- Πληροφορίες
Το περιοδικό Hollywood Reporter με αφορμή την επέτειο των 70 χρόνων από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δημοσίευσε στο φύλλο στις 16.12.15 άρθρο με φωτογραφικό υλικό και συνεντεύξεις 11 επιζώντων του Ολοκαυτώματος που ασχολήθηκαν με το χώρο του θεάματος στην Αμερική.
Ο ελληνικής καταγωγής από τη Θεσσαλονίκη ΝΤΑΡΙΟ ΓΚΑΜΠΑΪ παρότι δεν ασχολήθηκε ενεργά με το χώρο του θεάματος, παρά μόνο το 1953 με ένα ρόλο στην ταινία «The Brigate», καθώς και σε ντοκιμαντέρ του Σπίλμπεργκ και του BBC, συμπεριλήφθηκε στις παρουσιάσεις του περιοδικού γιατί είναι ο τελευταίος παγκοσμίως εν ζωή Ζοντερκομμάντο. Η αφοπλιστική μαρτυρία του παρουσιάζει τη φρίκη που έζησε στο στρατόπεδο του Άουσβιτς στο οποίο έχασε τους γονείς και τον νεότερο αδερφό του και η οποία συνοψίζεται στην φράση του: «Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις 2.500 ανθρώπους νεκρούς, όταν μόλις πριν από μισή ώρα ήταν ακόμα ζωντανοί». Ο Γκαμπάι μετά την απελευθέρωση μετανάστευσε στις ΗΠΑ.
Περισσότερα: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΕ ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΑΠΌ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ
- Πληροφορίες
«Οι ελληνικές κατοχικές κυβερνήσεις. Δίκες κατοχικών δοσιλόγων και εγκληματιών πολέμου» τιτλοφορείται το νέο βιβλίο του Σπύρου Γ. Γασπαρινάτου, το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις της Εστίας.
Δεινός μελετητής της ταραγμένης δεκαετίας του ’40, ο συγγραφέας καταπιάνεται ενδελεχώς με ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα, αμφιλεγόμενα ζητήματα εκείνης της περιόδου. Οπως γράφει στον πρόλογο, «η θεματολογία του βιβλίου αποτυπώνεται στον τίτλο του και διαχωρίζεται σε τρία αυτοτελή μέρη: κατοχικές κυβερνήσεις των Αθηνών, δίκες κατά κατοχικών δοσιλόγων, δίκες κατά εγκληματιών πολέμου».
Ιδιαίτερα σημαντική είναι η ενότητα του βιβλίου όπου «αναπτύσσεται το τι επακολούθησε μετά τις δίκες και καταδίκες όσων εκρίθηκαν ένοχοι για δοσιλογισμό. Εκτελέσθηκαν οι καταδίκες μέχρι συμπλήρωσης των ποινών που επιβλήθηκαν; Ή η μεταλλαγή των πολιτικών συνθηκών, ιδίως μετά τα Δεκεμβριανά, επέφερε πλήρη ανατροπή της συνολικής εικόνας, με συνέπεια τον ουσιαστικό εκμηδενισμό του διατακτικού των εκδοθεισών καταδικαστικών αποφάσεων»;
- Πληροφορίες
του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Η δίκη του Αντολφ Αϊχμαν αποτέλεσε ένα από τα συγκλονιστικότερα γεγονότα του 1961. Ο Αϊχμαν ήταν επικεφαλής του ειδικού τομέα των SS περί εβραϊκού ζητήματος, ο κεντρικός υπεύθυνος συντονισμού των εκτοπίσεων των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης, όπου εκατομμύρια Εβραίοι και άλλες στοχευμένες ομάδες εξοντώθηκαν με βιομηχανικό, απρόσωπο τρόπο στους θαλάμους αερίων. Συνεπώς, αποτελούσε τον κεντρικό εγκέφαλο του μεγαλύτερου εγκλήματος του 20ού αιώνα.
Οπως εκατοντάδες ανώτατοι και ανώτεροι ναζί αξιωματούχοι, είχε καταφέρει, μέσα στο πλήρες χάος της απελευθερωμένης Ευρώπης, να χρησιμοποιήσει ισχυρά δίκτυα προστασίας και να διαφύγει στην Αργεντινή, όπου απολάμβανε την de facto ασυλία της «ανωνυμίας» του. Παρότι ο τόπος διαμονής του ήταν γνωστός στις διωκτικές αρχές, ειδικά από τη στιγμή που και η οικογένειά του μετοίκησε στην Αργεντινή το 1952, ο Αϊχμαν ζούσε ανενόχλητος και ασφαλής. Κανείς δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται για την έκδοσή του. Η σύλληψή του έγινε μόλις το 1960 σε μια από τις θεαματικότερες μυστικές επιχειρήσεις της περίφημης ισραηλινής υπηρεσίας Μοσάντ, η οποία τον απήγαγε από την Αργεντινή ξεσηκώνοντας πλήθος αντιδράσεων ακόμη και της American Jewish Committee που ζήτησε, ματαίως, από τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπεν Γκουριόν την παράδοση του Αϊχμαν στη δικαιοδοσία κάποιου διεθνούς δικαστηρίου.
- Πληροφορίες
ΤΑ ΝΕΑ, 14.11.2015, έντυπη έκδοση
Από την 1η Ιανουαρίου 2016 παύουν να υφίστανται πνευματικά δικαιώματα για το «Mein Kampf», το μανιφέστο του γερμανού δικτάτορα, καθώς συμπληρώνονται 70 χρόνια από τον θάνατο του συγγραφέα. Θεωρητικά, οποιοσδήποτε μπορεί να το επανεκδώσει.
Διαβάστε ΕΔΩ το άρθρο.
- Πληροφορίες
της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΔΗΜΑ
Ένα τραγούδι κόντρα στη φρίκη του ναζισμού.
Είναι ένα τραγούδι που πολλοί απ’ όσους το άκουσαν το ερωτεύτηκαν ίσως περισσότερο κι απ’ τον άνθρωπο που του το αφιέρωσαν. Η μυσταγωγία της μελωδίας, η αισθαντικότητα των φωνών, η αναγλυφότητα των συναισθημάτων, ο κραδασμός των αισθήσεων, σε ταξιδεύουν τόσο μακριά απ’ τη λογική, τόσο βαθιά στο κέντρο του σύμπαντος της ανθρώπινης «ολότητας», αυτής της αίσθησης του αέναου, του ανέπαφου, του αμόλυντου, του αθάνατου, που σου υπόσχεται ο έρωτας, τόσο που σε κάνει να νιώθεις πως κανείς ποτέ δεν ανακάλυψε ούτε θα ανακαλύψει, δεν γεύτηκε ούτε θα γευτεί, δεν ρίγησε ούτε θα ριγήσει, δεν διαλύθηκε ούτε θα διαλυθεί για τον έρωτα όπως εσύ. Πως κανείς δεν ένιωσε αυτό το απόκοσμο χάδι, που άλλοτε μοιάζει ουρανός άλλοτε ανάσα της αβύσσου, άλλοτε φωτιά των αισθήσεων άλλοτε σκίρτημα θανάτου, τόσο έντονα όσο εσύ, τόσο έντονα όπως αυτό το τραγούδι σε κάνει να νιώθεις στο πετσί σου καθώς ξορκίζει το θάνατο, αφού κάθε έρωτας, κάθε οργασμός των αισθήσεων, είναι ένας μικρός θάνατος – και γι’ αυτό άλλωστε ο έρωτας αυτή η «ανδρόγυνος» οντότητα είναι η μόνη εν ζωή αθανασία, ο μόνος μάγος που μπορεί πάντα με το ίδιο, με αυτό το ένα και μοναδικό του ξόρκι, να νικάει το φθαρτό.
Περισσότερα: «DANCE ME TO THE END OF LOVE»: ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗ ΦΡΙΚΗ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ
