λουλουδάκη, Ροδιακή, 30.12.2019: Το θαυμάζω, όπως και όλοι στη Ρόδο, το αρχοντικό της οδού Αμερικής απέναντι από τον ΟΤΕ.  Τη φινέτσα του, την πληθωρική ομορφιά του, τα περίτεχνα κάγκελα λίμπερτι, ίδια μ’ αυτά των μπαλκονιών της Βαρκελώνης. Το θαυμάζω  χωρίς να γνωρίζω τίποτα παραπάνω γι’ αυτό. Ούτε καν ότι στον πάνω χώρο των 700 τ.μ συνολικά, ζει η ιδιοκτήτριά του η κ. Βίκυ Χιώτη, με την αστική ευγένεια και τον δυναμισμό των γυναικών που κράτησαν το τιμόνι.

Ανέβηκα την πέτρινη αριστοκρατική σκάλα και με δέχτηκε στο υπέροχο νεοκλασικό, με  τη λιτή πολυτέλεια μιας αλλοτινής εποχής, για να ξεκινήσει μια κουβέντα ανάμεσα σε τηλεφωνήματα που της γίνονταν για να ειπωθούν ευχές, προπαραμονή των Χριστουγέννων. 

Δεν έχει φωτογραφίες! Γιατί να σταματά τη στιγμή άλλωστε, αυτή που έζησε μέσα στα γεγονότα; Μ’ άφησε όμως να απαθανατίσω σημεία από την εσωτερική ομορφιά του σπιτιού που λίγοι τώρα πια έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν. Κι έτσι, ενώ το απόγευμα κυλούσε, ξεκίνησε η αφήγηση για τον πλούσιο Εβραίο που έφτιαξε το σπίτι, το οποίο ο φαρμακοποιός Νικόλαος Χιώτης, ονειρεύτηκε και απέκτησε. 

Της Σοφίας Χριστοφορίδου

Τον Θεσσαλονικιό Chief Excecutive Officer της Pfizer, της μεγαλύτερης φαρμακοβιομηχανίας στον κόσμο, Δρ. Άλμπερτ Μπουρλά τίμησε με τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα η Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ.

«Η συγκίνηση μου είναι μεγάλη» είπε ο κ. Μπουρλά, που δήλωσε υπερήφανος Έλληνας. Θυμήθηκε το 1991 που έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα του ΑΠΘ. «Μετά 30 χρόνια σκληρής δουλειάς λαμβάνω τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα, σε ένα ακροατήριο πολύ μεγαλύτερο αλλά πολλοί φίλοι είναι ίδιοι όπως και τότε, με μερικά κιλά περισσότερο και μερικά μαλλιά λιγότερο» είπε, τονίζοντας ότι το ΑΠΘ και η ελληνικότητά του τον προετοίμασαν καλά για τις ευθύνες που ανέλαβε ως επικεφαλής της μεγαλύτερης φαρμακοβιομηχανίας στον κόσμο. «Η συμβολή του ΑΠΘ υπερβαίνει τα όρια της επιστημονικής γνώσης. Διαμόρφωσε την προσωπικότητά μου στην πιο καθοριστική δεκαετία της ζωής μου, απέκτησα το σύστημα αξιών που με έκανε αυτό που είμαι και οδήγησε στην όποια επαγγελματική επιτυχία». Όπως είπε ο ίδιος η όποια επιτυχία του θα κριθεί στο τέλος από το πόσο μικρότερος είναι ο κατάλογος των ασθενειών που δεν έχουν θεραπεία, πόσα περισσότερα εμβόλια παρήχθησαν για ασθένειες που δεν είχαν θεραπεία και πόσοι καρκινοπαθείς θα ζήσουν πολλά περισσότερα χρόνια για να δουν το γάμο ή την αποφοίτηση του παιδιού τους.

Στις 7.12.2019, ο Σύλλογος Φίλων Κλασσικού Αθλητισμού Νομού Καβάλας Τάκης Χατζηγρηγορίου διοργάνωσε εκδήλωση στην Καβάλα για την απονομή τιμητικής διάκρισης στον εβραϊκού θρησκεύματος αθλητή Λέων Πασύ.

Στην εκδήλωση το ΚΙΣΕ εκπροσωπήθηκε από τον κ. Συμεών Λάκε, ο οποίος παρέλαβε τη διάκριση του Λέων Πασύ και την παρέδωσε στο ΚΙΣΕ.

Η ιστορία του ΛΕΩΝ ΠΑΣΥ: Ο Λέων Πασύ (Καβάλα 1906-Τελ Αβίβ 1964) ήταν Έλληνας αθλητής του στίβου, μέλος της εβραϊκής κοινότητας της Καβάλας, πανελληνιονίκης, ρέκορντμαν και μέλος της εθνικής ομάδας στίβου.
Είχε άλλα τρία αδέλφια, επίσης αθλητές, τον Ισαάκ, τον Τζακ και τον Αλβέρτο. Ξεκίνησε τον αθλητισμό στο σύλλογο «Φίλιπποι» της Καβάλας σε ηλικία 15 ετών, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν ως καπνεργάτης. Οι πρώτες επιτυχίες του άρχισαν το 1927 όταν πήρε μέρος στους Πανθρακικούς Αγώνες. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κατακτώντας το αργυρό μετάλλιο στα 1500 μέτρα.

Το 1931 έγινε μέλος της εθνικής ομάδας στίβου, ενώ συνέχισε τις επιτυχίες του σε αγώνες κυρίως της Βορείου Ελλάδος. Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα της ίδιας χρονιάς ήρθε δεύτερος στα 400 και 800 μέτρα. Το 1932 συμμετείχε για πρώτη φορά στη Μακαμπιάδα του Τελ Αβίβ και αμέσως μετά στην Αίγυπτο για αγώνες της εθνικής.

Στις 9.11.2019 δημοσιεύτηκε στην Jerusalem Post το παρακάτω άρθρο του Ηλία Μεσσίνα για την εβραϊκή κοινότητα της Άρτας με τίτλο «The Jewish Community of Arta, Greece: Fables, memories and the Holocaust”.   

«The Jewish history of Greece dates back to antiquity. Cities like Salonika (Thessaloniki), Veroia and Corinth, were among the cities visited by St. Paul the Apostle, during the first century BCE. St. Paul prayed and preached in their synagogues. Today, most people associate the history of Romaniote Jewry – the Jews that lived in Greece since antiquity, long before the arrival of the Sephardim after the 15th century – with Ioannina, a fortress city in western Greece. But in fact, the Romaniote story most probably started earlier, further to the south, in the city of Arta.

Ancient Arta, called Ambracia, was established in 625 BCE. It is famous for the medieval bridge over the Arachthos River, which was reconstructed by King Pyros I, circa the third century BCE, and completed in its present form in the early 1600s. Arta, a city of fables, has a story for every important site. For example, the legend for the bridge wants the architect who built it having to sacrifice his wife in order to stabilize this magnificent and ambitious stone-built structure with arches, giving it mythical proportions. But it is not the only one.