Της Σοφίας Χριστοφορίδου, makthes.gr, 25.6.2017
Κοινή η ανθρώπινη μοίρα, η ζωή να είναι θέμα τυχαιότητας και η νίκη απέναντι στο θάνατο να είναι πάντα πρόσκαιρη. Στη σύντομη πορεία μας στον κόσμο ό,τι αξίζει είναι “να αγαπάς τον άλλον, να μιλάς για όσα άδικα βλέπεις να συμβαίνουν γύρω σου και να προσφέρεις στην κοινωνία”.
Αυτό είναι το απόσταγμα ζωής ενός ανθρώπου που έκλεισε τα 90 του χρόνια κι ας είχε συναντηθεί με την απόλυτη βαρβαρότητα και το θάνατο ήδη από την εφηβεία του. Τότε δεν τον θεωρούσαν άνθρωπο, ήταν μόνο ο αριθμός 109565. Ο Χάιντς Κούνιο είναι ένας από τους τελευταίους Εβραίους της Θεσσαλονίκης που επέζησαν του Ολοκαυτώματος και την προηγούμενη εβδομάδα γιόρτασε τα 90ά γενέθλιά του.
Η ΑΤΥΧΙΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΥΧΗ
Αν δεν ήταν η συγκυρία της στιγμής, το ρολόι της ζωής του θα είχε σταματήσει να χτυπά στα 15 του χρόνια. Έφτασε στο Άουσβιτς με την πρώτη αποστολή. Χαράματα, μισοκοιμισμένος άκουσε να φωνάζουν άγρια “ανοίξτε, ανοίξτε” και μετά “κατεβείτε, κατεβείτε”. Το τρένο ήταν γεμάτο με εβραίους χαμάληδες, φτωχούς λιμενεργάτες που καταλάβαιναν μόνο τα λαντίνο. Οι Γερμανοί ρώτησαν “ποιος μιλά γερμανικά, να κάνει ένα βήμα μπροστά”. Τέσσερις άνθρωποι σε όλο το τρένο μιλούσαν γερμανικά. Ήταν τα μέλη της οικογένειας Κούνιο. Η μητέρα ήταν γερμανόφωνη και μαθαίνοντας στα παιδιά της τη γλώσσα της τους έδωσε ζωή για δεύτερη φορά. Οι τέσσερίς τους επιστρατεύτηκαν, για να μεταφράζουν τις εντολές των Γερμανών στους Εβραίους, που έφταναν με κάθε αποστολή από τη Θεσσαλονίκη. “Η ζωή τελικά είναι θέμα τύχης;”, τον ρωτάμε. “Για εμάς ήταν η συγκυρία, το ότι φύγαμε με την πρώτη αποστολή”, λέει, κρατώντας στο χέρι του ένα ποτήρι σαμπάνια. Μία φορά μόνο μέθυσε στη ζωή του και στα 90 του χρόνια επιτρέπει στον εαυτό του να πιει και λίγο παραπάνω. “Η ζωή τελικά είναι ένα απροσδόκητο δώρο”, λέει με φιλοσοφική διάθεση, πριν να επιστρέψει στην τραγική αφήγησή του.
Αν η οικογένεια δεν είχε αναχωρήσει με το πρώτο τρένο, θα είχε κερδίσει λίγο ακόμη χρόνο ζωής, όπως χιλιάδες άλλοι, που εκτοπίστηκαν αργότερα, αλλά τελικά δεν ξέφυγαν από την τραγική τους μοίρα. Όμως τελικά αυτή η “ατυχία” τους να φτάσουν πρώτοι ήταν και η σωτηρία τους. Αν στο μεταξύ οι Ναζί έβρισκαν άλλους Εβραίους που ήξεραν γερμανικά, εκείνους θα χρησιμοποιούσαν, για να κάνουν τη δουλειά τους, και οι Κούνιο θα κατέληγαν στους φούρνους. Ο πατέρας του ήταν κουτσός, ο Χάιντς Κούνιο και η αδερφή του, 15-16 ετών, άνθρωποι που οι Ναζί δεν τους θεωρούσαν χρήσιμους και τους ξεφορτώνονταν αμέσως. “Η μόνη που θα δικαιούτο να ζήσει ήταν η μητέρα μου, που ήταν γερή, εμείς ήμασταν για το φούρνο. Αν δεν ξέραμε γερμανικά κι αν δεν είχαμε φτάσει πρώτοι, δεν θα ζούσαμε”, λέει στη “ΜτΚ”.
Περισσότερα: ΧΑΪΝΤΣ ΚΟΥΝΙΟ: ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
Η ταινία μικρού μήκους «Το παιδί - θύμα του Ολοκαυτώματος» της κινηματογραφικής ομάδας του 7ου Λυκείου Νέας Σμύρνης κατέκτησε το 1ο βραβείο στον Μαθητικό Διαγωνισμό Δημιουργίας Βίντεο 2016-2017, με θέμα «Το Παιδί - θύμα του Ολοκαυτώματος», που διοργανώθηκε από το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων και από το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδας.
Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες φετινές συμμετοχές, αλλά και των προηγούμενων ετών άλλων σχολείων, η κινηματογραφική ομάδα του 7ου Λυκείου Νέας Σμύρνης έκανε μια ταινία μυθοπλασίας, και όχι ντοκιμαντέρ ή παρουσίαση.
Η πρωταγωνίστρια Μυρτώ Βέργου γράφει ένα γράμμα σε ένα νεκρό κορίτσι, την Krystyna Trzesniewska, μια 13χρονη Πολωνή που βρήκε τον θάνατο στο στρατόπεδο του Άουσβιτς. Παράλληλα, έχει γεμίσει το δωμάτιο της με αποκόμματα από εφημερίδες και φωτογραφίες της εποχής εκείνης, ενώ ανακαλύπτει και ιστορίες άλλων Εβραίων παιδιών που έπεσαν θύματα της ναζιστικής θηριωδίας.
Δείτε το video του 7ου Λυκείου Νέας Σμύρνης
Την κινηματογραφική ομάδα του 7ου Λυκείου Νέας Σμύρνης αποτελείται από οκτώ παιδιά της Α’ Λυκείου, τους: Μυρτώ Βέργου, Λουκά Σαϊπά, Ιωάννα Πολιτοπούλου, Μαριαγάπη Ξυπολιά, Ξανθίππη Δασκαλάκη, Δημήτρη Κούτρα, Πέλα Μέμμου και Θεοδώρα Κοτοπούλη, και ένα της Γ’ Λυκείου, τη Ροζαλία Λαδοπούλου.
Συντονιστέςτης ομάδας είναι οι καθηγητές Πέτρος Μούγιος και Δέσποινα Μπακιρτζόγλου.
Σε ειδική εκδήλωση, που θα γίνει σήμερα το απόγευμα σε αίθουσα του Δήμου Θεσσαλονίκης, ο γεν. γραμματέας Θρησκευμάτων κ. Γιώργος Καλαντζής θα απονείμει τα βραβεία του μαθητικού διαγωνισμού βίντεο με θέμα «Το παιδί θύμα του Ολοκαυτώματος», σε μαθητές σχολείων της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας.
Ο διαγωνισμός -που διενεργείται από το 2014 από την Γεν. Γραμματεία Θρησκευμάτων και το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος- αποτελεί μία από τις βασικές εκπαιδευτικές δραστηριότητες του Υπουργείου Παιδείας για την καταπολέμηση του ρατσισμού και του αντισημιτισμού.
Στην εκδήλωση βράβευσης θα μιλήσουν ο γεν. γραμματέας Θρησκευμάτων, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Γιάννης Μπουτάρης και ο πρόεδρος του ΚΙΣΕ και της Ι.Κ. Θεσσαλονίκης κ. Δαυίδ Σαλτιέλ (δείτε εδώ την ομιλία του προέδρου του ΚΙΣΕ).
Ανάλογη τελετή είχε γίνει και στην Αθήνα, στο Υπουργείο Παιδείας, για τη βράβευση των μαθητών που διακρίθηκαν από την Αττική.
Στις 7.5.2017 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ άρθρο του Αντώνη Τριανταφύλλου σχετικά με την επίσκεψη μαθητών και εκπαιδευτικών από την Ελλάδα στο στρατόπεδο του Άουσβιτς όπου έχασαν τη ζωή τους ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
Τους μαθητές/τριες από σχολεία της Αθήνας που διακρίθηκαν στο διαγωνισμό «Το παιδί Θύμα του Ολοκαυτώματος» βράβευσε στις 3.5.2017 ο υπουργός Παιδείας, Έρευνας & Θρησκευμάτων, Κώστας Γαβρόγλου, παρουσία και του Γ.Γ. Θρησκευμάτων, Γιώργου Καλαντζή. Οι μαθητές/τριες που βραβεύθηκαν στο διαγωνισμό – που διενεργείται από την Γ.Γ. Θρησκευμάτων σε συνεργασία με το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος – ανέφεραν, όπως τους ζήτησε ο υπουργός τις εμπειρίες τους από την επίσκεψη τους στο Μουσείο του Άουσβιτς.
Αμέσως μετά, ο Κ. Γαβρόγλου απευθυνόμενος στους μαθητές/τριες και τους εκπαιδευτικούς τόνισε μεταξύ άλλων: «Πρώτον, στη βάση όλου αυτού είναι μία απόφαση που πρέπει να πάρουμε ως πολίτες και είμαι σίγουρος ότι η μεγάλη πλειοψηφία από σας την έχει πάρει. Είμαστε όλοι το ίδιο ή δεν είμαστε; Και οι χοντροί και οι αδύνατοι, και οι μαύροι και οι άσπροι, όσες είναι κουρεμένες με διαφορετικό τρόπο και το λέω γιατί ο ρατσισμός είναι ένα φοβερό δηλητήριο. Εδώ λοιπόν στη βάση του ήτανε ότι κάποιοι ήτανε οι καλοί του κόσμου και κάποιοι είναι τα καθάρματα. Αυτή η διαφοροποίηση συνεχίζει να υπάρχει και στις μέρες μας και δυστυχώς και στη χώρα μας. Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που πρέπει να το έχουμε ως βασική μας αρχή.