του ΙΛΑΝ ΜΑΝΟΥΑΧ
Η ιστορία του ελληνικού εβραϊσμού είναι η ιστορία μιας συρρίκνωσης. Συρρίκνωση του πληθυσμού, των κοινοτικών περιουσιών, της πολιτικής εκπροσώπησης και της υλικής κληρονομιάς. Αυτή η κατάσταση συναντάται σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και αποτελεί αναμφισβήτητη απόρροια του Ολοκαυτώματος (ή Σοά στα εβραϊκά). Παρόλα αυτά, η ελληνική περίπτωση ξεχωρίζει ως προς την κλίμακα του φαινομένου. Για να κατανοήσουμε αυτή τη διαφορά θα πρέπει να εστιάσουμε στον αντισημιτισμό της ελληνικής κοινωνίας και πως αυτός εκδηλώνεται τόσο σε θεσμικό όσο και σε διαπροσωπικό επίπεδο.
Περισσότερα: ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ; Η ΑΟΡΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ
Τα κρασιά TODROS Agaios, TODROS High Peaks, TODROS Samena και TODROS Vin Doux παράγονται από τα εκλεκτότερα σταφύλια του σαμιακού αμπελώνα και φέρουν διεθνείς πιστοποιήσεις ποιότητας: Chatam Sofer, Star-K, Jewish Community of Thessaloniki.
Παρήχθησαν υπό αυστηρή παρακολούθηση όλων των φάσεων παραγωγής σύμφωνα με κανόνες που τα καθιστούν σύμφωνα με τον εβραϊκό διαιτητικό νόμο των Κosher/Mevushal προϊόντων, καθιστώντας τα συνώνυμα της υψηλής ποιότητας, παγκοσμίως.
Τα κρασιά αυτά είναι προς εξαγωγή στην απαιτητική Αμερικανική αγορά καθώς και στις εβραϊκές κοινότητες Γαλλίας, Ισραήλ, Ηνωμένων Πολιτειών, Ελλάδας και Κύπρου.
Περισσότερα: ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΡΑΣΙΑ KOSHER MEVUSHAL ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟ ΣΑΜΟΥ
Δεν ξεχνά την ιδιαίτερη πατρίδα της, την Άρτα, η οικογένεια του Ισαάκ Μιζάν. Απεναντίας την αγαπά όπως και οι πρόγονοί της. Και το δείχνει με πράξεις.
Ο Ιωσήφ (Ζόζεφ) και η Άννα, γιος και κόρη του Αρτινού επιζώντα των στρατοπέδων της φωτιάς Άουσβιτς Μπιρκενάου και Μέργκεν Μπέλζεν Ισαάκ Μιζάν, όσο και ο ανιψιός του Βενιαμίν (Μπένι), την επισκέπτονται με κάθε ευκαιρία.
Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Αρταίων να δοθεί το όνομα του αείμνηστου πατέρα τους σε οδό της πόλης, τους συγκίνησε τόσο πολύ ώστε θέλησαν να ανταποδώσουν.
«Πέρασαν 80 χρόνια... Το θέμα είναι: μάθαμε κάτι από τη θυσία αυτών των ανθρώπων; Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι προσπαθούμε. Διότι αυτή η πάλη είναι συνεχής...». Καθισμένος σε μια καρέκλα στη Βιβλιοθήκη του Εβραϊκού Μουσείου Θεσσαλονίκης, στην «καρδιά» του ιστορικού κέντρου της πόλης, περίπου ενάμισι χιλιόμετρο μακριά από τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό, εκεί απ' όπου 80 χρόνια πριν αναχώρησε ο πρώτος συρμός για το Άουσβιτς, ο πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου και της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης Δαυίδ Σαλτιέλ σκιαγραφεί την πορεία των πραγμάτων σ' αυτές τις οχτώ δεκαετίες από την αποφράδα εκείνη ημέρα κι όσα ακολούθησαν, και μας καλεί να συνεχίσουμε την πάλη για έναν κόσμο απαλλαγμένο από φαινόμενα ρατσισμού, μισαλλοδοξίας και αντισημιτισμού.
«Η πάλη αυτή δεν τελειώνει... Δεν μπορείς να πεις ότι τελειώσαμε με τον αντισημιτισμό ή τον ρατσισμό. Κερδίζεις μάχες, δεν κερδίζεις τον πόλεμο. Αλλά πρέπει να δίνεις τις μάχες κι εμείς αυτό κάνουμε. Προσπαθούμε να πούμε αυτά που βιώσαμε. Για να καταλάβουν τα παιδιά, ο κόσμος, ότι ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, η κατάλυση της Δημοκρατίας οδηγεί σε εγκλήματα αυτού του μεγέθους», τονίζει ο κ. Σαλτιέλ.
«Πέρασαν 80 χρόνια αλλά για εμάς είναι σαν χθες. Εμείς χάσαμε συγγενείς, παιδιά, ξεκληρίστηκαν οικογένειες... χάσαμε τα πάντα», προσθέτει ο πρόεδρος του ΚΙΣΕ και της ΙΚΘ, ο οποίος χαρακτηρίζει λανθασμένες τις απόψεις ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επαναληφθεί στον 21ο αιώνα. «Μπορεί να ξαναγίνει. Ίσως όχι μ' αυτόν τον τρόπο, αλλά με κάποιον άλλον», αναφέρει χαρακτηριστικά. «Πρέπει να μάθουμε την Ιστορία και να την εμπεδώσουμε και να γίνουμε εμείς το ανάχωμα σε τέτοιου είδους ιδέες και προσπάθειες», υπογραμμίζει και προειδοποιεί πως δεν πρέπει να εφησυχάζουμε καθώς όσοι απεργάζονται τέτοιου είδους σκοτεινά σχέδια «φορούν ένα προσωπείο», που συχνά ξεγελά.
«Δάσκαλε, εσύ δεν θα πεθάνεις,
Πεθαίνουν οι Δάσκαλοι; Όχι, δεν πεθαίνουν»
Στις 17 Φεβρουαρίου 2023 έφυγε από τη ζωή ο Μωϋσής Ελισάφ, Δήμαρχος Ιωαννιτών, Καθηγητής Παθολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και Αντιπρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος. Ο πρόωρος και αδόκητος θάνατός του συγκλόνισε όχι μόνο την αγαπημένη του πόλη και την εβραϊκή κοινότητα αλλά όλη την Ελλάδα. Ήταν η προσωπικότητά του, η αύρα που απέπνεε, το κύρος και η αισιοδοξία που ενέπνεε, το έργο που άφησε και η πικρία για όλα όσα θα δημιουργούσε στο μέλλον που του στερήθηκε, στο μέλλον που μας τον στέρησε.
Ήταν όλα αυτά μαζί που έκαναν τον θρήνο εθνικό. «Ευαισθητοποιημένος πολίτης -περισσότερο από πολιτικός. Ηγέτης, περισσότερο από Δήμαρχος ή Πρόεδρος. Διανοούμενος, περισσότερο από καθηγητής, μα πάνω απ΄ όλα άνθρωπος δοτικός, συμπονετικός, συμπαραστάτης, οδηγός και ταγός. Εξαιρετικός επιστήμονας και ακούραστος ερευνητής. Ταγμένος στην πόλη του, στην κοινότητά του, στον συνάνθρωπό του, στην επιστήμη του, στην οικογένειά του. Υπέρμαχος των αξιών και μαχητής κατά του ρατσισμού και του αντισημιτισμού. Υπερήφανος Έλληνας, Εβραίος, Ηπειρώτης, Γιαννιώτης….». Αυτός ήταν ο Μωϋσής Ελισάφ και με αυτά τα λόγια τον αποχαιρέτησε στην κηδεία του, που έγινε στις 19.2.2023, στα Ιωάννινα, ο Πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος, Δαυίδ Σαλτιέλ.
Η παρακαταθήκη του, το τί ήταν, τί συμβόλιζε, τί υπηρέτησε, τί προσέφερε ο Μωϋσής Ελισάφ, αντικατοπτρίζονται στα λόγια που του αφιέρωσαν στα μηνύματα ή στους επικηδείους τους προσωπικότητες που τον γνώρισαν. Από την πληθώρα των μηνυμάτων, σταχυολογούμε παρακάτω ενδεικτικά μόνον χαρακτηριστικά αποσπάσματα: