- Πληροφορίες
Το νέο παιδικό βιβλίο με τίτλο «Αστεράκι μου…» της συγγραφέως Ζωής Γεροστάθη παρουσιάστηκε στις 17.2.2020 στο Μεταξουργείο, από τις Εκδόσεις Πηγή, τον Σύλλογο Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Μαγνησίας και την Ισραηλιτική Κοινότητα Βόλου.
Το βιβλίο προσεγγίζει το Ολοκαύτωμα με παιδιά μικρής ηλικίας και παρά το γεγονός ότι τα σοκάρει καταφέρνει να νιώσουν τις αξίες του ανθρωπισμού και αποδοχής του διαφορετικού. Μιλώντας στη «Θ» η συγγραφέας για το βιβλίο της ανέφερε ότι «ξεκίνησε σαν μια προσπάθεια να προσεγγιστεί το Ολοκαύτωμα σε μια σχολική τάξη. Είναι μια ιστορία μυθοπλασίας, η οποία στήθηκε με ήρωες που γεννήθηκαν μέσα από τα ίδια τα παιδιά. Προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε το γεγονός με παιδιά πολύ μικρής ηλικίας Α΄ και Β΄ Δημοτικού, που είναι πάρα πολύ δύσκολο, οπότε ο τρόπος που θέλαμε να το κάνουμε ήταν τέτοιος, ώστε τα παιδιά να μην τρομάξουν από το ίδιο το γεγονός και στην ουσία να μπορέσουν να το κατανοήσουν και να νιώσουν τις αξίες του ανθρωπισμού και αποδοχής του διαφορετικού.
Περισσότερα: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΟ ΒΟΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ
- Πληροφορίες
Του Άρη Εμμανουήλ
Το Ολοκαύτωμα, σαν ρατσιστικό γεγονός, είναι αναμφισβήτητα παγκόσμιο. Αλλά μια που οι Εβραίοι πλήρωσαν το μεγαλύτερο αντίτιμο γι’ αυτό, κατέληξε να είναι (και παραμένει), κατά τη γνώμη μου, εβραϊκό.
Πράγματι είναι το αποτέλεσμα μιας μαζικής υιοθέτησης στερεοτύπων που εξελίχθηκε από την ανοχή, στην αδιαφορία, στη συμμετοχή και τέλος σε μια μαζική έκφραση μίσους από τεράστιες ομάδες πληθυσμού.
Πράγματι μέχρι πριν λίγα σχετικά χρόνια, η μνήμη του Ολοκαυτώματος εξαντλούνταν στο εσωτερικό των Εβραϊκών Κοινοτήτων και των οικογενειών, μια υπόθεση αποκλειστικά δική μας, ενώ η Πολιτεία ήταν απούσα και η κοινωνία ακόμα περισσότερο.
Πράγματι από το 2005, μετά την καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας Μνήμης του Ολοκαυτώματος στις 27 Ιανουαρίου, έπαψε να είναι μόνο εβραϊκή υπόθεση. Έκτοτε γίνονται αμέτρητες εκδηλώσεις τιμής και μνήμης από την Πολιτεία, την Εκπαιδευτική Κοινότητα, Πολιτιστικούς φορείς, Ιδρύματα, Μουσεία, Δήμους, ακόμα και από ιδιώτες που σχετίζονται με τις τέχνες, τη μουσική, το βιβλίο, το θέατρο.
- Πληροφορίες
της Μαργαρίτας Πουρνάρα
Όπως συμβαίνει πολλές φορές, τα ωραία δημοσιογραφικά θέματα εμφανίζονται ξαφνικά, εντελώς τυχαία. Κατηφορίζοντας με τον Νίκο Βερνίκο την οδό Αϊδινίου, πολύ κοντά στο σπίτι μου στη Νέα Σμύρνη, κοντοστάθηκε μπροστά σε ένα κομψό αρχοντικό. Το σπίτι έστεκε πεισματικά μόνο του ανάμεσα στις πολυκατοικίες, σαν μοναδικός επιζήσας της παλιάς οικιστικής φυσιογνωμίας μιας γειτονιάς που είχε κάποτε εκατοντάδες μονοκατοικίες. «Ξέρεις τι είναι αυτό το κτίριο;» με ρώτησε. Και βέβαια ήξερα. Επρόκειτο για την ολοκαίνουργια Δημοτική Βιβλιοθήκη. «Πιο πριν, όμως, ήταν το πατρικό σπίτι του παππού μου», συμπλήρωσε εκείνος και μου έδειξε το σύμπλεγμα των αρχικών γραμμάτων που ήταν χαραγμένα στη σιδερένια πόρτα.
Το σωτήριο λεβητοστάσιο
Συνέχισε: «Ξέρεις, εδώ κρύφτηκε στην Κατοχή η οικογένεια του Σαμ Μοδιάνο, των Εβραίων φίλων του παππού και της γιαγιάς μου. Πάμε μέσα να σου δείξω». Χωρίς πολλά λόγια, με άρπαξε από το χέρι, διηγήθηκε στα βιαστικά την ιστορία στους σαστισμένους αλλά ευγενείς νεαρούς υπαλλήλους στο γραφείο της εισόδου και μέσα σε ένα λεπτό βρεθήκαμε σε ένα στενό δωμάτιο, το παλιό λεβητοστάσιο. «Ήταν ένα από τα πρώτα σπίτια στο λεκανοπέδιο που είχε κεντρική θέρμανση από την ημέρα που χτίστηκε», μου εξήγησε. «Εδώ, στο υπόγειο, ήταν ο λέβητας που έγινε η κρυψώνα τους από τον Αύγουστο του 1943 μέχρι και τον Οκτώβριο του 1944. Έτσι κατάφεραν και επέζησαν των διωγμών. Όμως, το αστείο με το σπίτι αυτό είναι ότι κατάφερε και το ίδιο να γλιτώσει τους “διωγμούς” της αντιπαροχής τη δεκαετία του ’80, επειδή κηρύχθηκε διατηρητέο».
Περισσότερα: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΑΜ ΜΟΔΙΑΝΟ
- Πληροφορίες
Ένα μικρό μπουκέτο λουλούδια, λίγο ξεραμένα αλλά που κρατούν ακόμα το χρώμα τους, υπάρχει στο μνημείο του Ολοκαυτώματος των Εβραίων της Κομοτηνής που βρίσκεται στο Πάρκο της Αγίας Παρασκευής.
Το μνημείο τιμά τους 1350 περίπου Εβραίους της Κομοτηνής, θύματα του Ολοκαυτώματος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και παρά το γεγονός ότι πριν από δύο εβδομάδες περίπου πέρασε, ανύποπτα για την πόλη μας, η Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, φαίνεται, τουλάχιστον από τα λουλούδια, ότι κάποιος ακόμα θυμάται.
- Πληροφορίες
Ένα κείμενο για τη σημασία της μνήμης του Ολοκαυτώματος, αφιερωμένο στον Σάμη Γαβριηλίδη, από τον Μίνο Μωυσή, τ. πρόεδρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών.
Διαφωνούσα πάντα με την έκφραση «το Ολοκαύτωμα των Εβραίων» και πολλά χρόνια τώρα που συμμετέχω στη διοργάνωση των εκδηλώσεων για την μνήμη του Ολοκαυτώματος, εκ μέρους της Ισραηλιτικής Κοινότητας της Αθήνας, επέμενα να μην τη χρησιμοποιούμε.
Το Ολοκαύτωμα είναι η πιο μαύρη σελίδα της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας, γι' αυτό δεν υπάρχει απολύτως καμία αμφιβολία. Όπως δεν υπάρχει και για το γεγονός ότι σε συντριπτικό βαθμό, θύματά του υπήρξαν οι Εβραίοι της Ευρώπης που στοχοποιήθηκαν χωρίς λόγο από μια εξαιρετικά οργανωμένη προπαγάνδα αναζήτησης εύκολων στόχων και υπευθύνων για όλα τα δεινά της Γερμανίας στο μεσοδιάστημα των δύο Παγκόσμιων Πολέμων.
- ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΤΟ ΆΟΥΣΒΙΤΣ - ΠΑΡΕΔΙΔΕ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΕΖΗΣΕ
- ΤΟ 2o ΓΕΛ ΆΡΓΟΥΣ ΤΙΜΗΣΕ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ
- ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΙΜΗΣΕ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΒΡΑΪΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
- ΜΙΧΑΗΛ ΓΛΥΚΑΣ Ο ‘ΔΙΚΑΙΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ’ – Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ
