- Πληροφορίες
Από τη συνοικία του Γκιλό, πάνω σε ένα λόφο, από τις πρώτες συνοικίες που έκτισαν οι Ισραηλινοί στην ανατολική Ιερουσαλήμ μετά τον πόλεμο των έξη ημερών του 1967, εύκολα διακρίνει κάποιος την επιβλητική εκκλησία του Αγίου Νικολάου, λίγα μόλις μέτρα μακριά από τους προσφυγικούς καταυλισμούς Μπεϊτ Τζάλα και Ελ Αϊντα, που έχουν δόμηση πόλης. Εκεί, μαζί με άλλους 25 δημοσιογράφους από την Ευρώπη, τη Νότια και Βόρεια Αμερική, συναντούμε τον απόστρατο συνταγματάρχη του Ισραηλινού στρατού, Ντάνυ Τίρτσα, που ήταν ο Διοικητής της μονάδας που έκτισε το «Φράκτη» που χωρίζει το Ισραήλ από τα εδάφη της Παλαιστινιακής Αρχής.
Ο δρόμος για τον «Φράκτη»
Ο συνταγματάρχης Τίρτσα, υπηρέτησε για τριάντα χρόνια στο στρατό και μετείχε στις διαπραγματεύσεις με τους Παλαιστινίους για την μετατροπή των προσφυγικών στρατοπέδων σε κατοικίες. Στη συνέχεια, και μετά τις συμφωνίες του Οσλο, μετείχε στις τεχνικές διαπραγματεύσεις στη σύνοδο κορυφής του Καμπ Ντέϊβιντ το καλοκαίρι του 2000 που συγκάλεσε ο τότε πρόεδρος Μπιλ Κλίντον για την υπογραφή της οριστικής συμφωνίας μεταξύ του Ισραηλινού πρωθυπουργού Εουντ Μπαράκ και του Παλαιστινίου ηγέτη Γιασέρ Αραφάτ.
- Πληροφορίες
Άρθρο του Για πολλούς Ισραηλινούς, Εβραίους και υποστηρικτές του Ισραήλ, ο περασμένος χρόνος αποτέλεσε μία πρόκληση.
Το καλοκαίρι του 2017, η Κυβέρνηση του Ισραήλ αποσύρθηκε από μία συμφωνία που θα δημιουργούσε μία ισότιμη περιοχή προσευχής στο Τείχος των Δακρύων και πρότεινε ένα αυστηρό νόμο αλλαγής θρησκεύματος, ο οποίος θίγει τα δικαιώματα των μη-Ορθόδοξων Εβραίων. Αυτό το καλοκαίρι η Κνέσετ ψήφισε νόμο που αρνείται τα ίσα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Μία μέρα μετά ήρθε ο Νόμος Έθνους–Κράτους, ο οποίος ορθά επαναβεβαιώνει πως το Ισραήλ είναι ένα Εβραϊκό Κράτος, αλλά βλάπτει το αίσθημα ισότητας και «ανήκειν» μεταξύ των Δρούζων, των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων πολιτών του.
- Πληροφορίες
Καθημερινή, 9.7.2018, συνέντευξη στον Αθανάσιο Έλλις
Η διαφοροποίηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσει μια εφημερίδα το μεταβαλλόμενο τοπίο των μέσων ενημέρωσης, καθώς ο κόσμος κινείται από την έντυπη στην ψηφιακή ενημέρωση, εκτιμά ο Αλούφ Μπεν, διευθυντής της ισραηλινής εφημερίδας Haaretz. Κατά τη διάρκεια πρόσφατης επίσκεψής του στα γραφεία της «Καθημερινής», συζητήσαμε για το μέλλον της δημοσιογραφίας, καθώς οι εφημερίδες μας –και οι δύο συνεργαζόμαστε με τους New York Times– αντιμετωπίζουν παρόμοιες προκλήσεις. Επισημαίνει ότι όλο και περισσότεροι επιλέγουν διαφορετικό τρόπο να ενημερώνονται, μετακινούμενοι από τα έντυπα μέσα και τις τηλεοράσεις, προς τα τάμπλετ και τα κινητά τηλέφωνα, αλλά παράλληλα προβλέπει ότι τα Σαββατοκύριακα η έντυπη ενημέρωση θα αντισταθεί στην ψηφιακή πρόκληση και θα «επιβιώσει».
Μιλά επίσης για την κυριαρχία του Μπέντζαμιν Νετανιάχου στο εσωτερικό του Ισραήλ, όπως και για τις ελληνοϊσραηλινές σχέσεις, τονίζοντας ότι η επιθετικότητα του Ερντογάν έχει φέρει ακόμα πιο κοντά την Ελλάδα και το Ισραήλ.
- Πληροφορίες
της Πρέσβεως του Ισραήλ στην Ελλάδα κας IRIT BEN ABBA
Η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Κράτους του Ισραήλ από τον Πρόεδρο Trump απλώς επιβεβαίωσε μια πολιτική και ιστορική πραγματικότητα.
Πολιτικά και πρακτικά, η Ιερουσαλήμ αποτελεί το κέντρο της Ισραηλινής Κυβέρνησης, στεγάζοντας όλους του θεσμούς της, όπως είναι η Κνέσετ (Κοινοβούλιο), τα Γραφεία του Πρωθυπουργού, του Προέδρου, κα. Όλοι οι ξένοι ηγέτες που επισκέπτονται το Ισραήλ γίνονται δεκτοί στην Ιερουσαλήμ. Υπάρχει ήδη μια de facto αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ.
Ιστορικά η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του Εβραϊκού Λαού, όχι από το 1948 ή το 1967, αλλά εδώ και 3.000 χρόνια από την εποχή των Βασιλέων Δαυίδ και Σολομώντα. Κατά τη διάρκεια της εξορίας τους για 2.000 χρόνια και μέχρι την ίδρυση του Ισραήλ, οι Εβραίοι προσεύχονταν για την επιστροφή στην πρωτεύουσα τους, την Ιερουσαλήμ. Οποιαδήποτε προσπάθεια αμφισβήτησης του αιώνιου δεσμού του εβραϊκού λαού με την Ιερουσαλήμ είναι ανιστόρητη και εκτός πραγματικότητας.
- Πληροφορίες
Huffington Post 18.10.2017: ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΜΟΣ & ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟΣ, του Βίκτωρα Ισαάκ Ελιέζερ
Οι βίαιες και αιματηρές διαδηλώσεις στο Charlottesville των Ηνωμένων Πολιτειών πριν από λίγους μήνες, η άνοδος που σημείωσαν τα ακροδεξιά κόμματα AFD και FPO στις πρόσφατες εκλογές στη Γερμανία και Αυστρία αντίστοιχα, και οι πρόσφατες τρομοκρατικές ενέργειες στο Λονδίνο, στο Μάντσεστερ και στη Βαρκελώνη, αναδεικνύουν την πολυδιάστατη φύση της έξαρσης της τρομοκρατικής απειλής σε διεθνές επίπεδο.
Τα πρόσφατα αυτά γεγονότα αναδεικνύουν επίσης την ταυτόχρονη εξάπλωση του τζιχαντισμού και του νεοναζισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Οφείλουμε λοιπόν να κατανοήσουμε την αλληλεπίδραση και τη σύνδεση της «νέας νεοναζιστικής ακροδεξιάς» με τους Ισλαμιστές εξτρεμιστές, με αλληλοτροφοδοτούμενα ωφέλη και αμοιβαία δυναμική εξέλιξη, παρά την φαινομενική ιδεολογική απόσταση.
Οι τζιχαντιστές επί της ουσίας επιδιώκουν να επιφέρουν επίπονα πλήγματα στις σύγχρονες Δημοκρατίες και προφασιζόμενοι την «απάνθρωπη συμπεριφορά» Χριστιανών και Εβραίων εναντίον των Μουσουλμανικών πληθυσμών, επιχειρούν να επιβάλλουν τον νόμο του Αλάχ. Αφού σχεδόν εξαφάνισαν τους Χριστιανούς στο Ιράκ και στη Συρία, σκορπούν το θάνατο οπουδήποτε, αδιαφορώντας για το μέγεθος της αιματοχυσίας. Κάθε κτύπημα αυξάνει τον φόβο των πολιτών, αναβαθμίζει το επίπεδο συναγερμού και εντείνει τα μέτρα ασφαλείας των Αρχών. Κάθε κτύπημα συνοδεύεται από ιαχές πανηγυρισμών των οπαδών του Ισλαμικού κράτους αλλά και άλλων συγγενών τρομοκρατικών οργανώσεων, και ο ενθουσιασμός τους διαχέεται μέσω των κοινωνικών μέσων δυκτίωσης για να εμψυχώσουν και άλλους Ισλαμιστές να γίνουν και εκείνοι «Μάρτυρες του Αλάχ». Οι δήθεν καταπιεσμένοι δεν «επαναστατούν» για να αποκτήσουν την ελευθερία τους, δολοφονούν για να πλήξουν την ελευθερία των άλλων, των «διαφορετικών», να πλήξουν το δικαίωμα στη ζωή.
- Πληροφορίες
HUFFINGTON POST, 9.6.2017 του ΒΙΚΤΩΡΑ Ι. ΕΛΙΕΖΕΡ: «Ο πόλεμος των έξι ημερών» του 1967, άλλαξε την εικόνα της Μέσης Ανατολής και κατέστησε σαφές στον Αραβικό κόσμο ότι το κράτος του Ισραήλ αποτελεί αναπόσπαστη κρατική και εθνική οντότητα της περιοχής. Ο στόχος του Παναραβικού κινήματος περί εξαφάνισης του κράτους του Ισραήλ, όπως είχε τεθεί από τον ηγέτη του και πρόεδρο της Αιγύπτου Γκεμάλ Αμπντέλ Νάσερ, όχι μόνο δεν επετεύχθη, αλλά επιπλέον ο αραβικός κόσμος είχε υποστεί μια βαριά ήττα τόσο στο ηθικό επίπεδο, όσο και στο στρατηγικό.
Προκειμένου όμως να κατανοήσουμε το παρόν θα πρέπει να ανατρέξουμε στο παρελθόν. Ποια ήταν δηλαδή η εικόνα της Μέσης Ανατολής πριν τον πόλεμο των έξι ημερών του 1967.
Καταρχήν, ούτε το 1947, ούτε το 1967 υπήρχε Παλαιστινιακό κράτος. Η ίδρυση του προτάθηκε το 1947 από τα Ηνωμένα Έθνη, και η πρόταση αυτή απορρίφθηκε από τα αραβικά κράτη γιατί προέβλεπε ταυτόχρονα και την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους δίπλα στο παλαιστινιακό. Η Δυτική όχθη του Ιορδάνη όπως και η Ανατολική Ιερουσαλήμ ήταν υπό Ιορδανική κυριαρχία μέχρι το 1967, ενώ η Λωρίδα της Γάζας υπό Αιγυπτιακή. Η πρόσβαση βέβαια των Εβραίων στους ιερούς τόπους της Ανατολικής Ιερουσαλήμ απαγορευόταν από τους Ιορδανούς.
Η ιστορική πραγματικότητα λοιπόν διδάσκει ότι εάν ο αραβικός κόσμος επεδίωκε αποκλειστικά και μόνο την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους θα μπορούσε να είχε ιδρυθεί πριν από το 1967, στα ίδια ακριβώς εδάφη που σήμερα οι Παλαιστίνιοι διεκδικούν τη σύσταση ανεξάρτητου κράτους, και όταν τα εδάφη αυτά ήταν υπό Ιορδανική και Αιγυπτιακή κυριαρχία αντίστοιχα. Αλλά αυτό το ενδεχόμενο δεν αποτελούσε αντικείμενο συζήτησης ούτε στις διασκέψεις των Αράβων ηγετών, ούτε σε εκείνες των Διεθνών οργανισμών. Τότε το μόνο που κυριαρχούσε στις αραβικές διασκέψεις ήταν η άρνηση αποδοχής του κράτους του Ισραήλ. Το ίδιο πνεύμα επικρατούσε ακόμη και μετά τη βαριά ήττα του 1967. Αξίζει να επισημανθεί επίσης το γεγονός ότι η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, η PLO του Γιασέρ Αραφάτ, ιδρύθηκε το 1964 και από τότε έλαβε ενεργό μέρος στις εχθροπραξίες κατά του Ισραήλ. Τότε δε, δεν υπήρχαν εβραϊκοί οικισμοί στη Δυτική όχθη του Ιορδάνη γιατί πολύ απλά η Δυτική όχθη ανήκε στην Ιορδανία.
- Πληροφορίες
.jpg)
WJC, 24.5.2017: Πριν από πενήντα χρόνια έγινε η επανένωση της πόλης της Ιερουσαλήμ, ύστερα από τον διαχωρισμό της το 1948 κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ. Το 1967 σηματοδότησε την επανένωση της πολιτικής και πολιτιστικής πρωτεύουσας του Ισραήλ. Για πρώτη φορά από την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, δόθηκε τελικά η δυνατότητα στους Εβραίους να προσευχηθούν στο Δυτικό Τείχος, που αποτελεί τον ιερότερο χώρο για τον Ιουδαϊσμό. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που ο εβραϊκός λαός απέκτησε την κυριαρχία της Ιερουσαλήμ ύστερα από την καταστροφή του Δεύτερου Ναού από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 70 μ.Χ.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 50 χρόνων η Ιερουσαλήμ έχει αναζωογονηθεί και έχει γίνει μία ζωντανή μητρόπολη όπου ζουν και ευημερούν άνθρωποι όλων των φυλών και των θρησκειών έχοντας τη δυνατότητα να προσευχηθούν ελεύθερα. Για την επέτειο των 50 ετών από την επανένωση της Ιερουσαλήμ και τα 3.500 χρόνια της εβραϊκής ιστορίας της πόλης το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συνέδριο δημιούργησε σειρά βίντεο με τα οποία εορτάζονται η ομορφιά, το παρελθόν, η ανανέωση, καθώς και το πνεύμα της θρησκευτικής ανεκτικότητας που υπάρχει σήμερα.
Σας προσκαλούμε να δείτε αυτά τα βίντεο και να τα μοιραστείτε με τους φίλους σας.
3.500 χρόνια της εβραϊκής ιστορίας της Ιερουσαλήμ
Η Παλιά Ιερουσαλήμ με ζωντανά χρώματα
Η αναγέννηση της Ιερουσαλήμ
50 χρόνια συνύπαρξης των θρησκειών στην Ιερουσαλήμ
ΠΗΓΗ: NEWSLETTER WJC, 24.5.2017
