Λεπτομέρειες

Δημιουργήθηκε : 23 Οκτωβρίου 2017

Η Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων και το Εβραϊκό Μουσείο της Ελλάδος διοργανώνουν μαθητικό διαγωνισμό δημιουργίας βίντεο με θέμα: «Το Ολοκαύτωμα και οι Έλληνες Εβραίοι».

Στο διαγωνισμό μπορούν να συμμετάσχουν μαθητές/τριες Α΄ και Β΄ τάξεων Λυκείου των Δ/νσεων Δ.Ε.: της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Αττικής (Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄ Αθήνας, Ανατολικής και Δυτικής Αττικής, Πειραιά), Ανατολικής και Δυτικής Θεσσαλονίκης, Ξάνθης, Ροδόπης, Έβρου, Καβάλας, Δράμας, Βοιωτίας, Αρκαδίας, Χανίων.

Οι πρωτεύσαντες θα συμμετάσχουν σε ειδικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος, που, μεταξύ των άλλων, περιλαμβάνει εκπαιδευτική επίσκεψη στο Κρατικό Μνημείο και Μουσείο του Άουσβιτς στην Πολωνία. Θεματικό πεδίο του διαγωνισμού αποτελεί το Ολοκαύτωμα των Εβραίων στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με ιδιαίτερη μνεία στους Έλληνες Εβραίους. Οι μαθητές μέσα από τα έργα τους καλούνται να εκφράσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους για το θέμα, καθώς και να προβληματιστούν σχετικά με τη σημασία και την επικαιρότητά του στη σύγχρονη ζωή.

Περισσότερα: ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΜΑΘΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ (ΒΙΝΤΕΟ) ΜΕ ΘΕΜΑ «ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ...

Λεπτομέρειες

Δημιουργήθηκε : 29 Σεπτεμβρίου 2017

Αναδημοσιεύουμε από τον ιστότοπο του  Αστυνομικού Μουσείου Καρδίτσας άρθρο του ιδρυτή του Δημήτριου Καλλιαντζή με τίτλο «Η συμβολή της Αστυνομίας Πόλεων στη διάσωση των Ελλήνων Εβραίων από τους Ναζί».  

«Οι άνδρες του Σώματος της Αστυνομίας Πόλεων είχαν βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα και προσπαθούσαν βιωματικά να υλοποιήσουν τις εντολές του Αποστόλου των Εθνών Παύλου «οὐκ ἔνι Ίουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην...» (επιστολή Απ. Παύλου προς Γαλάτες, κεφ. 3, 28).

Στα δύσκολα χρόνια της ναζιστικής Κατοχής στην πατρίδα μας, οι Έλληνες Εβραίοι βρήκαν καταφύγιο και προστατεύτηκαν από τους άνδρες της Αστυνομίας Πόλεων, οι οποίοι συνεργαζόμενοι μυστικά με τους Ορθοδόξους κληρικούς, εξέδιδαν και τους προμήθευαν νέες ταυτότητες, αλλάζοντας τα προσωπικά στοιχεία και το θρήσκευμα των Εβραίων, προκειμένου οι τελευταίοι να αποφύγουν τα πογκρόμ, τις συλλήψεις και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

Πολλές οι μαρτυρίες που πιστοποιούν την ευεργετική και σώζουσα παρέμβαση των ανωτέρω φορέων, με άμεσο κίνδυνο να εκτεθούν ανεπανόρθωτα στους κατακτητές και να εκτελεστούν, όπως άλλωστε συνέβη με πολλούς κληρικούς και άνδρες της Αστυνομίας Πόλεων.

Περισσότερα: Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΣΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ

Λεπτομέρειες

Δημιουργήθηκε : 18 Ιουλίου 2017

του ΝΙΚΟΥ ΔΑΒΒΕΤΑ

Ξ​​εχώριζαν πάνω στο πεζοδρόμιο της Βασ. Ολγας, μπροστά από το 1ο Γυμνάσιο της Θεσσαλονίκης, ξεχώριζαν τόσο έντονα φαίνεται αυτοί οι εγκιβωτισμένοι μπρούντζινοι λίθοι, που το μικρό αγόρι κοντοστάθηκε ξαφνιασμένο και προσπάθησε να διαβάσει τις χαραγμένες αφιερώσεις. Ενα σύντομο κείμενο σε κάθε λίθο, με το όνομα και την ηλικία τού εβραϊκής καταγωγής μαθητή, που η φοίτησή του στο Γυμνάσιο διακόπηκε βίαια, το 1943, για να εκτοπιστεί στο Αουσβιτς. Μια σειρά πανομοιότυπων λίθων, δίπλα στην είσοδο, έτσι που το μικρό αγόρι αναρωτήθηκε «τι είναι όλα αυτά» και ο πατέρας του ελαφρώς αμήχανος απάντησε: «ένα μίνι νεκροταφείο». Τον άκουσα καθώς τους προσπερνούσα και σκέφθηκα πως οι λεγόμενοι «λίθοι μνήμης», που έκαναν δειλά την εμφάνισή τους στο Βερολίνο το 1992 –ιδέα ενός ευαίσθητου καλλιτέχνη– κι έκτοτε εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη για να καλύψουν ένα κενό, την ανυπαρξία ενός τάφου για κάθε θύμα της ναζιστικής θηριωδίας, είναι τελικά ακριβώς αυτό: «ένα μίνι νεκροταφείο», μια σειρά απλών, απέριττων τάφων για όσους στροβιλίσθηκαν στάχτες στον ουρανό και δεν άφησαν ίχνος πίσω τους, ούτε καν τη σκιά τους στον τοίχο.

«Από τις απαρχές της ανθρωπότητας, αποτελεί ανάγκη για κάθε άνθρωπο να βγάλει από την ανωνυμία τον τόπο όπου βρίσκονται οι νεκροί του. Η ταφή των νεκρών αποτελεί όρο της ανθρώπινης διάστασης των ζωντανών. Η έξοδος από την ανωνυμία του τόπου του θανάτου δεν μπορεί παρά να συνδέεται αναπόσπαστα με την ουσιώδη έξοδο από την ανωνυμία των νεκρών...», γράφει ο ψυχαναλυτής και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Λυών, Κώστας Νασίκας, στη μελέτη του «Εξορίες γλώσσας» (εκδόσεις Γαβριηλίδη/σειρά «Γραφές της ψυχανάλυσης»), προσεγγίζοντας την ποίηση του Πολ Τσέλαν, αλλά και τις πεζογραφικές καταθέσεις των Πρίμο Λέβι, Ιμρε Κέρτες και Ααρον Απελφελντ, με τα εργαλεία της επιστήμης του. Ενα δοκίμιο για το πώς γράφουμε λογοτεχνία μετά το Αουσβιτς, πώς γράφουν τα ίδια τα θύματα, πώς και σε ποια γλώσσα μιλούν οι επιζώντες της Σοά για το άφατο. Αραγε διασώζουν την εγγύτητα και την οργή του μάρτυρα ή ουσιαστικά μουγγοί, άφωνοι, αρθρώνουν σπασμένες λέξεις, ασύνδετες φράσεις, που μοιάζουν με παιδικό ψέλλισμα, με επιθανάτιο ρόγχο, όπως οι τελευταίοι στίχοι του Πολ Τσέλαν;

Ο Νασίκας μοιάζει να συμφωνεί με τον αφορισμό του Ιμρε Κέρτες «Ο συγγραφέας της Σοά είναι, παντού και σε όλες τις γλώσσες, κάποιος που ζητάει πνευματικό άσυλο». Ωστόσο ο επιζών συγγραφέας, «ακόμη και αυτοεξόριστος μέσα στη γλώσσα», έχει εξασφαλίσει ένα γραπτό Σήμα, έχει πίσω του αφήσει ένα βιβλίο ως τελευταία κατοικία, «έστω μια υποτυπώδη ταφή φτιαγμένη από λέξεις», για τα εκατομμύρια όμως των ομοθρήσκων του, που χάθηκαν στα κρεματόρια, η μόνη δυνατή ταφή είναι η διάσωση του ονόματός τους σε ένα αρχείο, μια Ιστορία, έναν κατάλογο του Ερυθρού Σταυρού. Γράφοντας σήμερα πάνω σε έναν μικρό μπρούντζινο λίθο το επώνυμο, το όνομα, τις ημερομηνίες και τους τόπους γέννησης, ζωής και θανάτου, «προσφέρουμε μια ανθρώπινη ταφή στους εξαφανισμένους και η πράξη αυτή εξανθρωπίζει εμάς τους ζωντανούς», καταλήγει ο Κ. Νασίκας.

Περισσότερα: ΛΙΘΟΙ ΜΝΗΜΗΣ

Λεπτομέρειες

Δημιουργήθηκε : 11 Ιουλίου 2017

«…Σήμερα, ήρθα για να υπενθυμίσω ότι μια ήπειρος που τσακίστηκε και ταπεινώθηκε από μια βαρβαρότητα που δεν υπήρξε ποτέ όμοιά της, μπορεί να επανέλθει σε αρχές τρωτές, τις οποίες πρέπει πάντοτε να υπερασπιζόμαστε: τη δημοκρατία, το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τα θεμελιώδη δικαιώματα του φυσικού προσώπου. Διότι χωρίς αυτήν την ελπίδα δεν θα είχαμε  μπορέσει να επιζήσουμε, διότι χωρίς αυτήν την ελπίδα δεν μπορούμε να ζήσουμε, εγώ η επιζήσασα του  Άουσβιτς, εμείς οι μάρτυρες, ελπίζουμε ότι οι κυβερνήσεις, οι σημερινοί πολίτες και οι νέες γενιές, έχοντας διδαχτεί από το παρελθόν, θα έχουν τη θέληση να πολεμήσουν τις ιδεολογίες του θανάτου και του μίσους και θα κατορθώσουν να κτίσουν ένα κόσμο ανεκτικότητας, ελευθερίας, δικαιοσύνης και αδελφότητας». Με αυτά τα λόγια-παρακαταθήκη, μήνυμα διαχρονικό για την ευθύνη του Ολοκαυτώματος, την Μνήμη του και το μέλλον της ανθρωπότητας, η Σιμόν Βέϊλ είχε ολοκληρώσει την ομιλία της στην Αθήνα, στις 30 Ιανουαρίου 2006. Ήταν η κεντρική ομιλήτρια στην εκδήλωση για την Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος που είχαν διοργανώσει το ΚΙΣΕ και η Νομαρχία Αθηνών, παρουσία του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια (φωτογραφια) και διεθνών προσωπικοτήτων.

Αντί άλλου επικήδειου, αναδημοσιεύουμε το πλήρες κείμενο της ομιλίας της. Διαβάστε το εδώ. Σχετικό ρεπορτάζ από την εκδήλωση στα Χρονικά τ. 202 (Μαρ.-Απρ. 2006), σ. 12 – 13.

- Σχετικά: Στην ιστοσελίδα του ΚΙΣΕ για τον θάνατο της Σιμόν Βέιλ.