Στις 15 Μαρτίου 1943, στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, σφύριξε το πρώτο τρένο του θανάτου για το Άουσβιτς – Μπίρκεναου. Εβδομήντα οκτώ χρόνια μετά την αναχώρηση της πρώτης αμαξοστοιχίας σε σύνολο δεκαεννέα που μετέφεραν σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή περίπου 50.000 Εβραίους της Θεσσαλονίκης, ο Δήμος Θεσσαλονίκης αποτίνει φόρο τιμής στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας μέσα από ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα.

Η “Πορεία Μνήμης” με την οποία έχει καθιερωθεί να τιμάται η μαύρη επέτειος από την αναχώρηση του πρώτου συρμού για το Άουσβιτς δεν είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί λόγω των μέτρων που βρίσκονται σε ισχύ για τον περιορισμό της διασποράς του κορωνοϊού.

«Σ' ένα από τα ταξίδια μου, έλαβα μια πρόσκληση σε δείπνο από μια μακρινή θεία μου. Για να μ' ευχαριστήσει, καθώς είμαι από την Ελλάδα, με ρώτησε αν θα ήθελα λίγο ούζο. Προκειμένου να μην φανώ αγενής, συμφώνησα και βρέθηκα μπροστά στο πιο περίεργο μπουκάλι ούζο που είχα δει ποτέ!», αφηγείται στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Λεόν Σαλτιέλ.

Το ασίγαστο πάθος του για την ανασύνθεση της ιστορίας παλαιών αντικειμένων σε συνδυασμό με τη βαθιά επιστημονική του γνώση και το έμπειρο μάτι του ανθρώπου που αναζητεί τέτοιου είδους αντικείμενα σε παλαιοπωλεία ανά τον κόσμο, τον έκανε να περιεργαστεί με λεπτομέρεια το μπουκάλι. «Η ετικέτα ήταν γραμμένη στα ελληνικά, κολλημένη σ' ένα παλιό γυάλινο μπουκάλι. Έγραφε: "Εξαιρετικό ούζο INTO- Διπλής αποστάξεως- Ποτοποιία Αδελφών A. Μπουρλά, Βίκτωρ Ουγκώ 3, Θεσσαλονίκη". Η πάνω ετικέτα μού προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη. Γραμμένη στα εβραϊκά, ανέφερε ότι το προϊόν αυτό ήταν "κασσέρ (kosher) για το Πέσαχ", δηλαδή πληρούσε τους διατροφικούς κανόνες της εβραϊκής αυτής γιορτής. Υπήρχε επίσης μια φούντα που κρεμόταν από την κορυφή, με το αστέρι του Δαβίδ να σφραγίζεται σ΄ έναν κύκλο μολύβδου. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο!», αναφέρει ο Λεόν Σαλτιέλ. Μάλιστα, όπως λέει, το μπουκάλι αυτό ήταν μάλλον δώρο από τον παππού του στον πατέρα της θείας του, όταν τους επισκέφτηκε πριν από δεκαετίες.