- Λεπτομέρειες
Tη μνήμη του Δαυίδ Τιάνο (David Tiano), υπαλλήλου του αμερικανικού προξενείου από το 1920, που συνελήφθη και εκτελέστηκε από τις ναζιστικές κατοχικές δυνάμεις τον Φεβρουάριο του 1942, ήταν αφιερωμένο το webinar που διοργάνωσε στις 25.02.2021 το αμερικανικό προξενείο στη Θεσσαλονίκη με θέμα τους Ρωμανιώτες, τους Ελληνες Εβραίους των Ιωαννίνων.
Η πρόξενος των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη, Ελίζαμπεθ Λι, που συντόνισε τη διαδικτυακή αυτή εκδήλωση υπενθύμισε τη σημασία της εκδήλωσης για να διατηρηθεί ζωντανή η μνήμη του Ολοκαυτώματος, ενώ στον χαιρετισμό του, ο αντιπρόεδρος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου, πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος και της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης Δαυίδ Σαλτιέλ, υπογράμμισε -μεταξύ άλλων- την ανάγκη επαγρύπνησης απέναντι στη μισαλλοδοξία, καθώς «δυστυχώς τόσες δεκαετίες μετά το τέλος του πολέμου, ο αντισημιτισμός παραμένει πρόβλημα για την ανθρωπότητα» και αυξάνεται σε ανησυχητικό βαθμό.
Σημείωσε, δε, ότι η φετινή διάλεξη του αμερικανικού προξενείου Θεσσαλονίκης για τον Δαυίδ Τιάνο, είναι μια ευκαιρία «να επαναλάβουμε την ετοιμότητά μας για δράσεις καταπολέμησης του αντισημιτισμού και της ρητορικής μίσους» και βοηθάει να υπογραμμιστεί η ανάγκη απόρριψης των στερεοτύπων και σεβασμού της διαφορετικότητας.
Περισσότερα: ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΑΥΙΔ ΤΙΑΝΟ ΜΕ ΘΕΜΑ τους ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
- Λεπτομέρειες
Του Γρηγόρη Δανιήλ
Γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης και ζει στην Αθήνα. Ο Ιωσήφ Βεντούρας έχει κυκλοφορήσει επτά ποιητικές συλλογές, με πιο πρόσφατη «Τα ποιήματα του Πέτρου Αλώβητου» (Εκδόσεις Νίκας, 2020), που μαζί με την επανακυκλοφορία των ελεγειών «Ταναΐς» και «Κυκλώνιο» (Εκδόσεις Νίκας, 2020) αποτέλεσαν την αφορμή για την ακόλουθη συνέντευξη. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί πως το ποιητικό του βιβλίο «Ταναΐς» κυκλοφόρησε σε δίγλωσση έκδοση στις ΗΠΑ, ενώ μια ανθολογία ποιημάτων του κυκλοφορεί στο Ισραήλ. Ακόμη, ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές ανθολογίες και αντίστοιχα δημοσιευτεί σε ελληνικά, ευρωπαϊκά και αμερικάνικα περιοδικά.
Πρόσφατα επανακυκλοφόρησαν σε έναν ενιαίο τόμο οι ελεγείες σας «Ταναΐς» και «Κυκλώνιο». Με τη ματιά των 20 χρόνων από την έκδοση της πρώτης και πάνω από δέκα της δεύτερης, ποιες οι λέξεις, αναφορικά μ’ αυτή την κυκλοφορία, που διατρέχουν τη σκέψη σας;
Πιστεύω ότι βλέπω τους στίχους μου τώρα ψυχραιμότερος όχι σαν δημιουργός τους, αλλά σαν αναγνώστης τους. Διερωτώμαι αν πραγματικά κατάφερα να αποδώσω με λέξεις ή με σιωπές ανάμεσα στις λέξεις εκείνο το άρρητο που δεν μπορεί να λεχθεί και που, ωστόσο, πιέζει αφόρητα αναζητώντας διέξοδο και ίσως ανακούφιση. Διότι ο πόνος τις περισσότερες φορές είναι καλά φυλαγμένος και σφραγισμένος στο υποσυνείδητο, ιδιαίτερα όταν προσπαθούμε να επιβιώσουμε στο επικίνδυνο ταξίδι της ζωής. Πάντως δεν μπορώ να δώσω μια οριστική απάντηση σε αυτό το ερώτημα, διότι πάντα υποπτεύομαι τον εαυτό μου προσπαθώντας να βαθμολογήσω την επιείκειά του.
Περισσότερα: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ ΒΕΝΤΟΥΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΕΣ
- Λεπτομέρειες
Του Σταύρου Τζίμα
Στα 94 χρόνια του ο Χάιντς Κούνιο αναμετρήθηκε με τον κορωνοϊό και βγήκε νικητής. Είναι η δεύτερη φορά στη ζωή του που ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο. Επέζησε του Ολοκαυτώματος στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μεταφέρθηκε από τους Γερμανούς ναζί στο Αουσβιτς, και τώρα, 80 χρόνια μετά, σ’ έναν άλλο παγκόσμιο πόλεμο, εναντίον ενός αόρατου (τούτη τη φορά) εχθρού, πολέμησε και κέρδισε και αυτή τη μάχη. Ηταν από τους πρώτους Εβραίους της Θεσσαλονίκης που φορτώθηκαν στα τρένα για τα κρεματόρια του Αουσβιτς – Μπίρκεναου.
Παρασκευή 12 Μαρτίου 1943, στις 11 το πρωί, μια ομάδα πολιτοφυλάκων εισέβαλε στο σπίτι του και διέταξε τους γονείς του και τα δύο παιδιά τους να ετοιμάσουν τα πράγματά τους για να φύγουν για την Πολωνία, όπου όπως είχε διαδοθεί θα ξεκινούσαν μια νέα ζωή. Τους οδήγησαν μαζί με άλλους ομόθρησκους στο γκέτο του βαρόνου Χιρς και από εκεί, την Κυριακή στις 2 μετά τα μεσάνυχτα, τους φόρτωσαν στο πρώτο «τρένο του θανάτου» –θα ακολουθήσουν άλλα δώδεκα– για το ταξίδι χωρίς επιστροφή, με προορισμό το Αουσβιτς. Επτά φορές έφθασε μπροστά στην πύλη του κρεματορίου με τους αδηφάγους φούρνους, ενόσω κρατείτο εκεί, ο Χάιντς Κούνιο, αλλά και τις επτά «κάποιο θαύμα συνέβη», όπως συνήθιζε να λέει, στη διαλογή και βρέθηκε στην «πλευρά της ζωής». Την όγδοη τον έστησαν για εκτέλεση, αλλά την τελευταία στιγμή και πάλι γλίτωσε.
Περισσότερα: ΧΑΪΝΤΣ ΚΟΥΝΙΟ: ΝΙΚΗΤΗΣ ΞΑΝΑ Ο ΜΑΧΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΟΥΣΒΙΤΣ
- Λεπτομέρειες
Τη μαρτυρία της «για ένα παρελθόν ως ένα σημείο λησμονημένο, έτσι ώστε οι Χανιώτες, οι Κρητικοί του σήμερα, να πάρουν μια γεύση από την εβραϊκή παρουσία στο Νησί» καταθέτει η Ντόνα-Λίλιαν Καπόν στο βιβλίο της που πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε, με τίτλο “Αίνιγμα”.
Με την ευκαιρία αυτή, η κα Καπόν, γόνος παλιάς ελληνοεβραϊκής οικογένειας, σε συνέντευξή της στις “διαδρομές” μιλά τόσο για το βιβλίο της, όσο και για τη ζωή των Εβραίων των Χανίων και της Κρήτης.
Όπως τονίζει, μιλώντας για το “Αίνιγμα”, «το βιβλίο ιχνηλατεί τη συναρπαστική πορεία της οικογένειας Μινέρμπο μέσα στο χρόνο, ειδικότερα από την εγκατάσταση στην Κρήτη και μετά, και αποτελεί κατάθεση ψυχής εκ μέρους μου, γνωρίζοντας ότι απευθύνεται σε ένα κοινό που ξέρει να διακρίνει και να εκτιμάει το αληθινό».
Σημειώνεται ότι η κα Ντόνα-Λίλιαν Καπόν, διετέλεσε επί σειρά ετών μέλος των διοικητικών συμβουλίων της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών και του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος, από τη θέση της γενικής γραμματέως. Το 2018, τιμήθηκε με ειδική πλακέτα από τον ελληνικό εβραϊσμό, σε αναγνώριση του πολύπλευρου έργου της και της στήριξης που προσέφερε στη δημιουργία του Μουσείου Ολοκαυτώματος Ελλάδος.
- Λεπτομέρειες
Αυτή την εβδομάδα, όπως και κάθε χρόνο, τιμήσαμε τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος, έτσι ώστε οι ιστορίες των θυμάτων και των επιζώντων να μην ξεχαστούν ποτέ. Προς μεγάλη μου τιμή, κλήθηκα να συμμετάσχω στη Διεθνή Κληρονομιά των Σεφαραδιτών στο ετήσιο συνέδριο του Κογκρέσου για την Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος στην Ουάσιγκτον και να μοιραστώ την ιστορία της οικογένειάς μου σε σχέση με το Ολοκαύτωμα.
Μνήμη. Αυτή η λέξη, ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, με ενέπνευσε να μοιραστώ την ιστορία των γονιών μου. Επειδή αναγνωρίζω πόσο τυχερός είμαι που οι γονείς μου μοιράστηκαν τις ιστορίες τους μαζί μου και την υπόλοιπη οικογένειά μας.
Πολλοί επιζώντες του Ολοκαυτώματος δεν μίλησαν ποτέ στα παιδιά τους για τη φρίκη που έζησαν γιατί τους ήταν πολύ οδυνηρό. Όμως στην δική μου οικογένειά το συζητούσαμε συχνά. Μεγαλώνοντας στη Θεσσαλονίκη, μαζευόμασταν με τα ξαδέλφια μας τα σαββατοκύριακα, και οι γονείς μου, οι θείες και οι θείες μου συχνά μοιράζονταν τις ιστορίες τους.