της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΔΗΜΑ
Ένα τραγούδι κόντρα στη φρίκη του ναζισμού.
Είναι ένα τραγούδι που πολλοί απ’ όσους το άκουσαν το ερωτεύτηκαν ίσως περισσότερο κι απ’ τον άνθρωπο που του το αφιέρωσαν. Η μυσταγωγία της μελωδίας, η αισθαντικότητα των φωνών, η αναγλυφότητα των συναισθημάτων, ο κραδασμός των αισθήσεων, σε ταξιδεύουν τόσο μακριά απ’ τη λογική, τόσο βαθιά στο κέντρο του σύμπαντος της ανθρώπινης «ολότητας», αυτής της αίσθησης του αέναου, του ανέπαφου, του αμόλυντου, του αθάνατου, που σου υπόσχεται ο έρωτας, τόσο που σε κάνει να νιώθεις πως κανείς ποτέ δεν ανακάλυψε ούτε θα ανακαλύψει, δεν γεύτηκε ούτε θα γευτεί, δεν ρίγησε ούτε θα ριγήσει, δεν διαλύθηκε ούτε θα διαλυθεί για τον έρωτα όπως εσύ. Πως κανείς δεν ένιωσε αυτό το απόκοσμο χάδι, που άλλοτε μοιάζει ουρανός άλλοτε ανάσα της αβύσσου, άλλοτε φωτιά των αισθήσεων άλλοτε σκίρτημα θανάτου, τόσο έντονα όσο εσύ, τόσο έντονα όπως αυτό το τραγούδι σε κάνει να νιώθεις στο πετσί σου καθώς ξορκίζει το θάνατο, αφού κάθε έρωτας, κάθε οργασμός των αισθήσεων, είναι ένας μικρός θάνατος – και γι’ αυτό άλλωστε ο έρωτας αυτή η «ανδρόγυνος» οντότητα είναι η μόνη εν ζωή αθανασία, ο μόνος μάγος που μπορεί πάντα με το ίδιο, με αυτό το ένα και μοναδικό του ξόρκι, να νικάει το φθαρτό.
Περισσότερα: «DANCE ME TO THE END OF LOVE»: ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗ ΦΡΙΚΗ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ
Εγκρίθηκε από το δημοτικό συμβούλιο του Μονάχου η εγκατάσταση ορειχάλκινων πινακίδων που θα φέρουν τα ονόματα θυμάτων του Ολοκαυτώματος έξω από την τελευταία γνωστή κατοικία του κάθε θύματος, ανοίγοντας τον δρόμο για την απόδοση τιμής σε ορισμένες εβραϊκές οικογένειες της πόλης-λίκνου του ναζιστικού κινήματος, οι οποίες χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, το συμβούλιο έπληξε με την αρνητική του ψήφο την εκστρατεία προώθησης του εικοσαετούς ευρωπαϊκού προγράμματος με το όνομα «Stolpersteine» («Σκόπελοι»), το οποίο ξεκίνησε ύστερα από πρωτοβουλία του γλύπτη Γκάντερ Ντέμνιγκ το 1996.
Οι «σκόπελοι» είναι μεταλλικές πινακίδες, οι οποίες τοποθετούνται στα πεζοδρόμια πόλεων ανά την Ευρώπη, μπροστά από τα σπίτια θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Μέχρι στιγμής, στο ευρωπαϊκό πρότζεκτ συμμετέχουν περισσότερες από 1.200 μεγάλες και μικρές πόλεις, ανάμεσα στις οποίες βρίσκονται 500 γερμανικές. Περίπου 54.000 «σκόπελοι» έχουν τοποθετηθεί συνολικά. Οι υποστηρικτές του Ντέμνιγκ θεωρούν ότι η ύπαρξη των πινακίδων σε δημόσιους χώρους διατηρεί ζωντανή τη μνήμη του Ολοκαυτώματος και υπενθυμίζει στους περαστικούς τη μοιραία τύχη του κάθε θύματος.
Περισσότερα: «ΟΡΕΙΧΑΛΚΙΝΗ» ΤΙΜΗ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ
Ο πρόεδρος του Συλλόγου Απογόνων Θυμάτων Ολοκαυτώματος κ. Μάριος Σούσης μίλησε κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής της Βουλής για τις Γερμανικές Επανορθώσεις (25.6.2015), που μεταδόθηκε από το τηλεοπτικό κανάλι της Βουλής. Πρόκειται για την συνεδρίαση ενημέρωσης της εν λόγω Επιτροπής της Βουλής από την Ειδική Επιτροπή του Υπουργείου Οικονομικών που συνέταξε την έκθεση για τον «Προσδιορισμό Αξιώσεων από τις Γερμανικές Επανορθώσεις και το Κατοχικό Δάνειο».
Ο πρόεδρος του Συλλόγου Απογόνων Θυμάτων Ολοκαυτώματος κ. Μ. Σούσης εισηγήθηκε το θέμα των λεηλασιών που υπέστησαν οι Έλληνες Εβραίοι κατά τη Γερμανική Κατοχή, και την πλήρη οικονομική εξαθλίωση στην οποία βρέθηκαν μεταπολεμικά, όταν οι λίγοι επιζώντες δεν είχαν ούτε καν τα βασικά απαραίτητα προς το ζην.
Η Πρόεδρος της Επιτροπής και Πρόεδρος της Βουλής κα Ζωή Κωνσταντοπούλου έκανε ειδική αναφορά στην εξόντωση των Ελλήνων Εβραίων κατά το Ολοκαύτωμα και διάβασε τον κατάλογο των απωλειών των Εβραίων κατά πόλη. Δείτε ΕΔΩ το σχετικό βίντεο.
Ένα μοναδικό ιστορικό βιντεο-ντοκουμέντο για τις φρικαλεότητες των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης είναι πλέον διαθέσιμο στο You Tube. Πρόκειται για το ντοκιμαντέρ του Αλφρεντ Χίτσκοκ (1945), βασισμένο στο πολύωρο υλικό που τραβούσαν οι κάμεραμεν της British Army Film Unit κατά την απελευθέρωση των στρατοπέδων.
Το ντοκιμαντέρ προκάλεσε σοκ στον ίδιο το σκηνοθέτη του, αλλά και σε όσους το είδαν τότε και... το έκρυψαν. Είδε το φως της δημοσιότητας το 1984 (σε περιορισμένη έκδοση) και σήμερα είναι διαθέσιμο ΕΔΩ.
Διαβάστε σχετικά με το ντοκιμαντέρ:
Μια πολύ σημαντική ευρωπαϊκή ερευνητική υποδομή, βασισμένη στη μνήμη, τέθηκε πρόσφατα στη διάθεση των ευρωπαίων πολιτών από την Ε.Ε. Συγκεκριμένα, στις 26 Μαρτίου, η "Ευρωπαϊκή Ερευνητική Υποδομή για το Ολοκαύτωμα" (EHRI) παρουσίασε το αποτέλεσμα της τετραετούς εργασίας της· μία διαδικτυακή πύλη που δίνει πρόσβαση σε αρχεία του Ολοκαυτώματος.
Ένα μεγάλος αριθμός πηγών, (από 1800 αρχειακά ιδρύματα σε 51 χώρες) οι οποίες ήταν προσβάσιμες μονάχα από ιδρύματα και ερευνητές, στο εξής θα είναι τώρα διαθέσιμες και στο ευρύ κοινό μέσω του διαδικτύου.
Η συλλογή των αρχείων, που αποτελεί επιδοτούμενο πρόγραμμα της ΕΕ, επιτεύχθηκε με την συμβολή πλήθους συμμετεχόντων από το Βέλγιο, την Τσεχία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ουγγαρία, την Ολλανδία, την Αυστρία, την Πολωνία, τη Φιλανδία, το Ηνωμένο Βασίλειο, το Ισραήλ και την Ελλάδα. Συγκεκριμένα από τη χώρα μας συμμετείχαν 39 ιδρύματα, ανάμεσα στα οποία η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, τα Γενικά Αρχεία του Κράτους διαφόρων Νομών, το Δημοτικό Βρεφοκομείο Θεσσαλονίκης "Άγιος Στυλιανός", το Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, η Κεντρική Υπηρεσία των Γενικών Αρχείων του Κράτους, το Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης, η Υπηρεσία Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου, το Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο-Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, το Ιστορικό Αρχείο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και πολλά άλλα.